Vragen naar iemands welzijn is in de regel meestal geen oprechte interesse. De vraag “hoe gaat het?’’ wordt veelal gesteld uit beleefdheid en zelden verwacht men dan een eerlijk antwoord. Sinds ik met mijn eigen sterfelijkheid en alle gevolgen daarvan ben geconfronteerd, heeft deze vraag dan ook een heel andere betekenis voor mij gekregen. Wanneer iemand je die vraag stelt, terwijl je in een diep dal zit, is het geven van een passend antwoord behoorlijk lastig. Als je met wallen onder je ogen en met je ziel onder je arm rondloopt, volstaat het standaard “goed” simpelweg niet.
In zware tijden veranderd de vraagstelling en is het antwoorden met de waarheid plotseling wel toegestaan. Toch wordt de vraag veel minder gesteld, wanneer het antwoord aan de buitenkant zichtbaar is. Wie er slecht uitziet, wordt niet zo vaak meer geconfronteerd met beleefdheden omdat zijn of haar omgeving bang is voor de waarheid. De waarheid is dan plotseling een confrontatie met hun eigen sterfelijkheid en slechts de intimi wagen zich op dit gladde ijs.

Nu ik mijn gevecht gewonnen lijk te hebben, heeft mijn omgeving de moed weer verzameld om mij te vragen naar mijn welzijn. Toch heb ik door mijn ervaring geleerd dat een standaard antwoord ook nu niet meer voldoet. Wie mij oprecht vraagt hoe het met mij gaat, krijgt een eerlijk antwoord en dat antwoord wisselt van dag tot dag.

Vandaag gaat het goed, maar gisteren had ik een slechte dag. Gisteren voelde ik plotseling weer die leegte, veroorzaakt door al mijn verliezen. Vandaag gaat het goed, maar morgen zal het minder gaan. Morgen betaal ik de prijs omdat ik vandaag teveel van mijn energie zal verbruiken.

De vraag hoe het gaat is te algemeen geworden en ik vind het steeds moeilijker om een antwoord te geven. Wie met de gevolgen van kanker is geconfronteerd, zal dit herkennen. Er is geen standaard antwoord voor het leven na zo’n zware strijd. Wat er wel zou moeten zijn is een standaard vraagstelling. Niet meer de vraag hoe het gaat, maar de vraag “hoe gaat het vandaag?”.

Elke dag is een nieuwe en elke dag brengt nieuwe ervaringen. Niet elke ervaring is positief en niet elke dag is er één waar we met “goed” op kunnen antwoorden. Daarom pleit ik voor de keuze voor een nieuwe vraagstelling. Wie wil afstappen van beleefdheidsvormen en echt wil weten hoe het ons vergaat, stelt niet meer de korte vraag, maar kijkt ons in de ogen aan en zegt:

[b][i]“Hoe gaat het met je vandaag?”[/i][/b]

Categorieën: Maatschappij

Fem

"Today is a gift, that is why it is called the present"

5 reacties

ddddd · 29 september 2009 op 16:24

In Het Beste Idee Van Nederland opperde iemand om de vraag ‘alles goed?’ te vervangen door de vraag ‘veel goed?’, vermits nooit álles goed gaat.
Het is makkelijk om me door mijn gevoel te laten leiden en daardoor je stukje ‘automatisch’ goed te vinden. Ik probeer echter objectief te blijven. Desalniettemin vind ik het behoorlijk geschreven.

SIMBA · 29 september 2009 op 17:20

De meeste mensen willen op de vraag *hoe is het?* eigenlijk alleen maar *goed* horen en schrikken zich dan ook een hoedje als je zegt *mwah….niet zo best* Maar goed, die mensen deleten we dus gedurende het ziekteproces zodat alleen de oprecht belangstellenden overblijven 😀
Ik vind de vraag “Hoe gaat het met je VANDAAG?” een goed alternatief!

lisa-marie · 29 september 2009 op 18:08

Zeker een goede vraag die voor heel veel mensen een betere lading heeft en ook beter te beantwoorden is.
Goed geschreven 😀

arta · 30 september 2009 op 07:13

Standaardvragen, standaardantwoorden… Ik vraag me altijd af waarom mensen ze gebruiken. Het is net zoiets als van die kusjes in de lucht. Voor de vorm zal ik net doen alsof ik je kus…brrrr…

Fem · 30 september 2009 op 07:27

Ook bij de vraag “veel goed?” wordt uitgegaan van een standaard antwoord. Wat mij betreft dus geen geschikt alternatief…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder