Soms moet je wel eens nodig. Soms onverwachts en op een plaats waar wildplassen niet aan de orde is. Een drukke winkelstraat op zaterdagmiddag leent zich daar wat minder voor.
Dus schiet ik een viswinkel in en vraag of ik van het toilet gebruik mag maken.
De bel gaat. Er staat een man voor deur met een pet op. En een jasje waarop “Gemeente” staat.
‘Ik zoek de eigenaar van het grof vuil dat daar op de hoek staat,’ legt hij uit.
‘Nee hoor,’ antwoord ik.
‘Wat, nee hoor!’ Het klinkt verongelijkt. Zoals een kind dat geen ijsje krijgt.
Wethouder Jansen is twintig jaar getrouwd. Zonder aftrek voor goed gedrag.
Twintig jaar! God alleen weet hoe zo’n ramp zich zonder ongelukken heeft kunnen voltrekken.
Om dit heuglijke feit te vieren geven de Jansentjes een, zoals zij het zelf uitdrukken, “bescheiden fuifje voor vrienden en intimi”.
Het is zover. Ik kan er niet meer onderuit. Als ik nog een beetje serieus genomen wil worden zet ik een zootje muziek op een MP3 speler en jas ik de bijbehorende oordoppen in mijn oren.
Het overkomt mij namelijk steeds vaker dat ik wezenloos wordt aangestaard door mijn medemens.
Dries slaat een bladzijde om en heeft de pest in. Hij kan zich moeilijk concentreren op het boek. De tv staat aan en zoals gewoonlijk hard.
‘Kom kijken Dries,’ roept zijn vriendin Hetty. ‘Zo meteen komt Crime Scene Investigations.’
Dries rilt. Crime Scene Investigations! Kan het erger. Ja, denkt hij. Het kan altijd erger want op dit moment zit Hetty te kijken naar iets dat Extreme makeover heet.
