Bloed stroomde langs de treden. Met mijn handen gleed ik over de stroperige substantie, terwijl ik strompelend verder de trap opkroop. Bij de laatste trede keek ik in weerzin achterom: het beest achtervolgde mij niet langer maar stond nu voor mij. Ik dacht eraan om te vluchten, om nog eenmaal te ontsnappen, maar het enige dat mij te doen stond was hem lijdzaam te volgen naar de kamer der cohabitatie. Mefistofeles wachtte niet af. Hij wilde mijn vlees tot het zijne maken en voegde de daad bij de wil van zijn geest. Hij ontdeed zich van zijn falie en voor het eerst zag ik zijn ogen, zijn gezicht en de contouren van zijn schouders. Met zijn ruwe tong bevochtigde hij zijn lippen en hardhandig perste hij zijn handen rond mijn borsten. Hij opende zijn mond en ontblootte zijn giftige tanden. Met zijn gespleten tong vulde hij mijn oor. Hij beet en zuchtte en bespuugde mijn gezicht. Zijn hele lichaam leek gereed om mij in stukken te scheuren, maar alvorens ik me kon verzetten greep hij me bij mijn haar.
Bij de eerste stoot leek het alsof mijn hele lichaam uiteenviel. Zijn gekreun overstemde mijn verstomde schreeuw en onder dwang spreidde ik mijn benen. In mijn oor werden codewoorden gefluisterd en mijn nek zwol op bij de trilling van zijn stem. Bij een volgende stoot klampte ik me vast aan de spijlen van het raam. Tienduizend volt schoot door mijn aderen. Mijn hart bonsde als een op hol geslagen klok maar mijn gemoed was onderhevig aan indolentie. Zweetdruppels vlogen door de kamer, harig vlees kletste tegen dunne huid, tongen rolden over kwetsbaar naakt. Langzaam verloren mijn handen hun grip, ze veranderden in beestachtige klauwen, ik keerde me om en ik zette krassen op zijn bezwete vlees.
Het beest gromde en kronkelde en beet op mijn tong. De smaak van mijn bloed vulde onze monden. “Goorling!”, schreeuwde ik. “Ga van me af!”. Maar mijn lichaam reageerde anders dan mijn psyche gewild had. Er was iets aan hem dat alle wetten overschreed. Zijn primitieve lust vervulde me met een fatalistisch verlangen om verslonden te worden. Bij een laatste stoot voelde ik de ejaculatie van zijn warme vocht. Monsterlijk brulde Mefistofeles het uit. Ik voelde me dood, verloren en angstaanjagend alleen.
Maar diep in mij zat leven dat leven voortbracht.
19 reacties
Fred · 9 september 2005 op 12:19
Tja…
Ik houd ook wel van een potje vrijen maar dan net effe anders.
😀
Trukie · 9 september 2005 op 13:05
Ook hier twee maal voor een.;-)
In prachtige bewoordingen een bloedstollende weergave van de oudste beweging ter wereld.
Na zoveel voorgaande omschrijvigen weer een zeer originele.
wendy77 · 9 september 2005 op 13:58
Zeker origineel ja! Knap hoe je zoiets uit je mouw kunt schudden…..je fantasie kunt gebruiken.
Alleen jammer dat ik nu een beetje angstig ben geworden voor iets wat ik normaal gesproken zo’n leuke bezigheid vind 😛
prikkels · 9 september 2005 op 14:10
Het spijt me maar ik vind het een walgelijke column. Niet de schrijfwijze, de stijl en de toon waarop het geschreven is. Maar het onderwerp stuit me onnoemelijk tegen de borst. Verkrachting vind ik geen onderwerp om het op deze manier te brengen.
Troy · 9 september 2005 op 14:27
@ Prikkels: bedankt voor je reactie en kritische noot. Met reacties als deze heb ik zeker rekening gehouden: het onderwerp is controversieel, maar dat wil niet zeggen dat er niet over geschreven mag worden en al helemaal niet dat er maar een enkele manier is/mag zijn om om erover te schrijven. In mijn column “doodstil” heb ik overigens ook al een keer de andere kant van verkrachting belicht.
Dit verhaal is fictie en daarom staat mijn standpunt hierin volledig aan de zijlijn. Mefistofeles figureert als de duivel in het Faustverhaal, dit thema heb ik overgenomen en is uiteindelijk een eigen leven gaan leiden. Verkrachting is iets verschrikkelijks, maar de vrijheid van de schrijver is tevens de keuze en de verwoording van ieder denkbaar onderwerp, los van waarden en normen. Als de schrijver/artiest zich hier wel mee bezig zou houden zouden we veel interessante films, boeken, kunst etc gemist hebben…
Geertje · 9 september 2005 op 16:00
[quote]Verkrachting is iets verschrikkelijks, maar de vrijheid van de schrijver is tevens de keuze en de verwoording van ieder denkbaar onderwerp, los van waarden en normen.[/quote]
Kan me vinden in je uitleg. Wat niet wil zeggen dat je geschreven stuk niet zodanig aangrijpt.
