De eeuwige twijfel, haar kont is te dik.

Mannen en vrouwen, wat is er al niet over geschreven. Vele boeken en studies zijn er al aan besteed, om telkens tot dezelfde conclusie te komen….. we begrijpen elkaar niet. In de basis is de mens een exacte kopie van ieder ander, of je nu man, vrouw, bruin of wit bent, we voelen allemaal dezelfde emoties en hebben hetzelfde bloed door onze aderen stromen. Je zou dus in bouwtechnische termen kunnen zeggen : de fundering is hezelfde. Komt echter de opbouw ter sprake dan komen de verschillen aan het licht. Verschillen in daadwerkelijke opbouw zoals onze geslachtsdelen, en verschillen in de geestelijke opbouw zoals de uiting van emoties en gevoel. Dat man en vrouw, of vrouw en man zo je wilt, verschillend reageren op situaties is bijna een understatement. Mannen reageren mijns inziens meer berekend en het geheel overziend, terwijl vrouwen direct en heftig uiting geven aan hun gevoelens, en pas daarna de situatie op zich overzien. Als man zijnde heb ik dan dus zoiets van : waar maak je je nu zo druk over, terwijl de vrouw juist heeft : waarom maak je je er niet druk om, geef je soms niets om mij? Het gevaar voor mannen schuilt in de eeuwige twijfel van vrouwen, en de daardoor gewenste bevestiging van diezelfde mannen. Ga je samen uit winkelen dan ziet een vrouw in de eerste winkel een leuk kledingstuk maar koopt ze het niet, om op het einde van de rit toch bij dit kledingstuk uit te komen. Wij mannen duiken een winkel in en kopen het eerste wat ons staat en lekker zit en zijn dan klaar, zonder die eeuwige twijfel die vrouwen zo kenmerkt. Als slagroom op de taart krijg je dan thuis ook nog de vraag die als man zijnde nooit goed beantwoord kan worden. Het nieuw aangeschafte pronkstuk moet gepast worden, maar bevestigd worden door de man. Als je daarbij direct bevestigd dat het goed staat, omdat dit ook echt zo is, dan heb je geen aandacht voor haar en wil je er vanaf zijn, en als je dan aandachtig kijkt of het staat, dan begint ze te twijfelen en vinden wij haar kont te dik. Kortom haar twijfel wordt geinjecteerd in de man zijn antwoord, en kan dus nooit bevredigend genoeg zijn voor de bevestiging die ze zoekt. Waarom kunnen vrouwen niet gewoon de feiten accepteren zoals ze zijn, als ik haar vraag of iets mij staat en ze antwoord bevestigend dan neem ik dit ook aan, zonder het vermoeden van een dubbele bodem.

Zo gaan wij dus verschillend om met onze emoties en woede. Als man zijnde kun je ten tijde van ruzie gewoon naar bed gaan , gaan slapen, en de volgende ochtend weer vrolijk wakker worden. Vrouwen is deze gave niet gegeven want die kunnen absoluut niet met ruzie naar bed, dit moet eerst uitgepraat worden, en worden de volgende ochtend direct tandenknarsend en gereed voor de strijd wakker. Deze vrouwelijke “gave” zit ook gekoppeld aan een fenomenaal feitengeheugen, want net als een olifant vergeet een vrouw nooit. Ze zullen je niet kunnen vertellen wanneer de eerste mens op de maan stond of wanneer er een belangrijke uitvinding heeft plaatsgevonden, maar kunnen feilloos opsommen wanner je haar gevoel hebt gekwetst, met tijd, datum en kleur van schoenen als details.

Nu zullen er altijd de bekende uitzonderingen zijn die tegen alle regels in zijn, ma Tokkie is tenslotte ook een vrouw, maar over het algemeen staan wij qua uiting van gevoelens dus lijnrecht tegenover elkaar. Ik als man zijnde omarm deze verschillen echter als een pluspunt, het zijn juist deze verschillen die het concept man/vrouw laten slagen tot het geweldige verbond dat het is