Citroeah Seesenk

De laatste tijd cruise ik met een Citroen C 5 door het landschap van Drenthe. Tot voor kort met grote tevredenheid, maar daar kwam abrupt een einde aan toen de motor van mijn voiture begon te stotteren. Jawel, ik rijd op gas en toen ik het euvel bij de garage liet controleren werd mij gezegd dat de computer geen storingen aangaf. Ik moest voor dit geval een echte gasboer opzoeken. Na een afspraak gemaakt te hebben ben ik erheen gereden, maar wonder boven wonder liep de wagen als een zonnetje toen ik het mankement aan de monteur wilde demonstreren. Hij vertelde mij dat hij zo geen diagnose kon stellen en met rook uit mijn oren van kwaadheid ben ik weer huiswaards gegaan. De volgende ochtend zat ik weer in een hikkende wagen op weg naar mijn werk. Het leek of de duivel ermee speelde. Steeds als ik op weg was naar de gasboer leek het of er niets aan de hand was. Verlekkerd keek ik reeds naar de dikke bomen aan de kant van de weg, maar wist mij toch steeds nog in te houden. Op een dag had ik geluk. Hij bleef stotteren, ook toen ik het de monteur wilde laten zien. De leenauto stond niet gereed, maar ik werd netjes naar een autoverhuurbedrijf gebracht, alwaar ik een Opeltje Astra meekreeg. In die tussentijd had ik al op het internet gekeken en daar werd ik niet vrolijk van. Hele volksstammen leken met dit probleem te worstelen en niemand had een oplossing. Na een dag heb ik gebeld met de gasboer en deze vertelde mij een vreemd verhaal. De gaspomp bleek stuk te zijn en nu hadden ze de gastank eruit gehaald en in de auto van een monteur weer ingebouw. Deze had een brandstofslurpende amerikaan en op die manier kon men de tank ‘milieuvriendelijk’ leegrijden, want om de brandstofpomp uit te wisselen moest deze leeg zijn.
Oef, ik had hem voor dit evenement juist nog volgestopt. Ontluchten kon ook, maar ze hadden geen zin om binnen een minuut op het strand te staan. ” Een volle zestig liter tank, da’s niet niks,” zo verzekerde men mij. Het kon nog wel even duren.
Ik was ervan vertuigd dat zij van de binnenlandse veiligheidsdienst waren en geconstateerd hadden dat ik krankzinnig was, maar men wilde natuurlijk alleen nog weten in welke mate, door uit te proberen welk gek verhaal ik nog slikte.
De volgende ochtend stuiterde ik van de linker wielen op de rechter wielen van mijn Opeltje op de hobbelige landweggetjes naar mijn werk. Ik was woest, ik pikte het niet meer. Ik heb trouwens nooit geweten dat het traject waarop ik iedere dag reed zo ongelijkmatig was en het kostte mij dan ook enige moeite om de gepoetste kant boven te houden. Op mijn werk pak ik de telefoon en bel de gasboer.
“ Als u de tank eruit gesloopt heeft, kunt u toch ook de gaspomp vervangen,” zo begon ik.
“ Nee, want de gaspomp zit in de tank,” antwoordde de man achter de telefoon.
“ Maar als de gaspomp het niet doet, dan doet hij het toch ook niet in die amerikaan en….,” probeerde ik.
“ Die amerikaan heeft geen gaspomp nodig, die doet het al op de druk van het gas,” viel de man mij in de reden, “ en die C5 van u heeft vloeibare gas in de motor nodig en daar is die pomp voor,” zo besloot de man. Ik slikte het verhaal, want ik kijk de laatste tijd toch nergens meer van op. Laatst nog moest ik een lampje verwisselen. Daar moet je eerst de accu voor weghalen en na vijf kwartier heb ik de klus kunnen klaren. Na die tijd gaf mijn dashboard een hele riedel met storingen aan. Alleen het lampje: “Uitstappen en opflikkeren” brandde nog niet. Mijn vrouw had nog gezegd: “ Je gaat mij toch geen vervelende kunstjes flikken he,” nadat zij mijn bebloede polsen had bekeken.
De monteur had mijn tank verrassend snel leeg, want de volgende dag kon ik mijn Citroeah Seesenk al ophalen. Het probleem is opgelost.
Ik heb nu weer een ander probleem. Mijn schoonvader en moeder komen een weekje logeren.