Met andere woorden je geeft me een paradoxaal gevoel. Afschuwelijk maar goed beschreven. 😥
Je column ‘Doodstil’ er nog eens op na gelezen. Godverhoede, wat is de liefde dan mooi. 🙂
WritersBlocq · 9 september 2005 op 17:54
Hoy Troy,
[quote]Zijn hele lichaam leek gereed om mij in stukken te scheuren, maar alvorens ik me kon verzetten greep hij me bij mijn haar. [/quote] Als ie dat bij mij had gedaan, nu, dan zaten zijn handen onder de verf.
Ik had een ellenlange reactie in gedachten, maar die ga ik jou en de rest besparen. Knap geschreven, maar te bizar voor woorden, dat is mijn samenvatting.
Ciao, Pau.
Li · 9 september 2005 op 18:43
[quote]Verkrachting vind ik geen onderwerp om het op deze manier te brengen.[/quote]
Iets wat te verschrikkelijk is voor woorden mag best op een bizarre manier beschreven worden.
Li
Wright · 9 september 2005 op 20:23
Faust, die zijn ziel aan Mefistofeles verkoopt, om ogenblikken te krijgen voor de eeuwigheid. Leven wat leven voorbrengt. Ik vind het een prachtige vrije interpertatie.
prikkels · 9 september 2005 op 20:26
[quote]Verkrachting is iets verschrikkelijks, maar de vrijheid van de schrijver is tevens de keuze en de verwoording van ieder denkbaar onderwerp, los van waarden en normen.[/quote]
Ik ben het helemaal met je eens. Wat ik overigens nog veel knapper vind is dat je je eigen mening of standpunt over het onderwerp hebt weggelaten. Het is alleen het onderwerp op zich waar ik heel veel moeite mee heb. Maar dat is meer persoonlijk.
KawaSutra · 9 september 2005 op 21:22
Het dubbele van de vleselijke lust en de geestelijke afkeer op een bijzondere wijze beschreven.
KingArthur · 10 september 2005 op 01:39
Geslacht gemeen schap! Ik prefereer een andere vorm.
Louise · 10 september 2005 op 07:29
Omdat de figuren in dit stuk zo ver van de werkelijkheid afstaan, legde ik tot de laatste paar zinnen, geen link met een verkrachting. Bij mij sprong ‘primitieve lust’ naar voren.
De emoties heb je weer heftig en bijzonder neergezet 😉
Martijn · 10 september 2005 op 17:09
[quote]Monsterlijk brulde Mefistofeles het uit. Ik voelde me dood, verloren en angstaanjagend alleen.[/quote]
…En dan de douche. Voor de één ijskoud, voor de ander lang en (gods)gloeiend heet.
Het logo van John Lanting’s Theater vd Lach, de keerzijde van de medaille en Yin Yang in druk geperst tot 386 woorden! Troy, je verbaast me steeds weer! [b]PRACHTIG![/b] Mefistofeles, de herinnering, de wekker, de decadentie. Niet voor De Ethiek je neus ophalen, maar de keihard de rug toekeren. Niet de stilte ontleden, maar hem wakker schreeuwen. Een maatschappij in dubio een Faust laten maken.
Groet Werther <-> Martijn
melady · 10 september 2005 op 17:35
Faust heeft Mefistofeles heel wonderlijke zaken laten doen. Hij vliegt, hij legt straten aan en breekt die weer af en hij weet een krokusveld midden in de winter te maken en wat ook niet onbelangrijk is: hij weet hem de schoonste vrouw van de wereldgeschiedenis, Helena te brengen.
Mefistofeles weet Faust te verleiden door hem wijs te maken dat de Hel hier is, op aarde.
En daar heeft Mefistofeles, gezien je column, gelijk in.
Bloedstollend mooi geschreven en knap dat je je zo in een vrouw kunt verplaatsen.
Mosje · 11 september 2005 op 14:21
Weer een prachtig schilderij: ik zie steeds vaker beelden opdoemen als ik je stukjes lees.
Kees Schilder · 11 september 2005 op 17:08
Van wonderschone klasse.
bert · 12 september 2005 op 09:57
Ademloos. Angstaanjagend.
Het is in een totaal andere wereld beschreven met een monster dat wij niet kennen.
Zelf kan ik dit dus ook wel los zien van verkrachtingen tussen mensen.
Shitonya · 12 september 2005 op 11:19
Heerlijk verhaal op de vroege maandagochtend 🙂