Catwalk

Prachtig geklede vrouwen lopen er vaak langs. Op straat, als ik net uit de tram stap, en op weg ben naar de markt. Of de bakker. Of als ik een volle vuilniszak naar de container breng. Zij doen daar niet aan. Zij hebben altijd chiquere doelen. Ik kijk hun kordate klik-klakken na. Een receptie misschien. Of dé receptie, om weer achter te verdwijnen juist. De hele dag mooi doorverbinden. Aantrekkelijk antwoord geven. Lief afpoeieren en natuurlijk lekker licht administratief werk verrichten. Die doelen heb ik niet. Smoezelig mag want ik hoef nergens heen, ik ben baanloos. En als ik af en toe toch niet uit kan komen onder kamglans dan beperk ik me tot de uiterste buitenkant. Gezicht wassen, haren uit de klit of anders de vette ragebol onder een nette muts, een lánge jas aan, tot minstens op de enkels. En dan over gatensokken, heel belangrijk: gespuugpoetste schoenen. Onder de jas smeult het verval tussen hals en hakken, maar dat ziet niemand. Ik draag een huispak. Het is meer een caravalskostuum eigenlijk, een pekske voor een éénkoppig binnenfeest, met koffievlekken, chocopastavegen en andere sporen van Jan Steen. Het pekske is er een waarvan de houdbaarheidsdatum al jaren verstreken is. Extra lekker dus. Ik draag het hele etmalen rond, een betoverende carrousel, want ’s avonds verandert mijn soepjurk vanzelf in een slaapzak, heel wonderlijk.

Het is niet dat ik niet van mooie kleding houd. Natuurlijk wel, zó wereldvreemd ben ik niet. Maar de beperkingen in mijn huidige leven hebben me letterlijk en figuurlijk verinnerlijkt. Het grootste gemis is mijn partners blik op mijn buitenkant. En terug natuurlijk. Over vier landen heen kijken is lastig.

Een spiegel is dus de enige optie. Daar behelp ik me mee, als de nood hoog is en ik niet meer weet of ik eigenlijk nog wel een lichaam heb. Ik heb een aantal exemplaren in huis. Geen enkele groot en geschikt. Wel een paar kleine glazen rechthoekjes die ik uit containers opviste, her en der in de stad. Uit lijsten getrokken of van wanden geschroefd. Totaal verwilderde, verweesde straatschoffies. Ik pak zo’n spiegel dan op en klem hem onder mijn arm. Neem hem mee om de arme ziel opnieuw te domesticeren. Terwijl ik naar huis loop gulpen de talloze beelden buiten me in hetzelfde ritme als dat van mijn deinende tred het rechthoekige oog binnen, als voedsel in de muil van een veelvraat.

[img align=left]http://examedia.nl/columnx/uploads/img4829a8246516e.jpg[/img]Thuis zet ik het beest schuin tegen de muur. Ik wurg mezelf in iets straks, iets schoons, iets hééls, en neem mijn positie in. De enige prooi die nu gevangen wordt ben ik zelf, hoewel niet in totaal. Ik kan niet ver genoeg naar achteren voor een plaatje van mijn hele lengte. Onvoldoende vierkante meters voor mijn grote verlangens. Daarom loop ik mezelf eerst tegemoet en daarna achterwaarts van het oog weg, alsof ik me van de koningin loslijm. In het hellende vlak op de vloer schuift mijn reflectie omhoog en omlaag, als een filmpje op hol; voor- en achteruit door de tijd. Hoofd en voeten om de beurt afgesneden, als mislukte foto’s.

Mijn ogen dwalen vanaf mijn ogen steeds terug naar het midden, of net daaronder eigenlijk. In dezelfde beweging als mijn catwalk heen en terug. Een slinger die uiteindelijk stilhangt. Eenmaal gestopt concentreer ik me op mijn vormgeving in de spiegel. Dan wieg ik eerst aarzelend mijn heupen, een dansje op de plek, en schud vervolgens steeds wilder met mijn billen. Tril de herinnering los, totdat ik voel dat lichaam en geest zich weer samenballen en terugrollen in mijn gangen. Dat is genoeg.

Daarna berg ik de spiegel op en trek gerustgesteld mijn aardappelzak weer aan. Het bewijs is betrouwbaar, ik heb het zelf gezien. Ik besta nog.