Duidelijke taal

“Goedenavond meneer Balkenende, fijn dat u weer aan wilt schuiven voor het wekelijkse vraaggesprek.”
“Ook een goedenavond meneer Hagens, ik vind het altijd prettig om hier te mogen zijn.”
“Wilt u een kopje koffie?”
“Grappig dat u dat vraagt. Het is namelijk zo dat ik vaak om deze tijd gebruik maak van een kop vers gezette koffie, maar ik kom er helaas lang niet altijd aan toe. En soms heb ik na een lang debat simpelweg behoefte aan een blikje fris om mijn suikerspiegel op orde te brengen. ”

Met de kennis van nu…

De laatste tijd hoor en lees je telkenmale “met de kennis van nu” om aan te geven hoe verkeerd er in het verleden is gehandeld (of nagelaten) bij allerlei beslissingen op politiek of economisch vlak. De behandeling van het rapport van de Commissie Davids handelende over het doen en laten bij de deelname aan de militaire missie in Irak, zo’n jaar of acht geleden, bracht zoveel tumult teweeg in Haagse vergaderzalen, het “torentje”, televisierubrieken en krantenpagina’s dat alleen die “kennis-van-nu-constructie” uitweg, jawel met bloed zweet en tranen, uit de impasse bood. En geldt in feite ook niet hetzelfde voor het gedoe over de beleggingen van spaargelden van particulieren en reserves van gemeenten en provincies bij de IJslandse bank ?

Wilders luistert tenminste!

Rassenstrijd? Jazeker. Zo noem ik het. Nog steeds staan groepen in de samenleving met de ruggen naar elkaar. En de oorzaak daarvan heeft naar mijn overtuiging te maken met zachte heelmeesters en stinkende wonden. En vooral met de neiging van allerlei uiterst politiek-correcte instituties, om problemen maar onder het politiek-correcte vloerkleed te vegen. Met als gevolg dat veel mensen volkomen terecht tot de slotsom komen, dat Geert Wilders de enige nog is die serieus luistert naar de problemen die mensen ondervinden in hun wijk, in hun straat, op hun trapportaal. Luistert naar hun problemen met volslagen losgeslagen tweede-generatie-import-Marokkanen.

Censuur

Soms zou ik willen dat de hele wereld even één minuutje stil was. Even tijd, ruimte en rust om na te denken. Want we praten en communiceren zo veel dat veel mensen geen idee meer hebben waar ze het eigenlijk over hebben.

Wie veegt mijn straatje schoon?

Weer is een dreigende crisis bezworen. Jan Peter doet opnieuw alsof zijn neus bloedt en waggelt ondertussen op zijn tandvlees naar de eindstreep. Op bloedend tandvlees wel te verstaan. Beter had ons opperhoofd uit Biezelinge het voorbeeld van zijn partijgenoot uit Maastricht gevolgd en ook zijn biezen gepakt. Maar de koppige Zeeuw blijkt keer op keer erg hardleers. Nog voordat hij een letter van het rapport van topjurist Davids had gelezen, liet hij publiekelijk weten dat hij er het liefst zijn samengeknepen billetjes mee af zou willen vegen.