Brugwachter naast God

Zeker tien minuten sta ik al stil. Doodstil wel te verstaan. Voor me zie ik een eindeloze rij met achterlichten van auto’s die voor me staan. Welkom op de N207, denk ik bij mezelf. Met moeite en een hoop oranje verkeerslichten trotserend, ben ik twintig minuten geleden van huis vertrokken. Alphen uit is al een lijdensweg, maar om na de N207 over de Leimuidense brug te geraken is al helemaal een ramp. Elke dag vreet ik me op, en elke dag wordt dat meer. Tegenliggers zie ik ook al niet meer. Dat is het teken dat de brug bij Leimuiden openstaat. Wéér openstaat dus.
Het enige wat ik wil is naar mijn werk, en als het een beetje kan graag op tijd. En met mij zeker acht kilometer andere automobilisten. Niks meer als Alphen uit en de snelweg op. De enige die er anders over denkt is de brugwachter.
Vijftien minuten later krijg ik de brug eindelijk in zicht. En tegelijk het brugwachtershuisje.
Zover ik heb kunnen waarnemen is de brug al drie maal open geweest tijdens mijn aanwezigheid in deze nutteloze file. En dat in de herfst. Nog een geluk dat er bijna geen pleziervaart meer is, anders was het leed helemaal niet te overzien.
Zomers is het echt een ramp. De eerste de beste boot met op de voorplecht een verlepte en door de zon verbrande muts krijgt voorrang boven de automobilisten die de economie op gang moeten houden. Nu is het “slechts” de beroepsvaart die alles ophoudt.
Hoog boven het verkeer torent het brugwachtershuisje uit. Met daarin de man die het voor elkaar krijgt met regelmaat van de klok het verkeer lam te leggen. Zo te zien is hij de vijftig al gepasseerd. Met de handen op de rug en een oude schipperspet op het vast wel kalende hoofd blikt hij over de ravage die hij op de weg aanricht. Aan beide zijden minstens acht kilometer stilstaand blik.
Zijn opdracht is simpel. Zorg voor een vrije doorvaart van de schepen. En dat is dan ook het enige dat hij doet. Hij voelt zich gesterkt door de ambtenaren van de provincie. Vervoer over het water is beter voor het milieu zeggen ze daar. En wie is hij om dat tegen te spreken?
Met zijn rechterhand beroert hij enige knoppen en het hele circus begint weer. De knipperlichten gaan aan en de slagbomen dalen. Met een niet te onderdrukken glimlach blikt hij over het verkeer. De aanblik van de stilstaande stoet auto’s geeft hem een bijna orgastisch gevoel in zijn onderbuik. Zoiets beleeft hij al jaren thuis niet meer. Maar de staat van opwinding waarin sommige bestuurders zich bevinden is bijna net zo lekker als seks voor hem.
Met een machteloos gevoel geef ik een harde klap tegen het stuur, en vloek nog maar eens hartgrondig.
“God wat haat ik die man”, denk ik in mezelf.
Recalcitrant als ik ben laat ik de motor draaien. Als wraak op deze brugwachter. Als er ooit sprake zal zijn van een verhoging van het broeikaseffect, zal ik deze beschermer van het waterverkeer ervoor aansprakelijk stellen.
Ergens moet die boot zijn die onder de brug door moet. Maar wonderwel zie ik niets. Plotsklaps schiet er een klein scheepsmastje voorbij. Wel geteld steekt dit 20 centimeter boven het wegdek uit. Een goede cirkelzaag en ik had al op de snelweg kunnen zijn. Dat hier een brug voor open moet…
Dan gaat het snel, de brug daalt en uiteindelijk zijn de bomen weer open. Langzaam zet het verkeer zich weer in beweging. Ik rijd zo kort mogelijk op de auto voor me.
“Doorrijden lul”, schreeuw ik tegen hem.
Straks gaat die kolerebrug weer open en ben ik weer het haasje. Nauwlettend houd ik ook de brugwachter in de gaten.
Na een lange blik op het water loopt hij, zo vermoed ik, wederom naar zijn bedieningspaneel.
“Fuck”, denk ik en sluit nog dichter aan op mijn voorligger.
Plotseling gaan de waarschuwingslichten van de brug weer aan.
“No way”, denk ik en schiet ineens voor een vrachtwagen naar de rechterbaan. Nog net voor de bomen beginnen te dalen schiet ik het brugdek op.
“Gewonnen”, schreeuw ik in de auto tegen niemand.
Mijn twee middelvingers steek ik omhoog richting het brugwachtershuisje.
Ik voel een lichte kriebel in mijn onderbuik, en met een hard “Fuck you asshole” scheur ik verder.
Van Alphen naar Leimuiden in 40 minuten… Bijna een nieuw traagheidsrecord!