Cinderella

Als ik mijn rugzak neerzet, komt ze van onder de bank vandaan gekropen. Ben je nou in mijn tas helemaal vanuit Portmarnock meegereisd, stomme spin? Wat moet je hier in de lockerroom van de bedrijfsfitness? Straks komen mijn gewichtheffende collegae binnen en dan kun je het wel schudden. [i]Sommige mensen zou ik met plezier platslaan, maar voor spinnen koester ik een heilig ontzag. Spinnen zijn wevers van het noodlot. Ik sta elke keer weer verstomd van de geometrische expertise hunner weefkunst, als een bevestiging van het onbestaan van god. In de onaflatende ijver van de wever ligt de spirituele verheffing. Als we daarvoor het vereiste respect koesterden, zag de wereld er anders uit, maar ik ben nu eenmaal niet goed bij mijn hoofd.[/i]

Ondertussen klimt Cinderella onverstoord op de blote voetenmat. Ga nou op het plafond zitten, dom wijf. “Jij doet mij nooit wat”, zegt ze niet in het minst onder de indruk.. “Jij liet mijn kinderen over je heen klimmen als je op het balkon zat te zonnen.”

“Je hebt ook geen snuggere kinderen, neem me niet kwalijk”, geef ik terug. “Ze verzopen zich in de zonnebrandolie of werden fijngewreven als ik ging verzitten, maar nee, ze moesten en zouden Matterhorn spelen.”

“Jullie snappen er ook niets van.” zegt Cinderella verachtelijk. “Om jou te beklimmen in een zee van jouw lichaamsgeur en de bossage van jouw borsthaar, daar hadden mijn kinderen alles voor over. Jullie houden je aan het leven vast als spartelende vliegjes in een web. Als de dood zijn jullie voor de dood. Jullie moesten een voorbeeld nemen aan je vader.”

“Mijn vader?” vraag ik stomverbaasd terwijl ik de veters van mijn gympen vastmaak.

“Jouw kerngezonde vader kwam patsboem terecht in het web van een herseninfarct en toen moest het ook afgelopen zijn, vond hij. Hij was niet bang om te sterven, hij was bang om te blijven leven. Geen revalidatie, geen therapie, geen kunstgrepen, pissen in een zakje, pillen om een nepzon in het water te zien schijnen.”

“Jamaar waarom moest hij dan zes weken met een slangetje in zijn neus naar de dood liggen verlangen? Waarom mocht het dan niet meteen over zijn? Waarom die wanhoop, die angst dat de artsen hem niet zouden laten gaan? Die pogingen om te praten als een vis op het droge.”

“Je bent een stommeling!” spint Cinderella. “Het is helemaal geen kwestie van wat er moest of wat er mocht. Wat een nutteloos concept is dat toch, rechtvaardigheid. Die bestaat helemaal niet. Je vliegt tussen de mazen van het web door, of niet, dat is alles waar het op neerkomt.”

“Jamaar het is ook stom om hier te gaan zitten wachten totdat je straks geplet wordt”, geef ik terug.

“Weet je wel wat ik over heb voor een kans op die heerlijke vliegjes hier in zo’n businesspark met zijn 24 uursverlichting”, zegt ze verlekkerd. “Bedankt voor de lift, overigens.” Ze trappelt met haar pootjes, draait zich om en rent onder de locker. Als ik buk om te kijken, is ze verdwenen. Mijn schoenen zet ik voor alle zekerheid toch maar in het kastje.