Broer,

Gisteren was ik nog je slimme duivel, vandaag zoek ik in de holte van je navel naar de verloren prinses in mij.

Ik koester de jaren, al waren het de eerste zonnestralen die mijn huid deden tintelden. Hoe ik samen met je zusje de buurt terroriseerde, hoe jij hordes boze kerels de laan uitstuurde. Ik had zelfs nog even onschuldig geglimlacht toen je vroeg of ze ons ‘zomaar’ kwamen lastigvallen. Ik was toen 13, ondeugend en ik fietste al alleen naar school. Enkele weken later gingen we naar een ‘eerste’ familiefeestje. Ik zie ons nog verstoppertje spelen in het bijhorende kasteel, ik herinner me de uitdrukking op je gezicht wanneer we tevergeefs schilderijen en antieke voorwerpen probeerden te ontwijken. Je lachte groen, maar toen lachte je tenminste nog.

Het duurde niet lang eer het sprookje voorbij was. Al leefden ze toen niet nog lang en gelukkig, mijn vader ging z’n eigen weg en jouw moeder volgde. Je was weer de enige man in huis, wij hadden er op slag drie zusjes en één broer bij verloren. Ik voelde me net als grote rijen bomen in de winter: bladloos, half-levend, alleen tussen zovelen en hopeloos verloren.

Deze zomer las ik het. Hoe je weggegaan bent en hoe je niet meer terugkomt. Hoe ik nadacht over hoe het kwam dat de kleinste artikels vaak het meest betekenden, vergeten herinneringen naar de andere kant van het land verhuisden en ik mijn vroegere mama en zusjes een dikke knuffel gaf.

Ik was toen 17, jongensverslaafd en ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat ik je niet vergeten was.
Ben.