Tijdje houden

Boven mijn hoofd barst een oorverdovend gekakel en gelach los. Ik laat ze even begaan, maar na een poosje vind ik het welletjes. Ze hadden me namelijk verzekerd dat ze samen huiswerk zouden maken en ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat een berg wiskunde zoveel lol teweeg kan brengen. Ik ga dus maar eens even informeren naar de stand van zaken. Slap van de lach hangen dochter en haar vriendin aan de keukentafel en ze kalmeren niet, zodra ik binnenkom. Veertien, allebei. Twee handen op een buik en bijna iedere middag samen, in ons huis. Soms voelt het net alsof ik twee dochters heb, in plaats van een. Vertellen waar ze zo om moeten lachen, kunnen ze niet en dat vind ik vrij logisch. Puberhumor valt soms niet uit te leggen. Terwijl ik een kopje koffie voor mezelf inschenk, probeer ik te volgen waar het over gaat. Jongens, natuurlijk. Wat smaak betreft komen de dametjes niet overeen, merk ik. De een geeft de voorkeur aan donkerbruine ogen en een woest kapsel, de ander aan blauwe ogen en een wat beschaafdere haardracht. Opeens wordt de toon van hun gesprek wat serieuzer. Geen van beiden heeft ervaring met vriendjes – althans, dat denk ik – maar ze hebben wel zo hun ideeën over hoe dat zou zijn: een vriendje hebben. En dan spreekt de vriendin van mijn dochter de wijze woorden: ‘Als je een vriendje hebt, moet je hem ook wel een tijdje houden, vind ik.’

Een paar weken later krijg ik bezoek. Zijn motor heeft hij, duidelijk zichtbaar, bij de voordeur geparkeerd. Als hij zijn koffie op heeft, hoor ik buiten de dametjes giechelen en hard praten. Ze zijn blijkbaar een uur eerder uit school dan gepland. Verdorie! In het stadium waarin we ons bevinden, lijkt het V. en mij niet raadzaam, al een ontmoeting met mijn dochter plaats te laten vinden. Laat staan met haar vriendin. Daarom nemen we, eerder dan eigenlijk de bedoeling was, afscheid. Terwijl hij zijn motor start, gluren twee paar puberogen om de hoek van het huis. Hij en ik moeten er allebei smakelijk om lachen. Als hij de straat uitrijdt, hoor ik de achterdeur opengaan. ‘We durfden niet naar binnen,’ giechelen de twee meisjes. En of hij leuk is, willen ze natuurlijk weten. ‘Nou,’ antwoord ik, ‘het zou zomaar kunnen dat ik hem wel een tijdje wil houden!’