Gisteren was ik nog je slimme duivel, vandaag zoek ik in de holte van je navel naar de verloren prinses in mij.
Ik koester de jaren, al waren het de eerste zonnestralen die mijn huid deden tintelden. Hoe ik samen met je zusje de buurt terroriseerde, hoe jij hordes boze kerels de laan uitstuurde. Ik had zelfs nog even onschuldig geglimlacht toen je vroeg of ze ons ‘zomaar’ kwamen lastigvallen. Ik was toen 13, ondeugend en ik fietste al alleen naar school. Enkele weken later gingen we naar een ‘eerste’ familiefeestje. Ik zie ons nog verstoppertje spelen in het bijhorende kasteel, ik herinner me de uitdrukking op je gezicht wanneer we tevergeefs schilderijen en antieke voorwerpen probeerden te ontwijken. Je lachte groen, maar toen lachte je tenminste nog.
Het duurde niet lang eer het sprookje voorbij was. Al leefden ze toen niet nog lang en gelukkig, mijn vader ging z’n eigen weg en jouw moeder volgde. Je was weer de enige man in huis, wij hadden er op slag drie zusjes en één broer bij verloren. Ik voelde me net als grote rijen bomen in de winter: bladloos, half-levend, alleen tussen zovelen en hopeloos verloren.
Deze zomer las ik het. Hoe je weggegaan bent en hoe je niet meer terugkomt. Hoe ik nadacht over hoe het kwam dat de kleinste artikels vaak het meest betekenden, vergeten herinneringen naar de andere kant van het land verhuisden en ik mijn vroegere mama en zusjes een dikke knuffel gaf.
Ik was toen 17, jongensverslaafd en ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat ik je niet vergeten was.
Ben.
16 reacties
maurick · 24 januari 2009 op 18:38
Goh. Je maakt erg mooie zinnen en het raakt me.
[quote]Ik voelde me net als grote rijen bomen in de winter: bladloos, half-levend, alleen tussen zovelen en hopeloos verloren.[/quote]
Wat mooi geschreven!
Het is wel erg persoonlijk, maar daarom niet minder mooi.
LouisP · 24 januari 2009 op 22:57
Besten,
uw reacties zijn bedoeld om beginnend schrijvers van dienst te zijn.
U zou minstens twee personen een dienst kunnen bewijzen door op dit stuk te reageren.
met vriendelijke groet,
Louis
Mosje · 25 januari 2009 op 11:55
Beste Louis, we maken hier zelf wel uit op welk stukje we reageren, daar hebben we jouw aansporing niet voor nodig.
Beste Axelle,
Je schrijft best mooie stukjes, maar deze moest ik een paar keer herlezen om de (familie)banden te snappen. Dat zou wel wat duidelijker mogen.
axelle · 25 januari 2009 op 12:47
Dankje, Maurick. Het raakt me dat het jou raakt. 😉
axelle · 25 januari 2009 op 12:54
Beste meneerke Louis
I’m sorry if my sarcasm hurt you. Laat het in ieder geval géén reden zijn om uw deskundige commentaar niet over mijn columns uit te spuwen.
Axelle
axelle · 25 januari 2009 op 12:56
Hoi Mosje,
Dankjewel voor de deskundige tint in je commentaar.
Axelle
klapdoos · 25 januari 2009 op 13:50
Mooi beschreven, heeft mij goed geraakt, mooie zinnen.
groet van leny
LouisP · 25 januari 2009 op 13:53
Axelle,
uw “broer” heeft mij aangezet tot het meermaals lezen, nadenken, puzzelen. Jammer dat mijn serieuze vraag naar lering over het stuk niet positief wordt beoordeelt.
Misschien iets te gretig naar reacties over het intrigerende verhaal.
Misschien moet ik de gebruik en gedragregels van CX nog eens doornemen.
Misschien waren we te nieuwsgierig naar antwoorden.
Groet,
Louis
pally · 25 januari 2009 op 15:24
Ook voor mij was het niet meteen duidelijk wie wie was. Na herlezing geloof ik het te hebben begrepen. Dat neemt niet weg, Axelle, dat ik het erg mooi geschreven vind. Nostalgisch, zonder in cliché’s te vervallen. Knap! :wave:
groet van Pally
arta · 25 januari 2009 op 15:59
Mooie zinnen, een mooi verhaal. De onduidelijkheid over de familiebanden zet aan tot herlezen, de tweede keer is hij nóg mooier, dus juist wel slim gedaan!
🙂
doemaar88 · 25 januari 2009 op 20:11
Op een aparte manier beschreven, na de tweede keer lezen wordt het mooier en duidelijker. Goed gedaan!
Mien · 25 januari 2009 op 22:50
Warrig mooie zinnen.
Drie keer gelezen.
Ach waarom zou je verduidelijken.
Het leeft en het raakt ergens.
Mien
lisa-marie · 26 januari 2009 op 11:03
in een woord Prachtig!
dashuri · 26 januari 2009 op 14:44
Beste LouisPedofiel,
Heet u Tony Montana? Don Vito Corleone?
Ik dacht het niet.
Het is dus onnodig om u als The Boss (‘The One And Only) te profileren.
Verder alles relax?.
Dashuri
axelle · 26 januari 2009 op 14:55
Louis,
Dankjewel voor de realistischere toon in uw zinnen. I appreciate that.
Op naar de volgende 😉
Axelle
Krasblog · 26 januari 2009 op 16:28
Beste Axelle,
Ook ik heb het drie keer moeten lezen. En de ene keer dacht ik het te snappen de andere keer kwamen toch weer de twijfels. Ik ben er nog steeds niet uit, hetgeen mogelijk meer over mij zegt dan over je verhaal.
Toch denk ik dat ik het nog een keer ga lezen want het frustreert. Waarom? Omdat ik het zo ontzettend mooi geschreven vind, maar niet kan uitstaan dat ‘ik hem nog niet heb’. En daarom ben ik het eigenlijk ook wel met Mien eens, waarom zou je het uitleggen.
De schoonheid wint het van de vragen. En daar valt voor mij mee te leven.
Krasblog