Cinema in mijn geheugen

Het is half twee geweest, op de achtergrond in mijn kamer speelt de radio zachtjes liedjes die passen bij dit tijdstip van de nacht. Ik hoop dat ze met: “the best is yet to come” gelijk hebben. Met een dunne deken over mijn ontblote lijf wacht ik op het intreden van wat vermoeidheid, maar mijn hoofd staat nog niet naar slapen. Ik zie jou helft van de bank, jou kant van de tafel, de onderzetter waar je glas op stond. De stompjes van opgebrande kaarsen. Het huis kraakt in zijn voegen en op de radio na is de nacht akelig stil. Op jou verliefd worden was het beste wat ik in mijn leven gedaan heb. Een onvergetelijke reis waarvan de film dagelijks herhaald wordt in de cinema van mijn geheugen. Ondanks dat we onze pubertijd al lang achter ons gelaten hebben, bracht je de 17 jarige jongen, die diep in mijn 25 jarige lichaam verborgen ligt, weer naar boven. Alles wat ik deed en nog steeds doe gaat gepaard met een gedachte aan jou. Aan je lach, aan hoe je met een hand je haren achter je oor legt, de geur van je shampoo, samen hand in hand vechten over wie het mandje mag dragen in de supermarkt en je regel van niet vozen op het station maar wel op het vliegveld.

Naast me ligt het album van het concert dat we samen bezochten en het bandshirt had al dagen geleden in de wasmand moeten liggen. Het liedje dat je benoemde tot ons liedje staat niet op de CD maar dat geeft niet. Het mooiste moment van die avond zijn en blijven de secondes waarin ik de moed verzamelde om mijn arm om je heen te leggen en jij zonder een seconde van aarzeling mij naar je toetrok met je arm om mijn middel. Die avond ging veel te snel voorbij ondanks dat ik geen hap door mijn keel had gekregen van de zenuwen. Nog steeds dwalen mijn gedachten terug naar die avond iedere keer als ik de liedjes hoor op de radio, ons liedje.

Herinner je die avond bij jou thuis nog? Je had een heerlijke pastamaaltijd gekookt. Vorige week heb ik geprobeerd om dat ook te koken maar helaas is het experiment mislukt en willen mijn huisgenoten nu nooit meer mee eten als ik kook. Mijn herinneringen aan die avond zijn waarschijnlijk in de loop van de tijd een ingrediënt verloren. Wat niet verloren is gegaan is de blik die ik in jouw ogen zag toen we op de bank probeerde een film te kijken, terwijl we enkel aandacht voor elkaar hadden. De paar seconden waar we op enkele centimeters afstand elkaar aankeken en wisten dat die eerste zoen nu echt zou gaan komen. Die eerste zoen die ik gewoon niet wil omschrijven omdat zo een fantastisch gevoel nooit tot zijn recht kan komen in zwarte letters op wit papier.

Met die momenten in mijn gedachten word ik wakker en ga ik slapen. Die momenten wil ik nooit vergeten. Hoe veel pijn het me ook doet om te moeten beseffen, dat de film in de cinema van mijn geheugen geen vervolg zal krijgen. Dat de film die ze dagelijks herhalen alles is waar ik het mee zal moeten doen. Het mandje in de supermarkt draag ik alleen en ik wil gewoon met je zoenen op het station, ongeacht je regel! Ik zou al tevreden zijn als ik je shampoo nog een keer zou ruiken.