Het lange wachten begint. Het wachten op reacties die in veel gevallen zullen uitblijven of uitmonden in de weinig motiverende zin: ‘uw verhaal past niet in ons fonds.’
Heeft uw uitgeverij nog niets ontvangen? Stuur mij gerust een e-mail! Mijn spaarvarken moet eraan geloven. Hij spartelt niet eens als hij vanaf grote hoogte omlaag tuimelt en op de vloer in stukken uiteen spat. Mijn eerste doorbraak betreft helaas zijn aardewerken buikje. Ik schraap muntjes en briefjes bij elkaar en prop ze in mijn zak. It’s shopping time.
Bij de Hema twee pakken papier à 500 vel. Hoewel, doe er maar vier. Bij de kantoorboekhandel twintig enveloppen formaat A4. Vier rollen plakband. Achtentwintig postzegelboekjes van vijf zegels per stuk uit de automaat bij Albert Heijn getoverd, mijn wijsvinger doet nog zeer en nooit eerder heb ik een medewerker zó argwanend naar mij zien kijken. Vind je het gek! In totaal honderd-en-veertig postzegels van €0,39! Alsof ik van plan ben een winkeltje te openen. Niets is minder waar. De tijd is gekomen mijn manuscripten naar de diverse uitgeverijen te sturen. Onbegonnen werk. Een kansloze poging een boek in het schap van de betere boekhandel te krijgen. Maar ik moet het doen. Ik heb al te lang getreuzeld.
Allereerst tien printjes van deel één tot en met vijf van ‘Eikje’. De reacties van Laura en de kleuters van een school in het oosten van het land waren dermate positief dat ik besloten heb een poging te wagen. De verhalen stonden twee jaar werkeloos op schijf en ik heb ze kort geleden gedeeltelijk herschreven, afijn, ik heb er eerder over geschreven. De huiskamer lijkt in een drukkerij te zijn veranderd. Elvira kijkt mij met een schuin oog aan. De printer presteert het zelfs het programma Idols te overstemmen. Dan gaan de tien enveloppen op weg. Het lange wachten begint. Het wachten op reacties die in veel gevallen zullen uitblijven of uitmonden in de weinig motiverende zin: ‘uw verhaal past niet in ons fonds.’ Heeft uw uitgeverij nog niets ontvangen? Stuur mij gerust een e-mail!
Dan, als opwarmertje, vijf dikke stapels ‘Tunnel van licht.’ Gezien de dikte van het manuscript, meer dan driehonderd pagina’s en dat nadat ik afgelopen maanden zeventig pagina’s heb geschrapt (!), heb ik besloten alleen de eerste vier hoofdstukken, zijnde dertig pagina’s, op te sturen. Samen met een korte samenvatting van plot, verhaallijn en conflict. Een uitgeverij is daarmee prima in staat zich een beeld te vormen, op verzoek stuur ik uiteraard met liefde het gehele manuscript. Komende tijd zullen meer en meer dikke enveloppen de deur verlaten. Een enorm offensief, ik geef het toe. Het is nu of nooit. Ik heb gemerkt dat een verhaal nooit af is. Elke keer kunnen zinnen anders, scènes worden aangepast, nieuwe intriges worden toegevoegd. Ik wil voorkomen dat ik tot mijn dood met ‘Tunnel van licht’ bezig blijf. Toont een uitgeverij interesse, kan ik het laatste beetje schaafwerk alsnog uitvoeren. Heeft niemand interesse, kan ik mij de moeite besparen.
Wacht mij nu nog een laatste zware taak. De revisie van ‘Hoe ver kun je kijken.’ Mijn allereerste roman – wat meteen verklaart waarom ik vrees, zeker weet, dat daar flink wat hak-, breek- en schaafwerk nodig is. Ook hier de nieuwe strategie. Ik reviseer, moderniseer, stroomlijn, polijst enkele hoofdstukken, stuur het dan op. Geen interesse? Geen maanden tijd verloren met bijwerken van een verhaal dat niemand wil. Wel interesse? Graag! Ga ik vol goede moed verder met mijn werk.
Waarom al die postzegels van €0,39 en niet minder maar duurdere? Het is gebruikelijk retourporto mee te sturen. Aangezien het tegenwoordig stickers zijn kan ik ze niet los in de enveloppe doen, dus heb ik een ingenieuze manier bedacht zodanig postzegels van het vel te halen dat ik steeds een velletje met genoeg zegels overhoud om mee te sturen. Vandaar mijn pijnlijke wijsvinger. Tot ik een positief bericht ontvang, waarvan ik de kans uitermate klein acht met de kleine Nederlandse markt, maar waar ik uiteraard wel van droom, hoop ik tijd vrij te maken voor vele nieuwe verhalen en nieuwe columns. En, schrik niet, af en toe gewoon lekker wat televisie kijken, of zomaar wat lummelen.
4 reacties
Juanita · 31 januari 2003 op 12:23
Ik ken je dilemma, Kees. Heb net zelf een klein postoffensief de deur uitgedaan, maar dat gaat om een andere baan, ook niet onbelangrijk.
Ik heb een boek gelezen waarin staat dat als mensen echt iets willen of wensen ze dat uiteindelijk ook realiseren. Gezien je schrijfkwaliteiten zal het heus een keer lukken. Fingers crossed 🙂
gr. Juanita
Jeroen · 31 januari 2003 op 21:12
Heel veel succes Kees! Klinkt als een goede tactiek die je gebruikt; de uitgevers een beetje teasen – als ze vragen naar meer is dat altijd goed. Ik ben reuze benieuwd naar de reacties. Ik ken de laatste versie niet, maar ik wil toch zeker stellen dat het boek behoorlijke potentie heeft!
Kees Schilder · 1 februari 2003 op 00:11
geloof me Kees. Dat boekt komt er.En dan bedoel ik in de winkels.
groet
kees
Kees · 1 februari 2003 op 22:08
Juanita, veel succes met je sollicitaties. Ik hoop dat je minder afwijzingen krijgt dan hier momenteel door de brievenbus komen fladderen. Buiten heerst een sneeuwstorm, binnen een papierstorm.
Jeroen, deze versie doet de oude versie geheel verbleken. Het is totaal vernieuwd.
Kees, bedankt voor het vertrouwen. Als je zegt wanneer je langsgaat leg ik het stiekem in het schap 😉
In ieder geval: jullie vertrouwen (en ook alle reacties op het wasstraatdrama) heeft mij doen besluiten het boek sowieso uit te geven, desnoods doe ik het helemaal zelf. ColumnX lezers krijgen uiteraard voorrang. Een genummerd en getekend exemplaar.
Maar eerst het uitgeversoffensief afwachten, nog maar een fractie heeft gereageerd…