Het zal zo’n dertig jaar geleden zijn dat we verhuisden naar een klein dorpje in de Alblasserwaard.
Ik had me indertijd voorgenomen om met hart en ziel in het dorpsleven te storten, want dàt is de manier om goed in te burgeren werd me verteld.
Toen ik dan ook in de krant las dat er een politieke vergadering zou zijn van de A.R.P, een partij die niet meer bestaat, besloot ik om daar ook actief te worden.
Voetbal is een sport voor mannen en voor vrouwen. Al hebben de voetballende dames door de eeuwen heen een hoop barrières moeten overwinnen voordat ze enigszins serieus werden genomen. Door mannen opgeworpen barrières natuurlijk.
Ik leerde haar kennen via een gezamenlijke kennis. Toen we aanbelden was er eerst geen reactie. Daarna moeizaam gestommel en het openen van een aantal deursloten. De deur ging op een kier en een hoofd dat betere tijden gekend moet hebben keek argwanend onze richting op. Ogen waar vooral wanhoop en angst in te lezen was.
Iedere man overkomt het. Dat hij zich nieuwsgierig of vertwijfeld afvraagt wat er omgaat in het hoofd van een vrouw. Ik ben daar geen uitzondering op. En ik wil dat fascinerende probleem demonstreren met een situatie die voor bijna iedereen herkenbaar is.
Ik vraag me vaak af hoe ze denken, hoe ze werken, wat ze doen, wat gaat er in hen om. Ze zijn, anders dan ik maar hoe anders zijn ze? Vroeger, toen ik een jaar of 6 was merkte ik het verschil niet eens, het was er wel maar je zag ze als gelijken. Ze waren anders en raar maar toch het zelfde als ik. Het enige verschil was dat ik met een emmer op mijn kop dacht dat ik in het leger zat en dat zij met hun kinderwagen de straat onveilig maakte.
De berg vuile was in mijn badkamer heeft zich inmiddels tot een dergelijke omvang ontwikkeld, dat ie naast de Sint Pietersberg niet eens zo’n lullig figuur zou slaan. Het is zelfs zo erg dat ik vandaag moet kiezen tussen het schrijven van deze column en het verschonen van mijn complete garderobe. Dus, als jullie deze week een in zichzelf mompelende naakte vrouw in de supermarkt tegenkomen ergens in de buurt van Almere, gelieve niet te staren. Zij is slechts het slachtoffer van een twijfelachtig prioriteitenbeleid.
Ondanks het zonnetje dat aan een heldere hemel de dag opvrolijkt, voel ik me niet zo.
Mijn vriend wil trouwen met mij. Daar zou ik dus heel vrolijk over moeten zijn.
Eigenlijk zou ik ja moeten zeggen want ik wil niets liever. Eigenlijk zou ik ja moeten schreeuwen en dat heb ik ook gedaan maar toch voel ik me niet vrolijk.
Pak een willekeurig nummer van een willekeurig vrouwenblad, Cosmopolitan bijvoorbeeld of Elle, en er staat een artikel in over relaties, een artikel over seks en een artikel over mode. Die onderwerpen hebben alles te maken met mooi zijn. Mooi zijn is slank zijn. Slank blijven of worden blijkt nogal een probleem te zijn. Het lijkt er op dat vrouwen enorm hun best doen om slank te zijn. Maar klopt dat eigenlijk?
Vroeger was daten nog leuk. Of eigenlijk, zoals bij zoveel activiteiten, het voorspel was leuk. Het uitzetten van de wervingscampagne, het doorspreken van de verschillende marketingstrategieën en de anticipatie op het gewenste resultaat waren onze voornaamste agendapunten bij pyjamavergaderingen.
Net een scheiding achter de rug; bedrijf naar de klote. Op zich al genoeg ellende om een boek over te schrijven. En dan staat daar mijn dochtertje met een vriendinnetje. Omdat het wel erg zielig is, zo alleen in een groot huis. En ze heben daarover nagedacht en besloten dat een kat wel aardig gezelschap is dan. Uit het meegenomen mandje begrijp ik dat ze ook maar vast tot de aanschaf zijn overgegaan.
Mensen vragen mij vaak: “Jua – ze korten mijn naam altijd af – Jua, is het niet ontzettend moeilijk je als vrouw staande te houden binnen de ICT? ’t Is tenslotte een mannenwereld”. Ik moet dan ontkennend antwoorden. Ik merk daar namelijk niets van. Ik voel me juist ontzettend gewaardeerd.
Het is een beetje verwarrend allemaal sinds ik mijn vreemde man ontmoette. Heel mijn leven is overhoop gegooid. Waar ik tot nu toe een rustig leventje leidde met weinig pieken of dalen, staat nu alles op zijn kop. Ik kan nog steeds niet veel hoogte krijgen van mijn mannetje.