Ceci n’est pas un themacolumn

Ik vind je lief, ik vind je LIEF. IK VIND JE LIEF. Onze rookmelder is van slag. De laatste week gaat ze af wanneer ze er zin in heeft en geloof me, ze gaat dan echt los. We willen haar overigens oprecht graag helpen, maar het is ook wel eens prettig om te kunnen gaan slapen, een hele nacht door bijvoorbeeld, zonder dat je wakker gegild wordt door een rookmelder in nood. Ik bedoel maar, de eerste gedachte is dan toch: waar is mijn paspoort en zou de noodverlichting echt zichtbaar zijn in de walmen van het verzengende vuur? Het is allemaal begonnen toen onze rookmelder zich aanmeldde bij een vakbond. Wij zijn altijd van mening geweest dat ze best iets assertiever mocht zijn. We verwelkomden het dan ook van harte dat ze bepaalde alleen nog maar ’s nachts te willen werken. Liever een fitte rookmelder ’s nachts, dan een immer soezende dame op wacht. Ook sta ik met liefde een half uurtje eerder op, zodat ze niet langer dan zeven uur achter elkaar hoeft te werken. De pauzes zagen we niet zitten ’s nachts, maar ze mag wel gebruik maken van de telefoon als ze daar behoefte aan heeft. Rookmelders houden namelijk nogal van roddelen, terwijl ze werken. En dat moet kunnen. Ik heb haar wel eens bespied in actie en ze had me binnen dertig seconden in de gaten. En dat terwijl haar collega rookmelder en tevens beste vriendin, op dat moment midden in een sappig verhaal zat over de stoomstrijkijzer die tegen de strijkplank begon op te rijden als hij maar half de kans kreeg. Wij hadden dus alle vertrouwen in onze trouwe, waakzame rookmelder.

Maar ja, iedereen heeft zo zijn breekpunt. In haar geval, een man. Hoe kon het ook anders, zo’n mooie dame als zij. Ze heeft hem leren kennen op een bijeenkomst van de vakbond. Hij was alles wat zij niet was. Haar bewondering voor zijn stelligheid kende geen grenzen. Ze vertelde me dat hij weliswaar “geen prater was, maar als hij zijn mond opendeed, dan luisterden ze, allemaal!”

We hebben hem nooit ontmoet, maar waren danig onder de indruk van zijn donkere, forse postuur op foto’s. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik me wel eens heb afgevraagd hoe hij haar kon liefhebben zonder haar te vermorzelen. Maar dat er een weg is, waar de liefde is, dat bleek al snel. Onze rookmelder straalde. Haar groene lichtje blonk als nooit tevoren en ze leek te dansen op het plafond soms.

Tot een week geleden. Op het moment dat ze binnenkwam konden we al zien dat er iets mis was. Maar ze kon er niet over praten, of wilde dat niet. Onze pogingen om te vissen liepen uit op niets, haar groene lampje staarde depressief de wereld in. Die nacht was het meest rampzalig. Vermoedelijk is ze tien keer afgegaan. En ze was niet tot zwijgen te brengen. Niet door te praten, niet door langs haar sensor te blazen. Op een gegeven moment hebben we de stoppen eruit getrokken, maar ja, we konden niet zo harteloos blijven.

Gisteren heeft ze het me dan verteld. Door de dreiging in het land is haar vriend, al de pogingen van de vakbond ten spijt, gedwongen 24 uur per dag dienst te hebben. Haar mooie man, de noodklok.

Op dit moment tolereren we het dan ook maar dat ze te pas en te onpas begint te gillen, “Ik vind je lief, ik vind je LIEF, IK VIND JE LIEF!” Per slot van rekening is ons probleem echt niet zo groot vergeleken met dat van de gemeente. Wij worden wakker van haar en schrikken daarvan, om na een snelle ronde verder te kunnen snurken. De gemeente Utrecht zit echter opgescheept met een noodklok die onverwacht tot actie overgaat: “IK…JOU….OOOOOOOOOOOOOOK”.

En als hij praat… luistert iedereen.