Dat eeuwige dieet, dat eeuwige gezeur dat je broek weer te strak zit.
Dat eeuwige aanhoren van de mensen die het maar niet snappen, “Goh meid, ben je nou dikker geworden?”
“Nee, ik heb altijd al zo’n plofkop gehad”, maar dat had je kunnen weten als je iets beter je huiswerk had gedaan.
Het North Sea jazz festival in Ahoy is ook weer geweest.
Broodjes beenham etende blanken mannen in ribbroeken die met een baard vol mosterd staan te knippen bij een jazzneger, daar word je ook niet vrolijk van. Dan kun je beter vastzitten in een metro en luisteren naar een straatmuzikant die daar toevallig ook vast zit en ouderwets wat zit te riedelen op een mondharmonica.
Het middenleven, waar begint dat ergens? Meestal zo rond de veertig vijftig. Het aanvangstijdstip verschilt nogal van persoon tot persoon. Onvermijdelijk dient het zich vroeg of laat aan. Er is geen ontkomen aan. Het middenleven is een levensfase die zich opdringt aan ieder mens. Willens en wetens. Het loert en bekruipt.
Ah, lekker. De zon schijnt, ik heb een dakterras en een vrije middag. Mijn huidje is zo bleek als een leeg Word-document, dus het is tijd om daar nu iets aan te doen. Goed. Bikini. Check. Zonnebril. Check. Luchtbed. Check. Extra koud water. Dubbelcheck. Het is tijd voor de zon! Gratis bruiningswalhalla, ik kom eraan! De hele uitstalling ligt klaar voor mij. Maar het is nu al verschrikkelijk heet. Natuurlijk! Dat komt omdat ik zo stom ben om de zonnebrandcrème te vergeten.
Ze zijn een stuk ouder dan ik. En verkeren in een opgewonden stemming. Vandaag krijgt hun klas te horen of ze zijn geslaagd. Of gezakt. We staan bij de gracht. Onze hang-out plek. Alle jongeren die de examenuitslag al hebben gehad, tenminste. De rest zit nog nagelbijtend bij de telefoon te wachten. Normaal gesproken staan er ook jongens en meisjes van mijn leeftijd bij, maar vandaag toevallig niet. Ik voel me daardoor wat onzeker. Maar het is te spannend om naar huis te gaan.
