Ze ligt in een bed, in de kamer tegenover mij. Een jaar of twintig. Iets ouder misschien. Op haar rug ligt zij met nietsziende blik omhoog te staren.
Beiden zijn wij een uurtje geleden aangekomen in deze privé kliniek. Voor mij een makkie. Even een, door een ‘regulier’ ziekenhuis, slecht afgewerkt litteken herstellen. Of kosmisch wegcamoufleren op niveau, zoals de arts het zo geestig omschreef. Deze particuliere kliniek is van het discrete genre, waar ministers zich aan hun prostaat laten opereren, hun echtgenotes een facelift ondergaan en hun maîtresses een abortus. Volop marmer, eikenhouten lambrisering en glimmend koper. Ze hebben twee chef koks hier en ze delen handgedrukte menukaarten rond. Ik bedoel maar; mens durf te leven. Of te sterven, in sommige gevallen, maar dat terzijde.

Als ik langs de kamer van het meisje tegenover mij wandel vraag ik waarom zij hier ligt
Langzaam draait zij haar hoofd in mijn richting. ’Borstvergroting,’ zegt ze na enig nadenken.
‘Ze zouden jou direct uitkiezen voor een commercial over de voordelen van borstvergrotingen,’ merk ik op.
‘Hoezo?’ Op haar voorhoofd verschijnt een rimpel.
’Vanwege je opgetogen enthousiasme en je stralende gezicht.’

Een klein lachje breekt door. Nauwelijks merkbaar, maar het is er. En de rimpel vloeit weer weg.
‘Mijn vriend wil het nu eenmaal. En hij betaalt dit allemaal.’ Ze wuift vaag om zich heen.
‘O? En jij? Wil jij het zelf ook?’
Ze zwijgt. Verschikt haar haar een beetje. De rimpel is weer terug.
’Niet echt, nee. Om eerlijk te zijn, ik ben best tevreden met mijn borsten. Het kan altijd beter natuurlijk maar ik heb geen klachten. HIJ wil het!’
Dan zwijgt ze weer. En slikt. Vecht tegen de tranen. Ze wint het gevecht, zij het op het nippertje.

‘Ik had vroeger een vriendin,’ zeg ik even later. ‘Jeetje, wat is jouw pikkie klein, zei die vriendin. Ik heb ze groter gezien, zei ze ook nog.’
Ze draait haar hoofd weer naar mij toe. Geschokte blik.
‘Wat?? Meen je dat nou? En wat deed jij toen?’
‘Ik? Och, ik zei dat ze kon barsten en ben weggelopen. Heb haar nooit meer gezien daarna.
Vanaf dat moment wist ik wel dat ik nooit meer zou omgaan met iemand die mij niet zou accepteren zoals ik ben. En dat heeft mij tot op de dag van vandaag een sterk en onafhankelijk mens gemaakt.’
Haar hoofd draait terug. Daar moet ze duidelijk over nadenken. Onder de rimpel verschijnt nu een nieuw rimpeltje. Klein maar nog net te zien.

De volgende ochtend vroeg loop ik weer langs haar kamer. Bij haar bed staat nu een bacterievrije verpleegster. Ze draagt een modieus pakje dat meer bij Air France thuishoort dan in een particuliere kliniek. ‘Nou mevrouw,’ zegt Miss Air France, ‘u bent aan de beurt. Bent u er klaar voor?’
‘Nee,’ zegt ze gedecideerd. ‘Ik ben er niet klaar voor. Nu niet en in de toekomst niet.’
Onder de verbouwereerde blikken van Miss Air France stapt zij uit bed, kleedt zich aan en pakt haar spullen.
Met haar tas in haar hand draait zij zich naar mij toe: ‘u hebt gelijk, hij kan barsten. Geld of geen geld! Het zijn MIJN borsten en die zijn niet te koop!
Enne , dank u voor uw goeie advies en uw openheid. En sterkte met uw operatie.’
Dan loopt zij weg. Borst vooruit, zekere blik in haar ogen. Bij de deur draait zij zich nog even om en zwaait naar mij.
Zij gaat het wel redden.

Het meisje dat destijds wat moeite had met de lengte van mijn pikkie was even oud als ik toen. Zeven jaar! Het leek mij niet relevant om die leeftijd te melden.
Relaxed loop ik over het hoogpolige tapijt naar de luxe bar. Tijd genoeg nog. Ik bestel een wodka bij de barkeeper en steek een sigaartje op.
Het kost een paar centen, deze kliniek. Maar dan heb je ook wel wat…


15 reacties

DriekOplopers · 1 april 2008 op 09:37

Schitterend opgeschreven duidelijke boodschap. Hulde, Kees!

Neuskleuter · 1 april 2008 op 12:53

Waren er maar meer mensen die dit soort wijze raden opvolgen! Mooi neergezet lief idealistisch verhaal.

WritersBlocq · 1 april 2008 op 13:04

Super, dit verhaal, echt geweldig. Moest vaker voorkomen.
[quote]Het meisje dat destijds wat moeite had met de lengte van mijn pikkie was even oud als ik toen. Zeven jaar! [/quote]
Ja ja!

Kees, smaakte de operatie naar meer? Je ziet er zo mogelijk nóg lekkerder uit, hmmmmm!!
Kusje, Pauline.

pally · 1 april 2008 op 15:26

Mooie column , Kees! Hij doet me denken aan die van de vrouw in de parkeergarage. Jij doet goed werk, hoor, in deze wereld en dat ook nog met humor overgoten, super!

groet van Pally

Li · 1 april 2008 op 17:13

Subliem Kees!
Zo lees ik ze heel erg graag.
Echt klasse!

Li

Dees · 1 april 2008 op 17:23

Subtiel en geestig… Eigenlijk zou je er je werk van moeten maken, levensverbetering.

Grtjs,

Dees

Prlwytskovsky · 1 april 2008 op 18:36

[quote]Klein maar nog net te zien.[/quote]
Dit slaat toch hoop ik niet op jou voortplantingsorgaan? 😉

lisa-marie · 1 april 2008 op 19:20

Hij is geweldig!
Ik heb hem dan ook met ontzettend veel plezier gelezen.

arta · 1 april 2008 op 19:24

Deze stijl van jou vind ik echt heel mooi!
🙂

Mosje · 1 april 2008 op 21:07

Mag ik hopen dat jij dat litteken ook maar hebt laten zitten? Ik accepteer je namelijk zoals je bent Kees.
😀

pepe · 2 april 2008 op 07:29

Kees de kliniek was vast blij met jou, maar een ding is zeker dit meisje is jou nu en later heel dankbaar.

Prachtig en met plezier gelezen.

Anne · 2 april 2008 op 08:59

Ha ha, goegedaanjochie 😀

KawaSutra · 4 april 2008 op 15:47

[quote]En hij betaalt dit allemaal.[/quote]
Wat een geweldige vent, dat hij dat allemaal voor haar over heeft.
Uitstekende column, Kees!

Mup · 18 april 2008 op 16:21

De beschouwende kees bevalt mij erg goed,

Mup.

De_PessiMist · 29 april 2008 op 10:09

Met plezier gelezen, duidelijke boodschap, beetje voorspelbaar einde uiteraard, maar sterk 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder