Tijdje houden

Boven mijn hoofd barst een oorverdovend gekakel en gelach los. Ik laat ze even begaan, maar na een poosje vind ik het welletjes. Ze hadden me namelijk verzekerd dat ze samen huiswerk zouden maken en ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat een berg wiskunde zoveel lol teweeg kan brengen. Ik ga dus maar eens even informeren naar de stand van zaken. Slap van de lach hangen dochter en haar vriendin aan de keukentafel en ze kalmeren niet, zodra ik binnenkom. Veertien, allebei. Twee handen op een buik en bijna iedere middag samen, in ons huis. Soms voelt het net alsof ik twee dochters heb, in plaats van een.

Het Einde Van De Man

Mocht ik mij verbazen, laat mij dan verbaasd zijn over de vrouw. De vrouw met al haar macht en tevens onschuld, deze vrouw heeft de touwtjes in handen genomen. Per honderd vrouwen, die ter wereld komen, worden niet honderd mannen geboren, maar nog eens vijf extra. Een overmacht aan mannen bij de geboorte. Wanneer er gekeken wordt naar de bevolking van boven de tachtig jaar, dan zijn daar veel meer vrouwen in te vinden dan mannen. Dan doen we toch echt iets fout mannen.

De droom van Jannette

Iedereen heeft wel een droom, een droom die waar kán worden. Ik heb het niet over de dromen die je droomt in je slaap, maar over een droom die je graag wilt en waar je over kán dromen. Iets wat je graag zou willen mee maken en wat je bereiken wilt in je leven.
Ik bedoel gewoon; wat is iets in jouw leven wat je graag zou willen kunnen of wilt hebben? (Best grappig eigenlijk, dat zo’n woord alle kanten op kan).

Over tijd

Vier weken over tijd…een paar woordjes maar met zoveel erachter en eronder…
Ik ben 42 jaar, gesteriliseerd. Bovendien de trotse en dolgelukkige moeder van vier kinderen, waarvan de jongste twee 10 jaar zijn. Vreselijk genoten toentertijd van alles wat er rond de zwangerschappen gebeurde, zelfs de klachtjes op de koop toegenomen. De grootse finale met de komst van een tweeling. En daarna de deur van die fabriek voor altijd gesloten, met een hele grote klap toen ik me liet steriliseren. Heel bewust dus, het was mooi geweest. Meer kids zouden mij verstikken, mijn prachtige bloementuin zou overwoekerd raken door allerlei wildgroei.

Geschiedenisles

Lang heb ik niets meer vernomen van mijn ex-echtgenoot, maar vergeten zal ik hem niet. Zijn gezicht, zijn gebaren, zijn lichaamstaal en zijn manier van praten zijn voor altijd in mijn geheugen opgeslagen. Verbazing hoeft dat niet te wekken, want we hebben negentien jaar lang lief en leed gedeeld. Zijn charme miste indertijd zijn uitwerking niet. Na een periode waarin hij zijn interesse voor mij niet onder stoelen of banken stak, brak het moment aan waarop ik moest vaststellen hopeloos verliefd op hem te zijn.