Het is weg, mijn gave. Voorheen kon ik het zo goed, hoefde ik maar met mijn vingers te knippen en dan was ik binnen. Maar na een jaar zonder oefening en functioneren ver beneden mijn niveau is mijn hersenpan gereduceerd tot een weke massa die niks anders produceert dan vage zinnen zonder samenhang. Al werkeloos baan ik mij een weg door de vacatures en aanbiedingen. Na veel filteren en zuchten vind ik een aantal banen die mij eventueel aanstaan. Ik vergeet mijn looneisen en schrijf een pakkende brief die elke keer op hetzelfde neerkomt. Sterk maar het blijven loze woorden die alleen in de praktijk waarheid kunnen blijken.

Een eerste indruk is mij nooit goed gezind. Al zwetend verschijn in kleding die mij niet lekker zit, mijn capuchontrui voor een dag aan de wilgen gehangen. Met een nerveus lachje stel ik mij voor. Het liefst zou ik niks drinken, ik knoei en houd niet van automaten koffie. Toch zeg ik gretig ja op het bakkie aanbod. De suiker over de tafel strooiend beantwoord ik mijn eerste vragen.

Terwijl ik in gesprek ben bedenk ik me, dit had ik beter niet kunnen zeggen. Dat gaat dan niet om één zin maar alle zinnen die een verhaal zouden moeten vormen. Het is een wirwar van woorden die niet op elkaar aansluiten. Ergens tussendoor zeg ik al hakkelend dat ik communicatief vaardig ben.

Waarom ik op deze vacature heb gesolliciteerd? (omdat verder weinig leuks is te vinden) De functie sprak me aan vanwege de diepgang en ik denk dat ik hier veel kan betekenen. Wat ik hiervoor allemaal heb gedaan? (ik heb in de ziektewet gezeten en veel nagedacht in therapie) De zaken op een rijtje gezet en mijn carrièredoelen uitgestippeld, daarnaast heb ik vrijwilligerswerk gedaan. Hoe zie jij jezelf over 10 jaar? (geen idee, ik leef bij de dag) Ik wil graag verder groeien en binnen één organisatie verder groeien. Niet stil blijven staan.

Is het slecht dat ik meer goede eigenschappen dan struikelblokken kan opnoemen? Zelfkennis ontbreekt er niet aan maar als ik zeg dat ik perfectionistisch ben komt dat misschien over als een burn out klant. Ik som het rijtje op en wacht op de volgende vraag.

Niemand spreekt de waarheid in dit soort gesprekken, iedereen liegt een beetje en geeft sociaal wenselijke antwoorden. Liegen kan ik niet, mijn hersens staan onder grote druk en een pokerface hebben mijn gezichtspieren nog nooit van gehoord.
Op een of andere manier komt het gesprek ten einde. Handen schuddend verlaat ik de kamer, in gedachten dankbaar voor het feit dat mijn zweethanden enigszins onder controle zijn. Ik loop het gebouw uit en vind mijzelf weer terug. De weke hersenpan wordt gestructureerd en de verbindingen vinden elkaar weer.

Zo, weer thuis eerst omkleden en daarna genieten van een goed kop koffie.

Categorieën: Diversen

10 reacties

Emiliever · 20 december 2009 op 11:04

Je beschrijft het fraai en dat maakt het boeiend om te lezen. Maar ik hoop toch echt dat je het flink hebt overdreven en het niet echt zo erg is! Sterkte ermee!

Serlyhn · 20 december 2009 op 11:07

Vooral met het gedeelte waar je de kleding noemt, kan ik me goed identificeren. Solliciteren heeft alles te maken met jezelf kunnen/willen verkopen. Ik geef sociaal wenselijke antwoorden, als ik naar mijn werk ga doe ik mijn sociaal wenselijke masker op.

Ik weet ook nooit een slechte eigenschap te noemen, maar dit heb ik opgelost door te zeggen, dat ik op het werk geen slechte eigenschappen heb. Prive natuurlijk wel en dit leg ik ze dan ook uit.

Ik verdiep me altijd in het bedrijf zodat ik mijn gesprek kan aanpassen aan hun stijl. Vergeet niet dat jij niet alleen liegt maar zij ook! Alsof hen het uitmaakt wie er voor hen zit, zolang ze maar het idee hebben dat je geen onrust zal stoken in de tent vinden ze het allang best.

LouisP · 20 december 2009 op 11:27

Zuurtje,
mooi eerlijk en best grappig geschreven…een paar zinnetjes lopen niet zo lekker.

succes verder en prettige dagen,
Louis

Avalanche · 20 december 2009 op 11:32

Jij wordt in ieder geval nog voor een gesprek uitgenodigd 😉 In het afgelopen jaar heb ik minstens vijftig brieven verstuurd. Niet één gesprek gehad, in het meest gunstige geval een beleefde afwijzing.

Prlwytskovsky · 20 december 2009 op 12:04

Even ons Zuurtje lezen, en wat lees ik dan?
Op een ongemakkelijke en opgefokte manier ga je naar een gesprek toe en verkoopt jezelf als een nietzelfverzekerd persoon. Trek volgende keer lekker je capuchontrui aan en verkoop je zelf zoals je bent. Men neemt je maar zoals je bent, en anders niet. 😉

En liegen, tja. Het gaat om dingen die net niet worden gezegd, daar hoeft niemand om te liegen dan. Confronteer de spreker(ster) daar eens mee?

Goed geschreven Zuurtje, en volgende keer meer succes. :duimop:

pally · 20 december 2009 op 13:37

Ha Zuurtje, erg leuk je hier weer te lezen, al loopt het, als ik je column mag geloven, tenminste (en ik hoop dat je overdrijft)niet zo lekker allemaal. Een waardeloze cultuur eigenlijk, dat opgefokte en onechte sollicitatiegedrag!Ik kan mij goed vinden in het advies van Pyrlwt. Wees zoveel mogelijk jezelf, dan pas val je op, tegenwoordig. Misschien is het een verademing een naturel type voor zich te zien. Succes! Geloof in jezelf. :kus:

groet van Pally

Zuurtje33 · 20 december 2009 op 17:24

Wat een leuke reacties!
Veel columns die ik schrijf zijn autobiografisch. Maar de korrel zout ik groot. De zelfspot is belangrijk en leuk, naar mijn mening. 😀

Anne · 20 december 2009 op 21:56

Leuk stukje.

Mien · 20 december 2009 op 23:28

Goede column Zuurtje.
Volgende keer capuchontrui aan en niets eronder aan oftewel met je billen bloot tot op zekere hoogte.
En ehhh, …. vacatures voortaan selecteren op DE!
Altijd goed en succes verzekerd.

Mien (neemt alleen mensen serieus die de koffie zwart drinken) :pint:

arta · 21 december 2009 op 15:22

Erg mooi geschreven!
Bij sollicitatie gesprekken probeer ik juist zoveel mogelijk mezelf te blijven, ben ook nooit zenuwachtig ofzo… (bij mijn laatste gesprek zat ik bij de buren aan de koffie en kwam een half uur te laat met de slappe lach opdagen: Ik werd overigens wel aangenomen en werk er nu al 2 jaar!)

Geef een reactie

Avatar plaatshouder