“Slenk el nog maal eentje in wanf ik ben de BoB.” Ik slinger mijn wijnglas voor het verontruste gezicht van mijn echtgenoot. ,,Zal je dat nou wel doen?” informeert hij bezorgd. ,,Dit is al de tweede fles en je moet morgen al vroeg in het ziekenhuis zijn.” Ik ruk de wijnfles uit zijn hand en schenk de bierpul, die ik voor deze gelegenheid tot wijnglas heb gedoopt, tot de rand vol en giechel: ,, Hi, hi, niemand heelft geslegt dat ik nuchtel moefst komen.”

[i][b][font=Arial]‘Bij het bevolkingsonderzoek borstkanker is er een afwijking gevonden die verder onderzocht moet worden.’[/font][/b][/i] Mijn lichaam is tipsy maar mijn geest blijft akelig helder. Deze zin, die in de bevolkingsonderzoek-borstkanker-West-Nederland-brief staat, hamert door mijn hoofd. Kanker? Angstklauwen leggen knopen in mijn maag en proberen mijn keel dicht te knijpen. [i][b][font=Arial]‘Een verdikking waarbij maligniteit niet is uit te sluiten,’[/font][/b][/i] vermeldt de verwijsbrief die eigenlijk voor de specialisten van de mammapoli is bestemd.[i][b][font=Arial]’Maligniteit betekent ‘kwaadaardig”, [/font][/b][/i]vertelt een internetpagina. Ik schenk nog maar eens in, hef het glas en wens mezelf gezondheid en nog vele jaren toe. De alcohol schenkt mij een behaaglijke roes en verdooft mijn angst. Ik rol als een balletje in bed en val in een diepe slaap.

De wekker maakt een hels kabaal. De mammapoli roept. Ik bof dat ik al binnen drie dagen terecht kan. In recordtijd wordt onzekerheid omgezet in duidelijkheid. En dan? Duizend-en-één gedachten vechten om voorrang. Amputeren. Borstsparend. Ben ik goed verzekerd? Uitzaaiingen. Chemotherapie. Word ik kaal? Diagnosefout. Persoonsverwisseling. Valt het mee? De vaardige vingers van de chirurg vinden niets, maar de versgedrukte röntgenfoto’s zijn onverbiddelijk. Er zit toch echt een knobbelmonstertje van ongeveer één centimeter in mijn borst.

,,Het is een rondje met een staartje, het lijkt op een komma,” legt de radioloog uit terwijl hij een echogram maakt. ,,Het ziet eruit als een cyste, maar die hebben geen staartje. Punctie zal uitwijzen of het een cyste is of iets anders. Het is fifty-fifty. ” Terwijl hij de dunne holle naald in mijn borst laat verdwijnen, hul ik mezelf in een wolk van berusting, kalmte en hoop. Als een spons zuig ik alle indrukken op. Dus zo voelt iemand zich bij wie het zwaard van Damocles boven het hoofd hangt. Ineens staat je leven op zijn kop en ben je de hoofdrolspeler in een horrorfilm.

,,Het was een cyste en dat is goedaardig,” straalt de chirurg een half uur later en hij accentueert elk woord met een stevige handdruk. ,,U hebt enorm veel geluk gehad, en als ik u was dan zou ik vanavond een flesje wijn opentrekken.”
Dat doktersadvies volg ik maar al te graag op. Dit keer met mate. Ik toost op gezondheid en op drie kostbare dagen. Zelden ben ik zo intens bezig geweest met het waarderen van het leven. En dat gevoel wil ik dolgraag vasthouden.

Categorieën: VC-Li

Li

Liever gek dan 'grijs'. (O)mama Li doet maar wat. Schrijft voor een scholengroep, een ouderenblad en voor schrijfgroep Undercover. Is na 10 jaar weggereorganiseerd bij het Alphens Nieuwsblad. Werkte 30 uur per week als bovenschoolse coördinator TSO bij SCOPE Scholengroep. Sindskort gepensioneerd.

