Als echtgenoot middagdut na de picknicklunch, achterover met zijn hoofd op de rugzak, baal ik omdat ik vergeten ben schrijf- of leesgerei mee te nemen. De achterkant van de vetvrije net leeggegeten broodzak brengt verlossing uit mijn lijden. Op de helft van onze wandeling kan ik dan toch nog mijn drang om letters te krabbelen bevredigen. Onze gedeukte aluminium waterfles dient als schrijftafel. Een kunst op zich om op deze manier leesbare hiërogliefen te produceren. We zitten, respectievelijk liggen, op 200 meter hoogte. De plek laat een breed dal zien met een quilt van graanveldjes, weiden, plukken bos als broccolistronken en hier en daar nonchalant neergestrooide boerderijen. De wandeling is tot nu toe niet spectaculair, maar geeft wel een mooie afwisseling van lichtglooiend bos en open. In de oude beuk boven ons zit een onzichtbare vogel ijverig de hoge c te oefenen met wisselend succes. Zijn collega met een beduidend lager geluid geeft antwoord. De ‘hoge’ is een breedsprakige stotteraar, de lage meer een staccato chagrijn.

Ik hoop op het stille bospad een hert over te zien steken, gelokt door de maïsvelden vlak beneden of aangetrokken door de kunst van een echte broodzakschrijver. Ik zie alleen een sneue zwarte vlinder die de opstekende wind trotseert. Dit schrijven is als schaatsen op net geslepen exemplaren op spiegelglad ijs als je niet kunt schaatsen. Je komt zowat niet vooruit.

De camping waarheen we straks de weg terug moeten zien te vinden is een stokoude Franse boerderij met daaromheen rommelig afgezette weitjes met ezels, paarden en konijnen. Zelfs zijn er hangbuikzwijnen, waarvan ik altijd vind dat ze op onaffe kindertekeningen lijken en daar tussen tenten met jonge yuppenbuggygezinnen.
Tegenover ons busje staan constant kinderen te joelen en te deinzen bij de dieren, al dan niet geflankeerd door hun ouders, die wel erg duidelijk willen tonen hoe pedagogisch verantwoord ze met hun kroost omgaan. De typisch niet meer zo jonge ouders van deze tijd.

Jammer, dat ik geen bronstgeluiden kan maken. Ik wil verdomme een hert zien! Echtgenoot ronkt buiten westen door. Zijn door knijpers dichtgehouden shortpijpen trillen zacht mee. Al te vaak is gebleken dat er van die onder-de-huid-kruiperige beestjes vechten om aan zijn klok –en hamerspel te gaan knabbelen, vandaar. Ik kan hier rustig wijdbeens zitten schrijven, mij lusten ze toch niet, gelukkig.Ze weten niet wat ze missen.OhdebroodzakisbijnavolEchtgenootontwaaktwelopenverder

Categorieën: Reisverhalen

pally

Genieten van leven en mensen en natuur om mij heen. Schrijven als belangrijke drijfveer om te ordenen, te relativeren en te communiceren.

14 reacties

Fem · 23 augustus 2008 op 09:45

volgende keer misschien een frans stokbroodje scoren, daar pas véél meer op de broodzak want ik was nog lang niet uitgelezen…

SIMBA · 23 augustus 2008 op 10:11

😀 Die laatste zin! Zeker zo langs de kant omhooggeschreven omdat ie vol was!
Om herten te zien moet je hier bij mij in de omgeving komen wandelen Pally, hier zijn er héél veel! (en ik kijk uit op een weiland vol tamme Bambies)

pepe · 23 augustus 2008 op 10:15

Heerlijk zoals jij de lezer meeneemt, ik was erbij zeg maar.

