Braderie

Er is weer eens een braderie in het dorp. Ditmaal in combinatie met een muziekdag.
Daar moet je je niet teveel bij voorstellen. Op elke straathoek iemand met een fluit en twee trommels neerzetten en dat dan muziekdag noemen gaat wel heel erg ver. Wat ik vooral mis op deze dag zijn de niet uit te roeien Peruanen met kramen vol Mart Smeetstruien in de verkoop. Kan ik nog hebben. Maar dat ze dan ook weer op die tiefusfluiten liedjes van de Beatles gaan dwarsblazen doet mijn darmen nu al rommelen. Misschien komen ze nog.
Als troost komt er wel een muzikant optreden. Ene Dries Rioolvink. Wie kent hem niet. Op het marktplein is daarom een podium gebouwd waarop Dries, gehuld in een pimpelgele zwembroek, in een ruit staat opgesteld met achter hem nog wat andere vage muziekanten.
Abominabel goed.

Dries’ stem klinkt als een strontverkouden dorpspastoor die net een wip met de vrouw van de koster achter de rug heeft.
Er staan nog aardig wat mensen naar zijn optreden te kijken. Opvallend veel mannen. Maar dat is logisch want hun vrouwen hebbemn niks met Rioolvinken in gele zwembroeken dus die zijn op de braderie koopjes aan het jagen. Ik bedoel maar; vandaag kun je hete legpuzzels uit de magazijnen van Christine La Fuck scoren die nu tiendehands op elke kraam van een stuk of twintig plaatselijke ouwe rukkers van boven de zeventig voor een euro voor je klaarliggen.
Dan ga je als vrouw zijnde niet naar eeen verkouden dorpspastoor in een gele zwembroek met een verkeerd gestemde mandoline staan luisteren.

Plotseling, midden in een nummer van Dries’ nieuwe CD, begint iedereen enthousiast te klappen.
Dries buigt zijn nek zoals een struisvogel wel eens doet vlak voor hij besprongen wordt door een krols nijlpaard.
Hij lijkt zelf het meest verbaasd over al dat enthousiasme.
En terecht want het applaus geldt de plaatselijke schillenboer die met zijn dronken kop, met schillenkar en al, de plomp inrijdt.
Zoveel amusement op één dag hebben wij sinds het ritueel ophangen van een behekst stuk drijfhout in de veertiende eeuw niet meer mogen meemaken in onze Metropool.

In de verte zie ik een Mart Smeetstrui en een huilende blokfluit.

Tijd voor een drankgelag..