Nou lekker dan. Liefje wilde een nieuw mobieltje, want met de huidige kon ze veel te weinig foto’s maken, ze kon er geen sms’jes mee sturen, ze kon niet genoeg muziek downloaden. Dus gewoon dat ding was niet goed meer. Doch het mobieltje is net 9 maanden geleden geboren, dus echt nieuw, want zoveel belde zij er niet mee. Ik daarentegen, ach ik had mijn mobiel al ruim 2 jaar en begon hopeloos ouderwets te worden vergeleken met al die andere snufijzers.
Ik heb plaatsgenomen op een bank aan “Victoria parade”, de zilte zeelucht opsnuivend kijk ik uit over de baai. De golven breken in de branding en slaan in een onregelmatig ritme op de kust. Het ruisen van de zee geeft me rust. Een stevige, landinwaartse wind waait door mijn haren terwijl ik in de verte een zeemeeuw zie die met grote moeite tegen de wind in een vuurtoren probeert te bereiken. Een baken van licht, glimmer of hope en een stukje vaste grond omgeven door de woelige golven. Het lukt de meeuw niet de vuurtoren te naderen. Het is een gevecht tegen de wind die hem te machtig is.
Binnenkort wordt de moslim aanval op Bali herdacht, en dat is elk jaar weer een moeilijk moment voor mij.
Op 12 oktober 2002 ontploften de bommen (een enorm krachtige bom in een geparkeerde auto die via een gsm werd gedetoneerd plus een zelfmoord bommer).
Vragen naar iemands welzijn is in de regel meestal geen oprechte interesse. De vraag “hoe gaat het?’’ wordt veelal gesteld uit beleefdheid en zelden verwacht men dan een eerlijk antwoord. Sinds ik met mijn eigen sterfelijkheid en alle gevolgen daarvan ben geconfronteerd, heeft deze vraag dan ook een heel andere betekenis voor mij gekregen.
Daar gaan ze weer de stumpers
als je niet in staat bent een vak te leren
kun je altijd nog bij de politie
hoe jonger en naïever; des te beter
ook deze stumpers weten vaak niet waar ze mee bezig zijn
en doen maar wat
volgens hen zelf volgens de orders
ja, befehl ist befehl