Ben ook blij jij overal op schrijft, dacht dat dat gek was;-)

Prlwytskovsky · 23 augustus 2008 op 10:22

Ezels, paarden en hangbuikzwijnen lopen in Nederland genoeg rond dus daarvoor hoef je niet naar Frankrijk. 😉

Hahaaa dat gepiel op dat bijna volle broodzakkie. 😆

Maar Pally: een heerlijk reisverhaal, ik ben er eens uitgebreid voor gaan zitten.

arta · 23 augustus 2008 op 12:54

Die laatste zin: 😆 geweldig!!
Weinig meer aan eerdere reacties toe te voegen, het is een lekker reisverhaal, vooral om die vogeltjes moest ik lachen!
Goed geschreven, Pally!

lisa-marie · 23 augustus 2008 op 14:58

Ook ik werd in dit geheel meegenomen,net of ik er even bij was.
Geweldig om het in deze en vele andere columns mee te mogen beleven door jou ogen.
En voortaan zakken met brood mee nemen want ik wil nog wel veel meer 😉

edit; goede tip die wasknijpers helpen vast ook wel tegen rode mieren 😀

champagne · 23 augustus 2008 op 18:45

Heerlijk om te lezen. En dat einde…hilarisch! 😆

Neuskleuter · 23 augustus 2008 op 21:59

Kijk eens aan, ik ben alleen in Valkenburg geweest deze zomer, maar ik waande met net toch even Frankrijk. Je zet weer een vanouds heerlijk sfeerbeeld neer. De uitsmijter maken de plaatselijke kriebels compleet.

Twee keer liep iets niet zo lekker.
[quote]De wandeling is tot nu toe niet spectaculair, maar geeft wel een mooie afwisseling van lichtglooiend bos en open.[/quote]
Achter ‘open’ hoort voor mijn gevoel nog ‘veld,’ of iets dat het afmaakt.
[quote]De camping waarheen we straks de weg terug moeten zien te vinden is een stokoude Franse boerderij[/quote]
waarheen we straks de weg terug moeten zien te vinden… dat is een hele mond vol. In een actieve zin leest dit lekkerder weg. Daarnaast hoort er nog een komma tussen ‘vinden’ en ‘is.’ Maar ach, het is een broodzakverhaal, dan kan het nog net 😉

De hangbuikzwijnen en yuppenbuggygezinnen vind ik weer erg leuk gevonden!

priet · 24 augustus 2008 op 10:38

middagdut, middagdutte, gemiddagdut 🙂
het leuke zit ‘m in van die kleine dingen, en natuurlijk de laatste zin. ik hoop dat je óóit een hert in het wild tegenkomt!

Mup · 24 augustus 2008 op 18:09

De drang die bevredigt moet worden, bronstgeluiden, een slapende man en een broodzak. Wat een romantiek en erotiek bijna:-)
Ik deed het altijd op een servet 😉

groet Mup.

weathergir · 24 augustus 2008 op 22:38

Prachtverhaal en lang leve de papieren broodzak… Wat had je gedaan als het een plastic boterhamzakje was geweest? Het voorhoofd van de slaper? 😉

KawaSutra · 25 augustus 2008 op 01:25

Weer eens wat anders dan een ‘Broodje aap-verhaal’.
Héél origineel ook om de eindigheid van een broodzak letterlijk in je column tot uitdrukking te brengen.

pally · 25 augustus 2008 op 23:52

Bedankt allemaal voor de leuke reacties op het werkelijk op een broodzak geschreven verhaal.

Neus, die ene beetje kromme lange zin is inderdaad niet fijn om te lezen. Daar heb je helemaal gelijk in. De zin die eindigt op bos en open is bewust zo gelaten. ik probeer ook komma’s weg te laten waar ze niet werkelijk iets toevoegen. Soms vind ik het leuk om een beetje experimenteel met taal om te gaan.
Bedankt voor je uitgebreide commentaar.

Liefs van Pally, die blij is dat de komkommer tijd op CX voorbij lijkt te zijn…

pally · 25 augustus 2008 op 23:57

Ha, ha! inderdaad dat heb je goed opgepakt, Priet!

groet van pally

Geef een reactie

Avatar plaatshouder