Blind kienen

‘Lozekampsteeg nummer 2,’ zegt Minke, de centraliste.
Het is weer zover. Ewoud, van wie ik niet weet of het zijn voor- of achternaam is, alleen dat iedereen hem zo noemt en dat hij een ongelooflijk stuk chagrijn is, wil erop uit. Ewoud draagt eeuwig en altijd een donkergrijs pak en een donkerblauwe stropdas met, nauwelijks herkenbaar nog, een goudmotief. Ewoud heeft vier stompjes van voortanden en hij ruikt naar mottenballen. Soms brengen we hem naar Theo’s, zijn stamkroeg, hemelsbreed nog geen honderd meter verderop. Veel vaker echter gaat Ewoud naar het Patronaat, om er, als een haan in een hoenderhok, samen met tientallen oude besjes aan lange tafels te kienen. Met een wijsvinger druk ik op de rode knop van de mobilofoon. ‘Lozekampsteeg 2,’ herhaal ik, ‘okay.’

De Lozekampsteeg is een kronkelend zandpad vol verraderlijke kuilen. Helemaal aan het eind, in een vervallen boerderijtje, woont Ewoud. Het is er merkwaardig stil en pikkedonker. Een zwart gat binnen de bebouwde kom. Logisch, Ewoud kan niets zien en moet dus in de wagen geholpen worden. En na afloop er weer uit, helemaal het Patronaat of het café in. Hij is met zijn minstens 120 kilo al een paar keer op mijn tenen gaan staan, want de roodwitte wandelstok die Ewoud wild voor zich uit zwaait is slechts als waarschuwing voor anderen bedoeld.

Vandaag gaat de reis naar het Patronaat. De bewolking ontneemt ieder zicht op de sterren en een gele ballon waart rond op een halve meter boven het asfalt. Een souvenir van carnaval. Niet zo lang geleden maakte de ballon deel uit van een trosje. Rood, geel, groen. De kleuren van reggae ook, bedenk ik me. Ewoud vraagt of ik een vriendin voor hem weet.
‘Ik zit zelf zonder,’ antwoord ik.

Op de terugweg rijd ik hem weer. Hij heeft niets gewonnen, nee.
‘Natuurlijk niet,’ moppert hij, ‘als je voor een dubbeltje geboren bent, word je nooit een kwartje.’
‘Ach,’ probeer ik, ‘het gaat om het spel en niet om de knikkers. Toch?’
‘Hoe kom je erbij?’ briest hij. ‘Ik wil winnen omdat ik me anders helemaal te pletter verveel, alleen in het donker. Want eigenlijk is het een straf om tussen al die kakelende wijven te moeten zitten.’
‘Hoe doet u dat eigenlijk,’ vraag ik, ‘kienen zonder iets te zien?’
Ewoud staart met lege ogen naar de voorruit, waarin alleen ik zijn spiegelbeeld ontdek.
‘Blind,’ zucht hij, ‘ik kien blind.’