Bospop

Grote gruwel wat een herrie in het bos vandaag. Ik word er helemaal kriegel van. Het zijn vreemde lieden die met veel kabaal mijn bos betreden en bevoorraden met spullen. Het zijn zware spullen. Koffers van metaal die balanceren op kleine wieltjes. De vreemde lieden dragen maffe kieltjes met kleine lettertjes. De letters vormen data in chronologische volgorde. Dat kan ik nog net lezen. Ook worden een aantal plaatsen genoemd. London, Paris, Munich. Het lijken wel opsommingen. Ze hebben allemaal goede zin en werken hard. Maar waar gaat dat allemaal naartoe? Ha, nou zie ik het. Ze rollen de koffers een groot podium op. Wat gaat hier toch gebeuren in mijn bos? Het doet me een beetje denken aan kermissen van vroeger. Een opgewonden sfeer om niets. Af en toe stapt een grote kerel het podium op en prevelt onsamenhangend wat in een zwarte spons. Verbaast kijk ik om me heen. Keihard komen geluiden langs alle kanten op mij af. Waar gaat dit over? Achter op het podium worden wat deksels en pannen in elkaar geschroefd. Een man gekleed in een hemdje neemt plaats achter het maffe fornuis. Hij staat vol met plakplaatjes. Slangen, doodshoofden, roosjes, een blote vrouw en iets wat lijkt op een Cesar. Die Cesar zit op zijn rug geplakt. De fornuisman draagt gouden oorringen en heeft twee stokken in zijn hand. Hij slaat er keihard mee op zijn deksels en pannen. Wat een agressie zit er in dat kleine mannetje. Er komt nog een vreemd mannetje het podium opgelopen. Nog nooit iemand gezien met zo’n grote scheve mond. Hij lacht naar mij met een vette smile. Ik lach terug en ben één en al verwondering. Waarom pijnigt die man zijn klokkenspel in een veel te nauwe maillot? Zou die daarom zo veel lachen? Ze spreken allemaal een vreemd taaltje. Niet te verstaan. Het klinkt een beetje knauwend. Hee, daar komt er nog één het podium opgekropen. Hij draagt iets met zich mee over zijn schouder. Een stuk glimmend hout met ijzerdraad. Aan het hout zit een lange kabel. Ook deze man heeft een brede glimlach op zijn gezicht. Een gezicht dat volledig in de plooi zit. Hij heeft hele donkere ogen. Ik wordt er een beetje eng van. Hij lijkt een beetje op een druïde die ik al lang niet meer gezien heb. De man steekt de kabel in een grote kist met metalen rooster. Het drietal op het podium kijkt elkaar nu beleefd aan. De man in zijn maillot stampt drie keer met zijn voet op de grond. En dan ontploffen mijn oren van de herrie. De drie mannen veranderen plots in gereïncarneerde Flintstones. Fred plukt vol overtuiging aan de ijzerdraden op zijn houten plank en Barney slaat het fornuis bijna aan diggelen. Hij lacht daarbij als een kikvors. De mannen die de koffers zojuist droegen stoppen snel hun oren vol met rare pluggen. Dat is net op tijd want maillotmans, also known as Wilma, gooit zijn keel volledig open en hapt richting zwarte spons. Plies ehlou mie toe introdjoes maiself. Aim eh men of humbel nieds. Ik stap tien meter naar achter en val languit achterover over rollende steentjes. Die sandalen van tegenwoordig zijn ook niks meer. Gris mich nich.