Voor altijd

Momenten zijn er geweest dat ik niet meer wilde leven. Tijden dat ik niet wist wat ik met mezelf aan moest. Niemand die me begreep.
Niemand die wist waar ik door heen ging. Staand op de vensterbank, afvragend hoe het zou zijn als ik naar beneden sprong. Zou ik dan verlost zijn van de pijn? Niets meer voelen? Maar mijn gezin dan? De twijfel sloeg toe. Hoe egoïstisch ben ik als ik nu naar beneden spring en mijn gezin alleen laat. Alle drama die zij hebben moeten doorstaan
door mijn pijn, door mij. Ik kon het niet.
De nachten dat ik huilend in mijn bed lag, de dagen die ik huilend doorbracht, de avonden die ik huilend doorstond. Want het doorstaan deed ik. Ik had geen andere keus.
Vechtend met mijn gedachten, vechtend met die pijnlijke herinneringen. Het was niet altijd zo. De keren dat het wel zo was waren de dagen voor ze kwamen logeren. De nachten die ze in mijn bed sliepen terwijl ik op zolder sliep. De avonden dat ze op de bank zaten.
Al die dagen dat ik die pijnlijke herinneringen opnieuw en opnieuw beleefde. En tussendoor overleefde ik. Ik werd snel volwassen vanaf 9 jaar tot m’n 18e.
Toen was het genoeg. Ik trok het niet meer. Elke weer die pijn als ik hen onder ogen moest komen. Het was tijd om voor mezelf op te komen.
Ik ging een gesprek aan met mijn ouders. Tijdens het gesprek zei ik hen dat ik mijn opa en oma nooit meer wilde zien. Als zij hen nog wilden zien, prima maar ik zou dan niet thuis zijn.
Het werd tijd om voor mezelf te kiezen, beter laat dan nooit.
De opa die mij tot mijn 9e levensjaar aangerand heeft en de oma die hem altijd gesteund heeft.
De vrouw die nooit van zijn zijde week, deed ze dat maar al die jaren ervoor.
Mijn ouders waren het met me eens en besloten het contact eveneens compleet te verbreken.
Ondertussen weet ik de motivatie om dit eerder niet te doen en begrijp ik hun keuze, weliswaar fout, maar met goede bedoelingen. Helaas door professionals op het verkeerde pad gebracht.
Het moeilijkste kwam nog, mijn twee jaar jongere broertje vertellen wat er aan de hand was.
Dit wilde ik, omdat ik vond en nog steeds vind dat hij het recht had om te weten waarom wij geen contact meer hadden met opa en oma. Dus ik besloot met toezegging van mijn ouders het hem te vertellen.
Terwijl ik dacht dat ik alle pijn al had doorstaan en dat het niet veel erger kon dan dit, kwam ik er toen achter dat het nog veel erger kon. Mijn hart brak toen mijn kleine broertje mij vertelde dat hij dit ook bij hem had gedaan. Maar net als ik heeft hij lang gedacht dat het normaal was, want als kind snap je dat niet.
Allebei begonnen we vreselijk te huilen en vonden we het veel erger van elkaar dan van ons zelf.
Mijn broer heeft hier nooit veel last van gehad in tegenstelling tot mij.
Veel last heb ik er niet van gehad, die momenten zoals eerder beschreven wel natuurlijk.
Maar verderop in mijn leven zijn de gevolgen minimaal, alleen wat problemen op het gebied van vertrouwen. Dat zal ook komen door de gebruikelijke dingen die je meemaakt in je leven.
Altijd heb ik er openlijk over kunnen praten, ook bij de psycholoog. Zij heeft na een beperkt aantal sessies, zelf aangegeven dat ze het wel genoeg vond. Verbaasd was ik, tot ze me uitlegde dat ik het zelf al een plekje had gegeven en er op de juiste manier mee omging. Ik had haar niet nodig zei ze. Dat is niet helemaal waar. Doordat zij dat mij in liet zien groeide mijn kracht.
Mijn kracht om hieruit sterker te worden. Mijn kracht om door te gaan. Want doorgaan deed ik.
Ze zeggen dat je het pas echt loslaat als je diegene die jou pijn heeft gedaan vergeeft. Daar geloof ik niet in. Vergeten, maar ook vergeven zal ik nooit. Loslaten. Dat heb ik gedaan. Ik heb hem en de pijn losgelaten.
Ik ben verder gegaan met mijn leven, zonder hem.
Door een hel ben ik gegaan en weer terug. Maar elke keer weer, kwam ik er sterker uit.
Het heeft me de vrouw gemaakt die ik nu ben en nog bezig ben te worden. De band met mijn ouders is fenomenaal. Nooit komt iemand daar tussen. Het lijden maakt ons sterker.
De band met mijn broertje is nog sterker. Mijn broertje en ik. Voor altijd. Een band niet te breken.
Een knuffel als ik in het ouderlijk huis thuiskom en als ik weer weg ga, altijd.
Onvoorwaardelijke liefde, voor altijd.