Ik ben uiteindelijk toch te bleu om me bij Patricia in de kijker te spelen. Ze kan dan wel binnen handbereik zijn, ik houd het toch liever op – laat ik zeggen zelfredzaamheid dan dat ik een gooi naar La Paay doe. Eenmaal oog in oog met de diva blijkt al die branie erg virtueel. Ik ben in het echie niet zo zelfverzekerd. Haar bezoek aan het winkelcentrum in mijn buurt trekt meer bekijks dan ik had verwacht. Rotten dik wil het publiek een glimp van haar opvangen. Ik houd de camera angstvallig op zak, schaam me een beetje voor m’n belangstelling. Pas op veilige afstand waag ik ’n kiekje en dat is het dan. Ik weet niet hoe snel ik me weer uit de voeten moet maken.

Nu ik toch in het winkelcentrum ben, kan ik het beste ook maar wat boodschappen doen. Het is weer zo’n oer-hollandse koopzondag. Kennelijk loopt heel Nederland dan met de ziel onder de arm. Het is knap druk en het stikt van het vrouwelijk schoon. De ontmoeting mat Patricia, veelgeprezen chaperonne van Bridget heeft dan wel weinig – wat heet niks om het lijf gehad, ik ben niet voor niets gekomen. Wat lopen er weer een fraai gebeende schoonheden rond. De camera brandt in m’n zak. Hele fotosets kan ik hier schieten. Als ik het lef maar had. Daar schort het duidelijk aan. Ik durf amper te kijken. Heeft ook niet veel zin, want als ik te lang naar het kort gerokt stel benen van de een kijk, mis ik de hoog gehakte stappers van de ander.

Na al dat virtuele geflirt, getrek en zelfs gevrij, is een wandeling door de echte wereld bijna onwerkelijk. Het is zowel beangstigend als een feest van herkenning, ja, zo ziet dat er dus allemaal op straat uit. Ik sta na mijn tegenvallende poging om Patricia te paaien wel weer met beide beentjes op de grond. M’n fantasie komt hier en nu tot een vrij abrupt en in alle opzichten onbevredigend einde. Het is ook wel aan de tijd dat ik Bridget haar eigen kokette gang naar een vent laat gaan.
Even heb ik nog overwogen om haar zoektocht naar een nieuwe liefde te volgen en van commentaar te voorzien. Maar dat heb geen nut. Ik heb de eerste aflevering zelfs gemist. Een ultieme poging om
me via internet op de hoogte stellen van de jongste ontwikkelingen is op niks uitgelopen. Ook Uitzending gemist bood geen soelaas. Het is genoeg geweest.

Al met al was het een mooie ervaring die ik voor geen goud had willen missen. Hoe faliekant mis het uiteindelijk ook is gelopen, de fantasie met me aan de haal is gegaan en het succes het in alle opzichten heeft laten afweten, het waren elf prachtige fantasien. Ik heb nergens spijt van. Dan had ik het trouwens wel anders opgeschreven, heer en meester als ik over m’n verhalen ben.

Wie verre reizen maakt, kan veel verhalen en dat geldt helemaal voor de reizigers van het woord. Dan is de sky inderdaad nog niet eens de limit. Ik heb dan ook van alles meegemaakt. Er zijn zoveel hoogtepunten dat ik niet weet waar ik moet beginnen.
Ik kan verhalen hoe ik me door Bridget te volgen tot ongekende hoogte heb geschreven of hoe ik van de weeromstuit een beroemd blogger werd. Ik herinner me talloze sexuele escapades waarbij de amoureuze uitspattingen van de Don Juans en Casanova’s van deze wereld verbleken. En wat te denken van mijn grootse en meeslepende betogen over respect voor vrouwelijk schoon in al haar verleidelijke facetten. Ik kan het hebben over mijn virtuele subtiele en toch onweerstaanbare geflirt met Tatjana en niet te vergeten Patricia. Natuurlijk kan ik zonder dat ik hoef te pochen m’n iedere verbeelding tartende denkbeeldige vrijpartij met Bridget beschrijven.
Maar al deze onvergetelijke ervaringen vallen in het niet bij mijn ontmoeting met Kate. De stichting die het opneemt voor Ghanese wezen is mij in het hart gegriefd.
Van alle fantastische belevenissen heeft dat me het meest bij de strot gepakt.
Dankzij de stichting Meet Kate heb ik het nuttige op een zeer waardige manier met het aangename kunnen verenigen. Ik hoop dat ik in mijn poging om het opvanghuis in Ghana te promoten als schrijver boven mezelf ben uitgestegen. De kinderen in Ghana verdienen het. Meer dan ik of Bridget, laat staan Patricia of Tatjana ooit kunnen waarmaken.


Frans

Ooit schreef ik voor een regionaal dagblad. Daar hadden ze na 22 jaar genoeg van en nu probeer ik het hier. Na een grote tussenpauze hoop ik de draad weer op te pakken.

3 reacties

Prlwytskovsky · 17 oktober 2010 op 18:46

Dat ding van Maasland? Sjezes ….. hebbie effe un teiltje voor me?

sylvia1 · 18 oktober 2010 op 07:25

Frans, ik had bij het vorige deel al mentaal afscheid genomen van de Bridget-reeks dus moest me weer even vermannen voor dit onverwachte naspel. Toch weer leuk, die winkelcentrumscene vol vrouwelijk schoon en een schuchtere Frans…

LouisP · 18 oktober 2010 op 12:46

Frans, ge weet het misschien nog niet maar ‘k hou wel van plat….maar eerlijk gezegd en gezwegen tussen ons vond ik dit deel eigenlijk het beste…maar ‘k weet niet waarom. Het relativeren of zo erin..
Ik vond deze zin wel grappig

“Ik durf amper te kijken. Heeft ook niet veel zin, want als ik te lang naar het kort gerokt stel benen van de een kijk, mis ik de hoog gehakte stappers van de ander.”

bedankt voor de Bridgetten, ‘k vond ze mooi!

gr.
Louis

Geef een reactie

Avatar plaatshouder