Twintig jaar…

Wethouder Jansen is twintig jaar getrouwd. Zonder aftrek voor goed gedrag.
Twintig jaar! God alleen weet hoe zo’n ramp zich zonder ongelukken heeft kunnen voltrekken.
Om dit heuglijke feit te vieren geven de Jansentjes een, zoals zij het zelf uitdrukken, “bescheiden fuifje voor vrienden en intimi”. Omdat het zo bescheiden is zie ik bij aankomst slechts zesendertig bolides in de prijsklasse van een bescheiden kasteeltje op de parkeerplaats. Daarnaast vijfentwintig bolides die een gezamenlijke waarde vertegenwoordigen van een bedrag waar je half Afrika een jaar of dertig van kan onderhouden.
Geeft niet. Bij een man als Jansen gaat het altijd om het decorum. Maar hij heeft succes.
En dat succes kan voor negentig procent toegeschreven worden aan een grote bek. Een ferme handdruk en een mooi pak dekken de overige tien procent.
Voor de buitenwereld is Jansen conservatief: zowel financiële als slaapkameractiviteiten dienen ondernomen te worden met het gezicht in de juiste richting en zo dat je ze zonder gêne aan de kinderen kunt uitleggen. Voor de buitenwereld!, zeg ik met nadruk

In de hal word ik begroet door een butler met bijbehorende opgetrokken neus die mij naar het feestgedruis in de ‘living’ begeleid. Living is overigens zwak uitgedrukt in aanmerking genomen dat er een busverbinding voor nodig is om van de ene naar de andere kant van de kamer te komen, maar dat terzijde.
Jansen staat temidden van zijn maffiavrienden, waar overigens de burgemeester een prominente plaats inneemt ,de getapte jongen uit te hangen. Hij staat met een enorme witgouden hanger in zijn handen voor zijn verrukte vrouw die voor de gelegenheid haar haar geel heeft geschilderd.
Zij staat te kirren als een loops duinkonijn bij het aanschouwen van de hanger.

Als zij mij ziet wordt haar gezicht donkerpaars en ik hoor haar snauwend aan haar man vragen waarom hij “die verlopen dakloze” heeft uitgenodigd.
‘Gefeliciteerd met uw jubileum vrouw Jansen,’ begroet ik haar vriendelijk. ‘Ik verbaas mij er altijd weer over hoe ontwikkelde en welgestelde vrouwen zich als Dominicaanse hoeren gaan gedragen zodra je een sieraad voor hun gezicht laat bungelen.’
Stilte. Ik hoor een speld vallen maar dat blijkt de hanger te zijn die Jansen uit zijn handen laat vallen.
Vrouw Jansen beent woedend op mij af.: ‘maak dat je wegkomt,’ sist zij woedend.
‘Hoezo?,’ vraag ik verbaast. ‘Uw man heeft mij persoonlijk uitgenodigd. Wat vertoont uw haar trouwens een vreemde kleur. Bent u onlangs op de vloer van de plee gevallen of zo?’
Ze stikt bijna en de burgemeester komt haar te hulp: ‘Moneer, uw aanwezigheid wordt in dit gezelschap niet op prijs gesteld.’
‘Nee, alsof jij zo populair bent,’ antwoord ik beleeft. Van minstens de helft van de aanwezigen hier weet ik dat ze jou net zo populair vinden als een hoerenkast op de Efteling.’

Jansen komt erbij. ’Kom kom mensen, laten wij het leuk houden. Ik kreeg vanmorgen ook al het bericht dat mijn secretaris plotseling is overleden en dat komt ook al heel slecht uit met al die drukte van vandaag.’ Hij zegt het alsof hij het over de zomerse vlooienplaag heeft.
‘Kom op Kees,’ fluistert hij. ’Verdwijn nu maar liever want zo werkt het niet’
Dus loop ik ,achtervolgt door een niet eens onbedrukt gegniffel, naar de uitgang.

Na de banden van alle bolides te hebben lek gestoken, bel ik de politie. ’Dag agent, wist u dat bij wethouder Jansen een enorme drugsfeest aan de gang is? Nee?? Ja absoluut. Coke, xtc, dat soort dingen. En de burgemeester snuift er ook lustig op los. En o ja, dit wordt nièt in de doofpot gestopt anders publiceer ik de foto’s morgen in de krant.’

Op weg naar huis passeert mij op grote snelheid een colonne van vier politieauto’s. Geen van allen voert een zwaailicht….