Ik sta in de tuin en kijk bedenkelijk naar flarden ragdunne draadjes die licht wuivend tussen de struiken hangen. Het zijn de stille getuigen van een slagveld, een bloedbad. Het resultaat van een impulsief potje alternatief tennis. Langzaam zakt de waanzin weg, keert het verstand terug, en zie ik de dingen weer helder. O god! Wat heb ik gedaan?
Twee maanden later en meer dan honderd euro armer. Stapels manuscripten verlieten mijn huis en Teej-peej-geej bood spontaan aan een brievenbus in mijn voortuin te planten. Maar vandaag is het dan zover. Tijd om een fles wijn open te trekken.
Elke avond voordat Leo in zijn bed stapt zet hij het raam op een kier en gluurt kort naar buiten. Zo ook vanavond, echter, ditmaal keek hij langer dan normaal. Er klonk rumoer op straat. Hij duwde het raam wat verder open en keek nieuwsgierig naar beneden. Er kwamen twee mannen aangelopen, die heftig met elkaar in gesprek waren. Ongure types. Dat beloofde weinig goeds.
Het lange wachten begint. Het wachten op reacties die in veel gevallen zullen uitblijven of uitmonden in de weinig motiverende zin: ‘uw verhaal past niet in ons fonds.’
Heeft uw uitgeverij nog niets ontvangen? Stuur mij gerust een e-mail!
