Ciska

Het is zondag, de zon schijnt, het is 35 graden in de schaduw, ik zit op mijn overkapte terras met een glas heerlijke koele rosé en geniet van een vrolijk boek: ‘Is Youp leuk?’, een verzameling van cynisch-humoristische columns uit het NRC. De onderwerpen zijn altijd actueel. Even schater ik het uit als ik lees dat bij vrouwen met siliconentieten, na het afscheid van het aards bestaan, voor de deur van de crematieoven de ‘monatoetjes’ worden doorgeprikt. Anders zou de verzamelde menigte, die zich inmiddels daarboven aan de koffie met cake heeft gezet, overduidelijk de kleine explosies horen.

Net als Youp, houd ik niet van vrouwen met prammen. Dit is het meest duidelijke woord voor dames die na een bezoek aan de plastische chirurg de indruk wekken dat zij, gevuld met gas, het luchtruim gaan kiezen tussen de 125 ballonen die deze week, binnen het kader van het ballonfestival te Joure, gaan opstijgen. Als je met extra grote tieten op wilt vallen, moet je vooral daarheen. Mij zal je niet in het mandje eronder aantreffen.
Ik ben meer het type van ‘wat kleiner of middelgroot’. De enige sexuele voorlichting van mijn vader omvatte destijds: ‘jongen, als ze ping zeggen, dan zijn ze goed’. Hij maakte daarbij een wegschietbeweging met duim en wijsvinger. Ik heb dat kunstje een paar maal toegepast en kan sindsdien ook op het oog taxeren of ‘ze’ ping zeggen. Ik kan niet ontkennen dat ik die taxaties voor mijn plezier uitvoer.

Ik loop soms tegen toevalligheden aan, die mij doen verzuchten ‘er is meer tussen hemel en aarde’. Net heb ik de bladzijde van Youps tietenverhaal omgeslagen, of er komt een paar échte siliconentieten mijn gezichtkring binnenglijden. Het corpus delicti staat op een rood zeiljacht met in grote witte letters de naam ‘Ciska’ erop. Aan het roer zit de getatoeëerde sukkel die de naam van zijn vrouw op de boot aanbracht. Dat moet geweest zijn toen boot en Ciska een paar jaartjes jonger waren. Ciska, als een wassen beeld op de voorplecht van het vaartuig, stond onbeschaamd en uitdrukkingsloos naar ieders terras te gapen. Geen beweging, geen groet, maar wel aanstootgevend topless, prammen richting kijkers op de terrassen. Wat een schokkende ervaring!
Geen ‘ping’, maar ‘pong’ en, het dankzij het in de hitte smeltend silicone, het pramwerk reikend (pardon zakkend) tot navelniveau.

Voordat we met onze buren over en weer hadden kunnen roepen ‘heb je dát gezien?’ kwam de rode boot terug uit het doodlopend water. Ciska was tot omkeer gekomen, zodat we de klokgevel opnieuw op een presenteerblad kregen voorgeschoteld. En dat met een blik van: wie doet mij wat?

Ik weet het: De man bij de deur van de oven.
En in de hel of hemel heet ze Sssiska.