Over tijd

Vier weken over tijd…een paar woordjes maar met zoveel erachter en eronder…
Ik ben 42 jaar, gesteriliseerd. Bovendien de trotse en dolgelukkige moeder van vier kinderen, waarvan de jongste twee 10 jaar zijn. Vreselijk genoten toentertijd van alles wat er rond de zwangerschappen gebeurde, zelfs de klachtjes op de koop toegenomen. De grootse finale met de komst van een tweeling. En daarna de deur van die fabriek voor altijd gesloten, met een hele grote klap toen ik me liet steriliseren. Heel bewust dus, het was mooi geweest. Meer kids zouden mij verstikken, mijn prachtige bloementuin zou overwoekerd raken door allerlei wildgroei. Ik richtte me op andere zaken. Ging over tot de orde van de dag, samen met mijn kringetje mensen. Tot dit moment. Vier weken over tijd…..het kan bijna niet, maar stél dat….
Stiekem gaan mijn gedachten met me op de loop. Ik zit er echt niet op te wachten, op een vijfde kind. Net nu mijn reeds geboren bloedjes wat zelfstandiger gaan worden en er nieuwe tijden aanbreken weer helemaal overnieuw beginnen. Een handenbindertje de eerstkomende -pak hem beet- zes jaar…weg plannen, weg ambities.
Aan de andere kant: wat zou het toch weer leuk zijn, zo’n lekker frummeltje in huis, tevreden met een volle buik en een schone broek, babygekraai, hele nieuwe mijlpalen bij de eerste stapjes, het eerste tandje…Waarschijnlijk maak je het bij zo’n tweede leg ook allemaal heel bewust mee, veel bewuster dan in de tijd met die hele daverende wolk van vier. Ook heerlijk om dit te kunnen delen met de andere kinderen, die dat dan ook op een heel andere manier zullen meemaken. Waarschijnlijk eerst met een heleboel weerstand, maar gaandeweg met de liefde en het plezier wat er nu eenmaal bij hoort. Zo’n kleintje is tenslotte vooral ook vertederend. En moeder’s bloementuin is nu goed aangelegd, zal deze keer niet zo snel verstikken door wildgroei, dat garandeert wat mij betreft voldoende aandacht en energie voor allemaal…ze hoeven er dus niet eens zoveel voor in te leveren. Uiteindelijk draait het toch allemaal om onvoorwaardelijke liefde, en daar is genoeg van in huis.
Ik besluit dan maar een zwangerschapstest te halen. Ook weer met gemengde gevoelens, dit is tenslotte hét voorwerp bij een ‘bepalend’ moment en dat gaat bij mij nooit zonder slag of stoot. Bepalend in die zin dat het leven na het uitvoeren van die test mogelijk nooit meer hetzelfde zal zijn. Kan daar zo lang bij stil blijven staan dat ik me uiteindelijk dooderger aan mezelf en er dan maar vaart achter zet. Zo van, dan hebben we het maar gehad. Ik reken af, de drogist doet er discreet een tasje omheen. Kijkt me niet aan, ik moet moeite doen om dat niet in te vullen…zal wel denken, wat moet zo’n oud wijf met een zwangerschapstest,…ik corrigeer mezelf onmiddellijk, het is tenslotte alleen maar mijn perceptie van dat moment.
Thuisgekomen smokkel ik het tasje en een opvangbakje mee naar het toilet. De kinderen zijn thuis, hebben niks in de gaten. Ik vang mijn urine op in het bakje en duw de stick er volgens de aanwijzingen twintig seconden in. De test is nog niet veranderd sinds ik de laatste deed, nu zo’n elf jaar geleden. Eigenlijk nog gesneden koek, bedenk ik me. Terwijl de seconden wegtikken zie ik de vloeistof al naar boven trekken door het eerste testvenster. Niks minuut wachten, volgens mijn herinneringen weet je het eigenlijk meteen. De streep is bij een positief resultaat meteen zichtbaar, overduidelijk zelfs. En dat zeker na vier weken. Nu verschijnt er echter helemaal niks…het venster blijft (akelig) blanco. In het tweede venster verschijnt wel een streep, teken dat de test is gelukt.
Ik blijf even zitten, toch wat ontdaan. Dit was de andere mogelijkheid van deze T-splitsing ’wel – of niet zwanger’. Geen tussenweg mogelijk. Maar ik schakel snel, ben hier niet eens heel erg door van slag, behalve misschien stiekem toch wat teleurgesteld. Maar het ontdane gevoel komt door een andere T-splitsing die nu in zicht komt, een hele grote zelfs:
Linksaf: jeugd, vruchtbaarheid…een groene glooiende grasweide waar je als dartel jong ding in kan huppelen, in het zonlicht, bloempjes plukkend, kettingen maken van madeliefjes….
Rechtsaf: ouder worden, verschrompelen, dorheid…over een stoffig hard pad achter de rollator naar het graf…strompelend…hooguit wat bloemetjes in de verte, ver weg…
Het lijkt er op dat de linker richting versperd is, onbegaanbaar.Ofwel: de andere mogelijkheid die er is als je als vrouw van 42 vier weken overtijd bent: de overgang, of in ieder geval het begin daarvan.
Inderdaad dus een bepalend moment. Dit geeft een heel nieuw inzicht, een heel nieuw era breekt aan voor mij. Het zal geen vraag meer zijn, geen mogelijkheid…het stokje gaat door naar de volgende generatie, na mij. Bizar gevoel…geeft me zo’n beeld van een tv serie die een langere periode van een familie laat zien: hoofdpersoon als kind, als puber, als jong volwassene, als oudere vrouw…en dan punt.
Zoals ik al zei, gelukkig schakel ik snel. Ook dit zal wennen, ook hierin zal ik mijn draai kunnen vinden. Tenslotte is het waar dat als er een deur dicht gaat er een ander open kan. Dat is tot nu toe tenminste altijd waar gebleken…
Er zijn andere, wel kunstmatig in het leven geroepen, ‘bepalende’ momenten geweest: die verjaardagen dat het eerste getalletje van mijn leeftijd veranderde, tot nu toe dus mijn 20ste, 30ste en 40ste verjaardag. Ik kan daar slapeloze nachten van hebben, zó zeer zie ik daar altijd tegenop. Nú word ik oud, nú is mijn jeugd voorbij, nú begint de aftakeling en kan het alleen maar bergafwaarts gaan….Echter niks is minder waar gebleken, het wordt eigenlijk alleen maar mooier, dieper, echter, kleuriger zelfs. Met het verstrijken van de jaren word ik steeds meer mezelf, die ruimte is er ook. Daar vertrouw ik dan ook deze keer maar op, hoewel ik het stemmetje in mijn achterhoofd dan wel moet dempen dat zegt: “Ook dáár komt een keer een einde aan….”