Ik ben als meisje ter wereld gekomen. Je zou zeggen, geen probleem! Iets meer dan de helft van de wereldbevolking is vrouw, dus je bent niet de enige.
Er zijn talloze boeken over vrouwen geschreven, de reden moge duidelijk zijn. Wij zijn immers prachtige wezens. We hebben zachte lichamen, met mooie rondingen op de juiste plaatsen. Onze heldere, open kijkers vragen uitnodigend om een sterke man, die ons zal beschermen tegen de harde buitenwereld.
Momenten zijn er geweest dat ik niet meer wilde leven. Tijden dat ik niet wist wat ik met mezelf aan moest. Niemand die me begreep.
Niemand die wist waar ik door heen ging. Staand op de vensterbank, afvragend hoe het zou zijn als ik naar beneden sprong. Zou ik dan verlost zijn van de pijn? Niets meer voelen? Maar mijn gezin dan? De twijfel sloeg toe.
Ik ben geen groot aanhanger van het schrijven over de perikelen der liefde. Daarentegen ben ik sowieso geen enthousiast bewonderaar van het fenomeen zelf. ‘Wat is liefde?’ vroeg een vriend niet lang geleden. Een tweede vriend sprong op ‘God is Liefde!’ riep hij, bijna te gedreven, in zijn blindheid. Er ontstond een niet te remmen verbale oorlog. In mijn woonkamer. Is dat liefde? Dan moeten God en ik toch echt eens een praatje maken.
Alsof je verdwaald bent…je kent de weg wel, maar kunt hem niet vinden. Je hoort zijn stem maar hij zegt niets meer. Je voelt zijn armen haast om je heen, maar je kunt hem niet aanraken. Je bent je bewust van zijn aanwezigheid, maar je bent de enige. De liefde is niet voorbij, maar het leven wel.
Ik aanschouw je gezicht in de schemering van het flauwe licht. De kaarsen projecteren schaduwen, die een onzichtbaar spel spelen met de contouren van je gelaat. De verkenning van de schaduwplekken weet mij niet meer te boeien, aangezien ik iedere lijn in mijn geheugen geprint heb staan. Ik zie de persoon die ik meer lief heb gehad dan wie dan ook, maar die herinnering is vervaagd tot een rimpeling in de plas water die mijn tranen al lang geleden gevormd hebben.