17 reacties

lagarto · 1 november 2007 op 07:28

Verdriet en geluk liggen soms ákelig dicht bijelkaar. Mooi verwoord Li.
Groeten Lagarto.

schoevers · 1 november 2007 op 07:54

Dat waren heel spannende dagen. Je hebt met een gevoel van giga-opluchting geschreven. Voor menigeen herkenbaar, mooi en gelukkig met goede afloop.
Geniet er nog lang van!

Groeten,

Hans.

arta · 1 november 2007 op 08:16

Jeetje, Li, dat zullen heftige dagen voor je geweest zijn.
Gelukkig viel het achteraf mee, maar toch…
Knap hoe jij dit hebt neergeschreven, en ik hoop dat je dat gevoel inderdaad eeuwig vast kunt houden!
🙂

SIMBA · 1 november 2007 op 08:29

Jeetje, ik vind drie dagen belachelijk lang, ik kon direct de volgende dag al in het ziekenhuis terecht!
Fijn dat het allemaal meevalt, lekker geschreven stukje!

FatTree · 1 november 2007 op 08:49

Wat een column zeg! Echt heel erg mooi geschreven, ik begon zelf bijna helemaal te zweten! De omslag van grappig naar heftig maak je goed.

pepe · 1 november 2007 op 09:31

Kippenvel hier.

*Zelden ben ik zo intens bezig geweest met het waarderen van het leven. En dat gevoel wil ik dolgraag vasthouden.*

Li je hoeft alleen maar even aan deze dagen terug te denken en je beseft het weer.
Binnen een half uur de uitslag vind ik erg rap, gelukkig maar.

Proost Li op het leven

Dees · 1 november 2007 op 09:48

Na de komma kan van alles volgen.

Mooi geschreven over iets waar elke vrouw wel eens bij stilstaat, maar waarbij niet iedereen die hel hoeft te doorstaan. Enne, aankomend weekend, ruk lekker champagne aan, gewoon om het leven te vieren…

pally · 1 november 2007 op 09:58

Goh, heftig, Li en prachtig geschreven; de geconcentreerde film die een paar dagen in je hoofd draait en je bewustzijn ongelooflijk verscherpt.
proficiat met de uitslag! :kus:

Pally

klapdoos · 1 november 2007 op 11:35

Ik was dan niet volgegoten van de drank, maar de angsten en indrukken van die dagen kan ik me zo goed voorstellen als ex-kanker patiente en heb hetzelfde meegemaakt toen men dacht dat ik ook nog longkanker had. Blij voor je dat het goedaardig is, maar zo zie je maar je bent allen een mens van een minuut. Ik heb in een adem je verhaal gelezen, alsof ik weer midden in mijn eigen nachtmerrie zat. Dus er zijn meer bange mensen op de wereld. Mooi verwoord, maar ik hoop dat ik nooit meer zoiets van jou hoef te lezen, uberhaupt van niemand hier op column x. Gefeliciteert met je uitslag, en geniet van elke dag die je inademt…
Liefs van leny

lisa-marie · 1 november 2007 op 21:53

Heftig, kippenvel, je heb zo ontzettend goed verwoord wat jij en vele mee maken.
Ik zou zeggen proost op het leven en dat je nog maar lang dat gevoel mag vasthouden.

DreamOn · 2 november 2007 op 00:21

Wat een mooi en eerlijk verhaal. En ook herkenbaar, wat een angstige momenten beleef je dan als mens!
Ik ben heel blij voor je dat het allemaal is meegevallen…ik toost met je mee…

Liefs DO.

Kees Schilder · 2 november 2007 op 08:26

Heftig Li.Gelukkig een goede afloop.Daar proosten wij op

WritersBlocq · 2 november 2007 op 09:04

Wat een thriller Li, met gelukkig een zucht van verlichting aan het eind.
Leuke twist, over dat ‘schenken’, mooi dubbelzinnig geschreven.

En: gezondheid!

Dikke Paulinekus.

Prlwytskovsky · 2 november 2007 op 23:45

Carpe Diem Li: Proost!!!!!!!

Mup · 7 november 2007 op 15:02

Pittig Li, sterk verwoord, ik ga er vanavond een koffie met amaretto op drinken,

Groet Mup.

champagne · 13 november 2007 op 22:25

Prachtige column Li!

KawaSutra · 25 november 2007 op 23:57

Proost op het leven Li en op een prachtige column.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder