Jaan – 6

1.6 SPIN

‘Hoe genoemd?’ vroeg ze plagend terwijl ze met haar beide handen de boord van de terlenka broek van de man vastpakte. De man stamelde wat en leek in ademnood. ‘S..s..spin.’ fluisterde hij. ‘O, bedoel je dat,’ zei de vrouw die Spin werd genoemd. ‘Ze noemen me zo omdat…’ Met een ferme ruk trok zij de man op de grond en hij lag op zijn rug in het zachte maar nattige mos. ‘Omdat ik totaal overal over je heen zal komen.’ De stem van Spin klonk zowel verleidelijk als dreigend. De man hoorde alleen de verleiding. Spin klonk hees. ‘Ik ben jouw beloning en jij de mijne.’ In één beweging sjorde ze de broek van de man naar beneden tot op zijn hielen. Hij was opgewonden en Spin keek er met enig dedain naar. De man worstelde zichzelf half overeind terwijl hij onhandig bezig was om de polo over zijn hoofd te trekken. Toen hij het weerbarstige kledingsstuk eindelijk uit had en het naast zich neer gooide, zag hij dat het naast een zwarte jurk terechtkwam. Hij keek op en zag Spin in haar volle natuurlijke blanke schoonheid. Ze had alleen maar dat jurkje aangehad. Stil en verder alleen maar bewonderend nam hij haar op van top tot teen. Zelden had hij zulke perfecte proporties gezien. Het lichaam was stevig, zo niet sterk en toch straalde het zachtheid uit. Dat kwam door de prachtige rondingen die het een geweldige balans gaven. De man wilde overeind komen maar dat lukte niet door de broek die nog rond zijn enkels zat. Spin gebaarde hem te blijven liggen. ‘Ik ga komen,’ fluisterde ze. De man keek naar haar op en zag de heldere volle maan die op de zijdezachte huid bescheen naast de volle ronde billen die Spin hem toedraaide. De man dacht waanzinnig te worden van opwinding toen Spin wijdbeens boven hem ging staan, daarna op haar knieën ging zitten en hij haar uitnodigende billen op zich toe zag komen.

Al ver voor het punt waar de Bergweg overgaat van een verharde straat in een zandweg had de gier de hybride auto weer overgeschakeld naar de stille elektrische aandrijving. Meteen had hij ook het dimlicht gedoofd en met alleen de hulp van de kleine pitjes van het stadslicht zocht hij de inrit. Het heldere maanlicht was voldoende om de weg zonder verlichting te vinden en toen de gier linksaf het bospad inreed, doofde hij alle lichten.