Geschiedenisles

Lang heb ik niets meer vernomen van mijn ex-echtgenoot, maar vergeten zal ik hem niet. Zijn gezicht, zijn gebaren, zijn lichaamstaal en zijn manier van praten zijn voor altijd in mijn geheugen opgeslagen. Verbazing hoeft dat niet te wekken, want we hebben negentien jaar lang lief en leed gedeeld. Zijn charme miste indertijd zijn uitwerking niet. Na een periode waarin hij zijn interesse voor mij niet onder stoelen of banken stak, brak het moment aan waarop ik moest vaststellen hopeloos verliefd op hem te zijn. Ruim tweeëntwintig jaar na dat moment bevind ik me op een regenachtige oktobermiddag in een brasserie, waar ik een lunchafspraak heb met een charmante heer. Opeens staat hij bij mijn tafeltje en een schok van herkenning doet me even zoeken naar woorden. Zijn postuur, lengte, haarkleur en lichaamstaal voelen enerzijds vertrouwd en wekken anderzijds een onverklaarbaar gevoel van afkeer bij me op. Hij gaat zitten en legt zijn arm, op een mij zo bekende nonchalante manier, over de rugleuning van de lege stoel naast hem. Ondertussen is mijn mond kurkdroog geworden, zodat ik de serveerster bijna smeek om een glas water. Ik bestel een broodje brie en ben totaal niet verbaasd te horen dat hij gorgonzola op zijn broodje wil.

Voordat onze bestelling arriveert, gaat hij nog even naar het toilet. Als ik stiekem zijn loopje bestudeer, ontploft er een bom van herkenning in mijn hoofd. En opeens wordt het me met een ontstellende zekerheid duidelijk: ik zit te lunchen met mijn ex! Alsof de geschiedenis zich, zonder voorafgaande waarschuwing, ter plekke van plan is te gaan herhalen. Herinneringen aan charmante inpaktrucs komen bovendrijven. Herinneringen aan absoluut gelukkige tijden. Maar de herinneringen aan verdriet en pijn winnen het ruimschoots van die andere, mooie herinneringen. Daarom wil ik weg. Nu meteen. Zomaar het etablissement uitrennen, kan ik natuurlijk niet. Per slot van rekening is deze man niet mijn voormalige echtgenoot, maar een wildvreemde. En ik kan het niet over mijn hart verkrijgen hem hier voor aap te zetten. Hij weet immers niet wat zich in mijn hoofd afspeelt.

Als hij weer is gaan zitten, probeer ik zo onbewogen mogelijk het gesprek te hervatten. Het eten van mijn broodje vormt al een uitdaging op zich, laat staan dat ik nu een prettige gesprekspartner kan zijn. Bij letterlijk alles wat hij zegt en doet denk ik: Ex. Toch dwing ik mezelf te blijven zitten, worstelend met mijn gedachten, herinneringen en lunch. Hij merkt niets van mijn gevecht, praat luchtig over koetjes en kalfjes. Het zweet breekt me uit als hij vertelt dat hij hetzelfde werk doet als mijn ex en dezelfde hobby’s heeft. Met zijn mooie ogen, nog zo’n overeenkomst, kijkt hij me doordringend aan en dan biecht hij zijn voorliefde voor de landen in het voormalige Oostblok op. Ik stik bijna in de hap die ik zojuist genomen heb, omdat ik te abrupt opsta. Mijn stoel belandt daardoor met donderend geraas ruggelings op de tegelvloer. Ik ren, vlieg het restaurant uit. Er is geen sprake van, dat de geschiedenis zich zal herhalen. Sommige lessen heb ik inmiddels wel geleerd.