De week voor de operatie, heeft hij voor zichzelf lopen oefenen in huis, met zijn ogen dicht. Hartverscheurend. Hij wilde zijn vader nog zien, want misschien was dat wel de laatste keer. Ik had mijn zoon op de hoogte gesteld van de risico’s. Samen hebben we de beslissing genomen. We hebben beiden ook onze angst uitgesproken. De dag voor de operatie wilde hij niemand meer zien. Hij werd biljart balletje kaal geschoren, daar konden we nog om lachen. Hij werd klaargemaakt voor de operatie. Een stuk van zijn schedeldak zou worden uitgezaagd vervolgens moesten de hersenen opgetild worden om bij de oogzenuw te kunnen komen. Het buisje waardoor de oogzenuw liep zou over een lengte van anderhalve centimeter en een diepte van drie millimeter weggeschraapt worden. Hierdoor zou de oogzenuw niet meer beklemd worden. Het risico van blind worden omdat de oogzenuw het licht uit zou kunnen doen was levensgroot aanwezig. Door de hersenen te liften zouden deze ook beschadigd kunnen worden en kunnen leiden tot spraakverlies. Als er niet geopereerd zou worden, werd hij op tijd van duur blind. Van zijn twee ogen was het zijn beste oog. Een salomons oordeel.

De spanning en angst moesten die middag en avond een eigen plek vinden. Die nacht, zijn we hand in hand in slaap gevallen. De kleine hand van dat tienjarige knulletje zijn overgave. De verantwoording de neurochirurg vertrouwen, vertrouwen alleen het woord al.

De volgende morgen om vijf uur op en ons zelf klaar gemaakt voor de operatie. Hij moest vervoerd worden van het kinderziekenhuis naar het naast gelegen ziekenhuis, over een lange overdekte brug tussen beide ziekenhuizen. De daarbij aanwezige verpleger begon over een tunnel, waar we doorheen reden. Ik opperde het idee van een slurf, zoals die naar de vliegtuigen gaan. Ik vroeg mijn zoon waar hij naar toe wilde, welk vliegtuig hij zou willen nemen. Hij koos voor Hawaï. Daar zijn we mee verder gegaan. Bij de anesthesist melde ik, dat deze jongeman naar Hawaï wilde. We waren immers net door de slurf bij het vliegtuig aangekomen. Gelukkig pakte hij de insteek op. Voordat we het vliegtuig konden pakken, namen we nog een cocktail om in de stemming te komen. Op het terras in de zon, dronken we de cocktail in een keer leeg. Daar werden we doezelig van. In mijn armen en met zijn beer als mascotte gleed hij weg in alle rust.

Die mascotte heb ik de hele dag plat gedrukt bij me gehouden. Mijn leven en mijn keuzes, kwamen die dag voorbij. Zeven doodsbange uren en ontelbare scenario’s later zag ik een van de neurochirurgen op de step aankomen! Als student op de motor door de intensive care afdeling gereden en vervolgens gedwongen overgeplaatst. Op de vraag of mijn zoon het licht in zijn oog had behouden, was het antwoord ja! Ik belde zijn vader en feliciteerde hem met de goede afloop. Hij ging de volgende dag voor drie weken op vakantie en verbrak het gesprek. De oerschreeuw ontsteeg mijn lichaam en ontlastte mijn geest, de geboorte van mijn kracht!

Het afscheid in het ziekenhuis viel ons zwaar je deelt in korte tijd lief en leed, intens lief en leed. De laatste dag in het ziekenhuis, de bakker gebeld en voor de afdeling, personeel, verpleging, schoonmakers, diëtiste, collega moeders en vaders, kinderen en bezoek, gebak bestelt. Kon me geen reet schelen wat het koste! Bij thuiskomst met kaalgeschoren hoofd daarin dertig ‘nietjes’ en een Hawaï slinger om, het huis versiert en een Hawaï feest gehouden. Alle familie, vrienden, kennissen en buren uitgenodigd, zijn klas tussen de middag te eten gevraagd, samen met zijn juf, zonder hen allen hadden we het niet gered.

Die zomer op vakantie gegaan naar Marbella en met de kinderen een autootje gehuurd, 120 km naar de rots van Gibraltar gereden. De boot naar de dolfijnen genomen. Tussen de dolfijnen, die met honderden om de boot speelde, zei mijn zoon: ‘Mam, ik ben zo blij dat ik dit kan zien!’ Ik was door tranen verblind!

