“Voor mij geen vrouwen meer. Ik ben op ze uitgekeken geloof ik. Van mij hoeft het allemaal niet meer zo.” Stilte. Ik vraag hem hoe lang het nu geleden is. “Vier jaar” zegt ‘ie. “Wat had ze precies? Was het plotseling of een ziekte?”
“Borstkanker. Ze had borstkanker.”
Weer even stil.
“Ja, ik heb haar nog verzorgd, ben een half jaar bij haar thuis geweest. Dertig jaar getrouwd geweest.”
Er was geen tijd meer geweest om samen nog wat te genieten of dingen te beleven. Vanaf het moment van de diagnose werd ze letterlijk doodziek.
“Ze had hier altijd al graag in het centrum willen wonen weetje? En toen dat eens ter sprake kwam zei ik: nou, dan doen we dat toch gewoon? Dus ben ik hier op afgestapt en we konden er zo in! Logisch natuurlijk, die huren bedroegen in die tijd al duizend gulden. Later konden we het kopen, wat we ook meteen gedaan hebben en toen, tja, toen werd ze ziek.”

“Het was niet makkelijk hoor. Vooral de laatste maanden waren zwaar. Op een gegeven moment heb je elkaar gewoon niets meer te vertellen. Heel raar is dat.”
“Wachten op het einde?”
“Ja, wachten op het einde. Ze is onder mijn ogen gestorven. Maar ik heb haar steeds verzorgd. Het was niet makkelijk maar het was het minste dat ik nog voor haar kon doen nietwaar?”
“Nou, zou mij dat overkomen dan kan ik slechts hopen dat ik het op kan brengen om te doen wat jij gedaan hebt.”
“Nee, het was niet makkelijk hoor. En daar kwam later die rotte knie nog bij. Dat was het jaar daarop. Helemaal stuk die knie. Ik heb mijn portie de afgelopen jaren wel gehad hoor.”
Stilte.
“Maar ik heb me er doorheen geslagen. Wat moet je anders? Zeg nou zelf? Je moet gewoon door. En ach, andere vrouwen; ik krijg háár toch niet terug. Dat is toch zo? Ja, je weet niet hoe het later nog eens wordt hoor. Misschien dat er nog eens een moment komt dat ik er anders over denk, maar zoals ik me nu voel; nee.”

Ik bied hem nog een biertje aan maar hij bedankt ervoor, hij wil naar huis. Een enkele keer maak ik me wel eens zorgen over zijn drankgebruik. Van anderen weet ik dat hij beduidend meer is gaan drinken sinds zijn vrouw stierf. Als hij opstaat om naar huis te gaan, waggelt en wankelt hij op zijn eigen typische wijze naar de voordeur. Hij leunt tegen de muur om zijn sloffen aan te schieten. En zoals altijd wanneer ik hem zo zie lopen, vraag ik me af of dit nu door zijn rotte knie komt of door de drank. Maar wat maakt het uit eigenlijk? Bier heeft ‘ie thuis ook wel, zijn vrouw komt nooit meer terug en het gemis tenslotte blijft. Hij weet dat zelf als geen ander en probeert zich er dan ook maar doorheen te slaan op zíjn manier. Ook al gaat dat wankelend, met zo nu en dan een paar biertjes en een praatje bij een buurman.

Categorieën: Maatschappij

16 reacties

KingArthur · 13 januari 2005 op 17:08

‘Slechts’ een luisterend oor kan vaak zoveel betekenen. Mooi.

Mar · 13 januari 2005 op 17:15

Wouw, erg mooi geschreven.

Mar

pepe · 13 januari 2005 op 17:23

Geweldig en ontroerend geschreven

zo lust ik er nog wel een paar…

Dinah · 13 januari 2005 op 18:55

Mooie column, goed geschreven

Mup · 13 januari 2005 op 21:10

Heeft T dit al gelezen?

[quote]Bier heeft ‘ie thuis ook wel, zijn vrouw komt nooit meer terug en het gemis tenslotte blijft.[/quote]

Weinig woorden, maar o zo veelzeggend,

Groet Mup.

Li · 13 januari 2005 op 22:40

Een ‘prachtig geschreven ‘kronkel’ 😉

tontheunis · 13 januari 2005 op 22:50

[quote]Heeft T dit al gelezen?[/quote]

Deze T heeft het gelezen en kan slechts in bewondering knikken bij zoveel ingetogen en bewogen woorden.

Pet af, Raindog…

TT

sally · 13 januari 2005 op 22:53

Niets mooier dan zoiets menselijks, dat dagelijks voor komt, zo fantastich te beschrijven.
Hoe tragisch het ook is…
erg mooi om te lezen.
groet
Sally

WritersBlocq · 14 januari 2005 op 09:22

Prachtig geschreven, een synoniem voor “herkenbaar” heb ik nog niet gevonden maar ik blijf zoeken!
Groetje, Pauline.

Kees Schilder · 14 januari 2005 op 09:53

Heel heel mooi

Dees · 14 januari 2005 op 10:48

Gevoelig geschreven Raindog 🙂

Mosje · 14 januari 2005 op 10:51

Toen ik de eerste twee zinnen las dacht ik: Raindog heeft het licht gezien. En toen ik je hele stukje gelezen had dacht ik: Raindog heeft het licht gezien!
Mooi stukje.

Ma3anne · 14 januari 2005 op 18:21

Weer een topper, Raindog. Om stil van te worden.

Raindog · 14 januari 2005 op 20:08

Goh……..
Dankjulliewel.

Mosje · 14 januari 2005 op 21:00

Jeetje beste mensen, we hebben Raindog zover gekregen dat hij slechts met twee woorden reageert. Da’s heel bijzonder.
😛

Raindog · 14 januari 2005 op 22:30

Haha Mosje! Vreselijk gelachen hoewel ik primair met zelfs nog minder dan twee woorden, met één woord wilde reageren, een woord, nee, een palindroom zelfs bestaande uit drie letters waaronder de letter L, niet te verwarren met de drie letters van de palindroom die men in chatjargon gebruikt om aan te geven dat men iets zo grappig vindt dat men er hardop om moet lachen. Maar gelachen heb ik.

(Even je punt onderstrepen ;-))

Geef een reactie

Avatar plaatshouder