Busten en bustenhouders

Van A tot C en weer terug

Doelgroep: mannen die automatisch op alles klikken wat met tieten te maken heeft en vrouwen die herkenning zoeken (maw: de hele aardkloot). Twee knopen
Ik heb een barre fietstocht achter de rug. Mijn collega heeft een bespreking op kantoor. Ik zit bij een klant… alleen. Worstelend met de controle van de kortlopende schulden, wacht ik ongeduldig op het langskomen van de koffiejuffrouw. Dan gaat de deur open. Ik schrik, geen koffie, wel een directeur. “En hoe gaat het?” Ik begrijp dat ‘goed’ absoluut niet zou volstaan en ‘een wolkje melk graag’ ook niet. Ik moet een intelligent verhaal houden over specifieke postjes en de oplevering, terwijl op dat moment het enige intelligente aan mij het ontwerp van mijn bh is. Het is een voorgevormde, push-up, extra comfortable, invisable Triumph-bustenhouder t.w.v. € heel-veel,- die mijn borsten omhoog en naar voren manipuleert richting de opening van mijn blouse. Blijkbaar manipuleert het ook de ogen van de directeur, die tegenover mij plaats heeft genomen, richting de twee knoopjes die ik open heb gelaten. Een hevige tweestrijd vindt in mij plaats over het wel of niet uitspreken van: ‘mijn gezicht zit dertig centimeter hoger, eikel’.

Paradeveulentje
Waarom draagt het tegenwoordige ‘paradeveulentje van de emancipatie’ een peperdure alles-wat-mannen-willen-bh, terwijl haar voorgangsters ze op de brandstapel gooiden? En dan zo’n openhangende blouse? De reden voor dit hele verhaal: ik ben afgevallen. Door een combinatie van veel werken, veel borrels (bier zou toch calorierijk moeten zijn?), veel ‘dingen ernaast’ en weinig slaap heb ik af en toe geen tijd of zin om te eten en ben ik dus afgevallen. Op bepaalde plaatsen dan: mijn wallen zijn juist aangekomen en hebben een interessante blauwpaarse kleur gekregen, waardoor iedereen denkt dat ik mishandeld word door mijn ‘lover’. Maar nee, mijn droomprins is een beetje verlaat doordat hij uitging met vrienden en straalbezopen van zijn witte knol af is gevallen (om maar een verklaring te verzinnen). Mijn borsten zijn in tegenstelling tot mijn wallen zodanig geslonken door het gewichtsverlies, dat ik ’s morgens in het schemerlicht bij het omdoen van mijn bh soms het verschil niet zie tussen mijn borsten en mijn wallen.

Zorgeloos leventje
Het hele borstenverhaal begon op mijn elfde toen ik in groep acht de grootste memmen van de klas had, op die van een patatjongetje na. Een bh was toen nog geen noodzaak. Zes jaar later had een meisje me ingehaald, waar ik zwaar van baalde. Aan de andere kant deerde het me allemaal niets, want ik was nog altijd de bezitster van een volle C-cup. Meer dan een hand vol, geweldig. De hele puberale onzekerheid heb ik overgeslagen door het feit dat je me letterlijk en figuurlijk kon vasthouden aan die ene letter: C. Ik heb misschien een vijf voor natuurkunde, maar ik heb een C-cup. Ik kan die en die jongen niet krijgen, maar ik heb een C-cup. Ik heb een gruwelijke dikke kont, maar ik heb een C-cup. Wat een heerlijk zorgeloos leventje. En als ik ondanks alles toch wat puberale onzekerheid voelde, had ik altijd een oude B-cup in mijn lingerielade. Deze trok ik dan aan in de spiegel en liet em lekker knellen en overstromen. Net Marie Antoinette!

Twee ons kipfilet, aub
Die dikke kont heb ik nog steeds, maar ietsje minder. Mijn C-cup is echter voorgoed geschiedenis. Het was een horror toen ik voor het eerst de Hunkemöller indook om bh’s te passen in… jawel, B-cup. Rampzalig! Die dingen zaten nog goed ook, balen! Het is net alsof je als man normaal twintig centimeter hebt, en plotseling wakker wordt met tien minder. Na een dag heel veel geld uitgegeven te hebben aan dure lingerie voelde ik me weer wat beter. (van geld alleen word je niet gelukkig, van geld over de balk smijten echter wel, daarom beoefen ik deze tak van sport ook zeer fanatiek).

Maar ik was nog steeds niet tevreden. We want more, dacht ik, en met ‘we’ bedoelde ik mezelf en de mannen die ik wilde. Ik besloot het erop te wagen en ging kipfilet kopen. Niet bij de poelier, mannelijke lezers. ‘Kipfilet’ is vrouwenvaktaal voor de diverse gruwelijk dure elitaire opvulstukken die er bestaan voor bh’s (nu in de aanbieding vanaf € nog-meer-dan-heel-veel,-). Ik wachtte totdat alle potentiële lustobjecten (lees: ongetrouwde mannen) de winkel uit waren en zei resoluut: ik wil kipfilet! Ik vond het zonde om mijn kleurrijke waardevolle collectie C-cups weg te gooien.

Welkom in de wereld van de kipfilet. Met een twijfelachtige blik in mijn ogen kneedde ik een beetje in de siliconenzakjes. Te groot, te zwaar, eigenlijk gewoon helemaal ‘te’. Hoeveel vrouwen zouden zulke enorme ondingen continue bij zich dragen? Hoeveel vrouwen in Nederland zouden misschien veel kleiner geschapen zijn dan men op het eerste gezicht zou zeggen? Ja, heren, wij vrouwen houden jullie allemaal voor de gek! In feite moeten jullie hartstikke blij zijn met een (volle!) B-cup… en anders nemen jullie me maar vaak uit eten en letten jullie niet zo op mijn derrière. Dan stroomt die C-cup zo over. Jullie verantwoordelijkheid!

Let’s rumba!

Met een nieuwe dosis zelfvertrouwen verliet ik de lingeriewinkel zonder kipfilet. Nu weet ik wat mijn latin-lerares bedoelde: ‘borst vooruit, kin omhoog, buik ingetrokken, kont naar achteren… en laat hem zweten!’ Let’s rumba!