Categorieën: Liefde

20 reacties

WritersBlocq · 12 september 2005 op 17:45

Wat een ontroerende thrillerstory is dit… Tranen in mijn ogen…

prikkels · 12 september 2005 op 18:07

Prachtige column, mooi verwoord. Ontzettend blij dat alles goed gekomen is met je zoon.

bert · 12 september 2005 op 18:36

Heel mooi op papier gezet. Want kan het leven soms moeilijk zijn en wat kun je er samen weer veel van leren, zeker als alles uiteindelijk toch weer goed komt. Heel veel sterkte gewenst in de verwerking van hetgeen jullie samen hebben meegemaakt. 🙂 🙂 🙂

wendy77 · 12 september 2005 op 19:14

Wat een ontroerend verhaal! Mooi dat alles is goedgekomen. Heerlijk om zulke gevoelens op papier te kunnen zetten.

champagne · 12 september 2005 op 20:10

Geertje, wat een kippevel verhaal is dit! Prachtig geschreven!

Mosje · 12 september 2005 op 20:19

Ik ben wel niet zo’n erg grote fan van gouden-tientjesverhaaltjes, maar deze mag.
En een gouden tientje dus!

pepe · 12 september 2005 op 21:19

Geweldig mooi geschreven Geertje, leuk nu eens iets te lezen van iemand die ik eerst heb gezien en nu pas voor het eerst lees!

Ik geloof ik nog even moet duiken in je vorige columns.

Li · 12 september 2005 op 23:18

Wat een ontroerend verhaal Geertje.
Ik leefde tot de allerlaatste punt mee.
Duimendik kippenvel.

Mijn linkeroog doet het allang niet meer en één van mijn angsten is dat er iets met mijn rechteroog gebeurt. Ik moet er niet aan denken!

Li

melady · 13 september 2005 op 00:05

[quote]Ik belde zijn vader en feliciteerde hem met de goede afloop. Hij ging de volgende dag voor drie weken op vakantie en verbrak het gesprek. De oerschreeuw ontsteeg mijn lichaam en ontlastte mijn geest, de geboorte van mijn kracht! [/quote]

Kijk, dat vind ik nou prachtig!

Maakt niet uit als het verhaal echt of vezonnen is en soms wat storende foutjes heeft [quote]werd hij op tijd van duur blind.[/quote] het ráákt en daar gaat het om.

Troy · 13 september 2005 op 01:38

Mooi, erg mooi…

Troy

Ma3anne · 13 september 2005 op 06:56

[quote]De oerschreeuw ontsteeg mijn lichaam en ontlastte mijn geest, de geboorte van mijn kracht! [/quote]

Zeer krachtige column.

Louise · 13 september 2005 op 08:38

Wat afschuwelijk…mooi, Geertje!

klungel · 13 september 2005 op 08:39

Als ik ook ooit nog eens moet mag jij me naar Hawai brengen hoor 🙂 (vermits mijn eigen moeder niet kan dan natuurlijk)

Zoonlief boft met zo’n moeder (Y)
De vader mag wat mij betreft voor altijd op vacantie (de lulhannes :-()

En leuk, vlot en mooi geschreven.

KingArthur · 13 september 2005 op 09:16

Ik verwachtte het ergste bij het lezen van deze tekst maar ben blij dat alles goed is afgelopen. Wat een ingreep zeg. Ook heel knap neergezet.

Wright · 13 september 2005 op 11:20

Erg mooi geschreven, Geertje. Heb zelf een vader die door een oogziekte het zicht langzaam maar zeker verliest, een heel heftig proces. Ben blij dat voor jullie alles goed afgelopen is.

sally · 13 september 2005 op 11:22

Wéér prachtig beschreven Geertje.

groet Sally

Dees · 13 september 2005 op 11:30

Ja euh, kan er niet een waarschuwingsteken komen bij dit soort columns? Zit ik hier een partijtje te grienen op mijn werk…

Mooi geschreven. Heel erg mooi geschreven.

Grtz,

Dees

Kees Schilder · 13 september 2005 op 12:09

Ontstellend mooi geschreven Geertje.Met gelukkig een goede afloop.

KawaSutra · 13 september 2005 op 21:15

[quote]Een salomons oordeel. [/quote]
Oh, lijkt me verschrikkelijk om voor zo’n keuze gesteld te worden. Wat een prachtig verhaal! 🙂

Raindog · 13 september 2005 op 22:19

Nota bene de gouden tientjes expert in eigen persoon zei het: “Wéér” zo’n mooie colum. Ik kan alleen maar instemmen.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder