Voetballerina’s

Soms moet je wel eens nodig. Soms onverwachts en op een plaats waar wildplassen niet aan de orde is. Een drukke winkelstraat op zaterdagmiddag leent zich daar wat minder voor.
Dus schiet ik een viswinkel in en vraag of ik van het toilet gebruik mag maken. Dat mag. Het toilet ziet er goed verzorgt uit en direct bij binnenkomst word je meegevoerd in de weeë wereld van wc-eend en chemisch aangemaakte dennengeuren. Alsof je zo vanuit stand een filiaal van Blokker binnenloopt. En dat in een viswinkel!
De enige dissonant is een scheldwoord op de muur.Het heeft met een ziekte te maken. Een ernstige nog wel, laat ik het daar bij laten. Zal wel een verdwaalde voetballer geweest zijn want die vinden het een normale zaak om elke zin met de naam van een ernstige ziekte te beginnen.
Dat is in de voetbalwereld heel normaal, waarom begrijpen wij dat nou niet?

Je kunt het die voetballerina’s niet kwalijk nemen dat schelden bij ze hoort als, naar adem happen bij een vis op het droge. Want per definitie hebben die voetballerina’s ze niet allemaal op een rijtje. Niet dan? Er moet toch wel heel erg veel mis zijn gegaan in je leven als je vrijwillig met nog 21 debielen, achter een bal gaat aanjagen Daar ga je toch van schelden? Dat kan toch niet anders? Ik vind het wel een lang scheldwoord trouwens dat Wesley Sneijder een paar maanden geleden, de scheidsrechter toevoegde: “witte tyfushond.” Of, “blinde tyfushond.” Of, “witte blinde tyfushond”. Maakt niet uit. Een voetballer kijkt niet op een paar ernstig zieke honden meer of minder.

Een intelligent persoon zou het anders aangepakt hebben. Die zou tegen de scheidsrechter gezegd hebben: “Hee Schijt. Ik zal niet zeggen dat je een blinde witte tyfushond bent maar als je zo doorgaat dan zeg ik het wel hoor.”
Zie je het verschil? Je scheldt en toch ook weer niet. Geen tuchtcommissie die je iets kan maken.En als ze toch voor de tuchtcommissie moeten verschijnen zou een intelligent persoon zijn verdediging al klaar hebben. Iets in de trend van: “Ja hoor eens, ik scheld anders nooit. Normaal gesproken deel ik alleen elleboogstoten uit.”
Word je meteen vrijgesproken.

Naast mij komt een man staan die in het urinoir naast mij begint te wateren.
‘Kutzooi,’ bromt hij. ‘Vorig jaar scoorde die spits van Ajax, die Huntelaar nog 32 doelpunten maar nu scoort hij veel minder.’
‘O, hoe komt dat zo?,’ vraag ik niet echt geïnteresseerd.
‘Omdat hij van die Ajaxtrainer mee moet voetballen,’ bromt hij. ‘Maar Huntelaar moet niet voetballen, die moet scoren. Tyfustrainer.’
‘Zwarte tyfustrainer,’ verbeter ik hem.
‘Wa wa wat zeg je nou?,’ stamelt hij verbijstert.
‘Zwarte tyfustrainer,’ herhaal ik behulpzaam.’Die trainer van Ajax is toch zwart?’
‘Vuile smerige kolere racist,’ tiert hij terwijl hij verwoede pogingen in het werk stelt om aan zijn druppelende lozing een eind te maken.
‘Leuk dat je je voorstelt,’ zeg ik relaxed. ‘Mijn naam is Kees.’ En snel verlaat ik het kleinste filiaal van Blokker.
De viswinkel waar ik door naar buiten wandel ruikt naar verschraalde uilenzeik. ‘Uw toilet ruikt frisser,’ roep ik hartelijk ten afscheid.
De visboer pakt een kabeljauw en gooit die naar mijn hoofd. ‘Vuile teringhond,’ schreeuwt hij.
Volgens mij bestaat de hele wereld uit voetballers. De kabeljauw mist mij op een haar maar raakt een net binnenkomende man vol in het gezicht. De man heeft een bal onder zijn arm…