Een verhaal gepubliceerd krijgen, dat is zo makkelijk nog niet. Inmiddels is mijn vierde verhaal in het landelijke science fiction-blad SF Terra gepubliceerd, daar ben ik bijzonder blij mee, toch wil het nog niet zo vlotten op schrijversvlak. Dat manuscript van mij, ik krijg het niet uitgegeven.
Jarenlang heb ik het vervloekt. Jarenlang heb ik het afgezeken en afgekraakt. Wilde er niets van weten, vooral niets van horen. Vandaag kom ik naar buiten. Voor het eerst. Met lichte blosjes op mijn wangen roep ik hardop uit het internetraam: mijn harddisk bevat giegen aan em-pee-drie’s!
Ik jaag een e-mail door het modem, buk om iets van de vloer te pakken en meteen hoor ik de vertrouwde klik van de computer die zich uitschakelt, gevolgd door het langzaam tot rust komen van ventilatoren en harddisk. Kan mij alleen niet herinneren dat ik daar opdracht toe heb gegeven. Verbaasd richt ik mij op. Ook op het dak hoor ik zware machines een voor een stilvallen. Dan is het doodstil. Zo stil, dat ik water hoor lopen. Eh, water?
Ergens tussen de groente stoof ik haar voor het eerst voorbij. Een oud vrouwtje met een bos wortelen in haar hand geklemd, voor de moderne jachtige mens zou ze voor etalagepop door kunnen gaan, maar wie goed oplette, of zoals ik drie strafrondjes rond het schap moest maken omdat de bosjes lente-ui wegens aanvang van de zomer door het personeel onvindbaar verstopt zijn, kon constateren dat er wel degelijk beweging in zat. Niet veel, maar het bewoog. Had ik meer groente nodig gehad, had ik vast haar benen realtime zien bewegen, maar weg was ik alweer, op naar de zuivel.
Vijf jaar ben je nu, Laura. Vijf-en-een-half zoals je zo verwijtend kan zeggen. Een hele meid al en hoewel ik er niet continu bij stilsta weet ik dat het onvermijdelijk is dat ik je kwijtraak.
