De herfst weer volop in het land. Wind waait door de bomen. Zware luchten aan de hemel. Bladeren voor de zon, die mager schijnt. En dan stoppen met roken? Welke idioot verzint zoiets. In een jaargetijde van nostalgie en stil verlangen, doordrongen van haast iedere vorm van afscheid en stormachtig voor het hart, is dit welhaast de duivel verzoeken.
‘Lieveling,’ fluistert ze in mijn oor. Haar tong strijkt langs mijn oorlel en onwillekeurig ril ik van verrukking. Dit gaat fout. Ik staar naar de gesloten deur achter haar. Ik moet haar kwijt. Mijn verstand gilt dat ik haar hardhandig het hotel uit moet gooien. Ze strijkt door mijn haar en ik staar in haar wijd geopende pupillen. Ze zoent me. Haar tong dwingt mijn lippen uit elkaar. Het begint bij mij te kriebelen, mijn bloed begint te koken en dat kleine stemmetje in mij dat roept dat ik moet vluchten, rennen voor mijn leven, wordt alsmaar kleiner en kleiner en zachter. Onze tongen vinden elkaar en beginnen een wilde balts. Ik laat alle remmen los, streel met beide handen de rondingen van haar billen en we verliezen ons in wilde passie.
Wat een ramp!! Die twee vogelspotters hebben ja gezegd tegen Visvoer. Het hele bureau aan gort, als zij hier komen werken, hoe moeten we dan misdaden oplossen ze zijn zelf de georganiseerde misdaad. Via via heb ik gehoord dat die 2 nog een geheime missie krijgen ook. Ik vrees dat ik voor de rest van mijn carriere telefoongesprekken zal moeten afluisteren of aanstaande leden van het koningshuis gaan doorlichten, niks afrekeningen, moord, drugs, mensen smokkel. Dat waren de tijden!
Week… word ik ervan. Slap en hongerig … Zie tafels vol lekkernijen voor me staan. Chocolade toetjes, repen, taarten en vla. Van Nico en Tine heb ik geen last meer. Ze komen voorlopig niet meer op bezoek. Wat een ontlasting. Zwart voor ogen. Trekdropstoelgang vermoed ik.
Even voorstellen: Patty Wijk-Bewoner. Mensen vragen wel eens hoe ik aan die naam kom.
Twintig jaar waren mijn man ik de gelukkigste mensen op aarde. Maar toen kwam de dag dat we elkaar ontmoetten !
Mijn gloed nieuwe auto helemaal aan gort! Visvoer had wel mogen zeggen dat die snelwegbende al hun leden in een peugeot 205 laten rijden, en dat als je zelf in een mooie bmw 318 rijdt ze hem helemaal ombouwen in een 205 net als in die reclame. Visvoer zal betalen hoe dan ook, heb mijn halve leven voor m’n karretje gespaard en nu heb ik een peugeotje.
[b]Kringetjes …O…O…O…O…![/b]
… rond m’n ogen, voor m’n ogen, achter m’n ogen. Opstijgende rook. Vuurhaarden om te betreden. Gevarenzone binnen bereik. Kitkat helpt niet meer tegen ‘surviven’. The battle wordt nog steeds geleverd. 5 Dagen lijken een eeuwigheid, een weekend een maand.
[b]Midautumnnightsdream![/b]
Ik ontwaak uit de droom! Gesust door ’n kind ruik ik elke bladzijde van het boek waarin ik net begonnen ben. Als een zwoel zomeravondparfum komen het voorwoord, de inleiding en de eerste twee hoofdstukken tot mij. Wat een genot, en dat al na twee dagen!
[b]”Rookverhalen” een compilatie van hersenspinsels opgehoest tijdens het stoppen met roken in de herfst van 2001. Oftewel verhalen van een jonge dichter bij trekdrop en kaarslicht.[/b]
[b]Ach, ach, ach, wat een nach! [/b]
Toch wel kunnen slapen gelukkig.
Maar ja, dan dat opstaan. Droog van achter in de keel. Slaapdronken uit bed, op weg naar die eerste ….!
Ik word ruw heen en weer geschud in het kielzog van een passerende auto. Heeft het leven nog zin? vraag ik mij af. Met draaiende motor op de vluchtstrook van de dijkweg Almere Lelystad staar ik naar de achterlichten tot de duisternis ze opslokt. Het is rustig om deze tijd. Een normaal mens ligt op bed. Knus tegen vrouw of vriendin, man of vriend aan. Op het moment dat de auto opnieuw huivert, ditmaal door een passerende vrachtauto, schiet een inzicht als een dartpijl door mijn maag. Ik krimp ineen terwijl de stem van rattenkop door mijn geest echoot. ‘Ze beweert dat hij het heeft.’ Natuurlijk! De trut, ik had het moeten weten. Wat heeft ze in het heetst van de strijd in mijn auto verstopt?
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAhhhhhhhhhhhhhhhh!!!!!!! Voor de 2de keer word ik wakker met een hijgende baardaap over me heen! Oh nee, het is een vrouw, maar ze heeft wel een snor! Ik kon het niet laten om heel hard Snorro te roepen. Maar dat lukte niet want mijn onderkaar zat met 3 gigantische lijmklemmen vastgemaakt aan de rest van mijn hoofd.
Ik vraag wel een andere keer of ze mijn scheermes wil lenen.
Eenmaal terug op straat besloot ik om nog maar even bij “Het vlezige roosje” langs te gaan.
Ik had namelijk nog wat zaakjes recht te zetten met een vaste klant daar. Hij had een maand geleden een lading video’s besteld bij een poederboer die door het bureau geschaduwd werd.
Ik was weer eens zo aardig geweest het bewijs te “verliezen” maar R@@f heeft nog steeds geen cent over de tafel geschoven, tijd voor een gesprek tussen hem en m’n vuisten dus.