Blije baby’s

Een drukke dag op de afdeling verloskunde. Veel mensen die nog even langskomen voor de Kerst, omdat ze het zekere voor het onzekere willen en niet één van de Kerstdagen in het ziekenhuis door willen brengen. Zo is er een mevrouw die gisteren op haar buik is gevallen en zich nu dan toch zorgen maakt. Ik maak een hartfilmpje bij de baby en zorg dat haar bloed getest wordt. Gelukkig is alles goed en kan de patiënt vrolijk aan de Kerst beginnen. Dan komt er een Afrikaanse vrouw binnen die een te hoge bloeddruk heeft. Ik waan me even in Kenia waar mijn hart ligt. Heerlijk om weer even terug te zijn in gedachten en te proeven van de vriendelijkheid van deze mensen. Ik haal een bokaal tevoorschijn en probeer uit te leggen dat het de bedoeling is dat haar urine daarin opgevangen moet worden. Ik opper dat ze misschien eerst in een makkelijker potje kan plassen, maar zowel de partner en mevrouw lachen mij hartelijk toe. “Nee dit is makkelijk voor ons, gaat prima!” Natuurlijk, deze mensen zijn veel meer gewend dan wij Nederlanders. En lachend verlaten ze het ziekenhuis. Heerlijk, mijn dag is weer goed. Deze mensen heb je af en toe even nodig tussen alle “controlefreaks”.
Dan komt er iemand die veel zwangerschapsjeuk heeft gehad de afgelopen dagen en zich nu toch nét voor de Kerst zorgen begint te maken. Ik zorg ook hier dat de juiste onderzoeken gedaan worden. Het duurt even voordat alle uitslagen bekend zijn, maar vaak willen mensen meteen een antwoord. Zo ook deze mensen. Dus er wordt netjes gevraagd of ze er echt op moeten wachten of dat erover gebeld kan worden. Ja, als je hier komt betekent dat niet dat je ook meteen maar weer kunt gaan. Dat is hetzelfde als even opbellen naar het ziekenhuis en je klacht melden. Als er dan gezegd wordt dat dit moeilijk over de telefoon te beoordelen is en dat mevrouw toch even langs moet komen, dan wordt er verbaasd gereageerd. Nee, dat was de bedoeling niet, ik wil alleen maar even horen dat mijn klacht niet zo erg is. (Zodat als dat wel zo zou zijn en ik niet langs ben gekomen, ik jullie kan aanklagen en dat het vooral mijn eigen schuld niet is).
Maar door mijn goede wil te tonen vraag ik of mevrouw misschien op “de wip” zit en nog een andere afspraak heeft waar ze heen moet. Ik word vragend aangekeken. Dan besef ik me dat die uitdrukking onder allochtonen natuurlijk heel vreemd overkomt….
Aan het einde van de dag komt er nog een vrouw binnen waarbij er te weinig vruchtwater in de buik zit. Ze komt voor een hartfilmpje en is samen met haar Turkse man. Aan het einde van het hartfilmpje kom ik de kamer weer binnen en zeg dat alles er goed uitziet. De man kijkt me aan en vraagt of het een “blije baby” is. Ik kijk de man verbaasd aan, deze kijkt heel serieus terug. Daarbij onderdruk ik een lachje en antwoord: “Ja, dit is een hele blije baby!” Met andere woorden, de conditie van het kind is goed, maar dat zou vast niet helemaal begrepen worden.