MP3loos

Het is zover. Ik kan er niet meer onderuit. Als ik nog een beetje serieus genomen wil worden zet ik een zootje muziek op een MP3 speler en jas ik de bijbehorende oordoppen in mijn oren.
Het overkomt mij namelijk steeds vaker dat ik wezenloos wordt aangestaard door mijn medemens. Telkens als ik lopend of fietsend ergens heen ga kom ik ze tegen, de MP3 zombies. Waar ze ook naar toe gaan, de oordoppen gaan mee.
Als ze mij oordoploos zien rond scharrelen zie je paniek in hun ogen. Ik zie ze denken: ‘O, my God, wat loopt daar nu los rond??’

Als ik dan dichterbij kom zie je ze schichtig om zich heen kijken. Naar hulp zoekend en bijna wanhopig van angst zien ze mij naderen.
Sommigen staan op het punt om mij onmiddellijk aan te melden bij een hulpverlenende organisatie dat gespecialiseerd is in omgaan met MP3-loze slachtoffers.
Er schijnen zelfs contactavonden te worden georganiseerd voor gezinsleden met een MP3-loos slachtoffer in huis.
Het heeft een tijd geduurd maar net als een alcoholist ben ik nu zover dat ik kan toegeven dat ook ik een MP3-loze ben.
De volgende stap is een MP3 aanschaffen. En dat heb ik gedaan.

Vervolgens heb ik het kreng volgegooid met muziek. Om het uit te proberen begeef ik mij vol trots met twee oordoppen onder het volk. Op de fiets uiteraard want om nou in huis twee doppen in je oren te proppen gaat mij te ver.Dan ziet niemand dat ik mijn afwijking overwonnen heb. Iedereen zal het weten dat ik een ex-MP3loze ben.

Door de straten rijdend, fier met het hoofd omhoog en de muziek oorverdovend hard, begeef ik mij naar het winkelcentrum. Daar zitten de meeste mensen.Daar kan iedereen zien hoe normaal en aangepast ik tegenwoordig ben. Hoe ik politiek correct de wereld door middel van oordoppen buitengesloten heb.
Toch valt het niet mee.Vooral bij windkracht zes. Dan fiets je niet echt lekker kan ik je melden.
Een windvlaag van links rukt de linkeroordop uit mijn oor.Op het verkeer lettend tast ik naar het snoertje en prop de dop weer terug waar het hoort. Nieuw liedje dient zich aan. Mijn favoriet: Leaf and Stream van Wishbone Ash. Een rukwind van rechts slaat mijn rechter oordop naar buiten. Tastend naar het snoertje voel ik paniek. Mijn favoriete liedje hoor ik nog maar voor de helft. Dat kan natuurlijk niet. Beet! Ik heb de oordop weer en doe hem terug in mijn oor. Helaas rijd ik de kruk van een overstekende oude man onder hem vandaan zodat hij een beetje ten val komt.Voordeel van de oordoppen is dat je het geschreeuw dan niet hoort. Nou ja, een klein beetje getier hoor ik wel maar niet zo hard dat ik Wishbone Ash niet meer kan volgen.
Vroeger zou ik afgestapt zijn om beleefdheidshalve naar de toestand van het slachtoffer te informeren maar als ex-MP3loze kan ik mij dat uiteraard niet meer permitteren.Ik heb immers de buitenwereld buitengesloten?
Voor alle zekerheid doe ik het geluid iets harder waardoor ik een te ruim aangelijnde hond doormidden rijd. Mijn oordoppen blijven wonder boven wonder in mijn oren zitten. En daar gaat het om. Als ik de hoek omsla krijg ik links en recht twee rukwinden te verwerken waardoor beide oordoppen uit mijn oren blazen.

Dat is de grens. Ik flikker de MP3 in een sloot. Morgen koop ik een stereotoren en laat hem achter op mijn fiets monteren. Je hebt die dingen ook op batterijen. Gewoon zo hard mogelijk aanzetten en je hebt geen oordoppen meer nodig. Alleen als ik ga lopen wordt het wat moeilijk, maar daar verzin ik wel iets op…