Collecteren is verhaal halen

‎Zondag startte de eerste dag van de collecte voor de Dierenbescherming. Collecteren doe ik graag, maar niet op zondag. Ik heb namelijk geen dikke schoenen met stalen neuzen om tussen de deur te zetten, noch een lederen koffertje met folders dat ik met mij meetors en ik beschik ook niet over een saai hoofddeksel en een paar blèrende kinderen aan de hand. Ik ben duidelijk geen Jehovagetuige en wil daar ook niet mee geassocieerd worden. Mijn aanbeluurtjes startten afgelopen maandag en Hondenweer blijkt prima collecteweer te zijn. Een heer zag mij onder mijn gezellige petje vandaan stralen en zei: ‘Ik heb mijn principes. Ik geef nooit. Nóoit, verstaat u?’
Ik zette mij schrap. Kreeg ik een vragenvuur, een lesje, een discussie? Een gesprek zoals een paar straten terug met buren die ik al veel te lang niet had gesproken?
‘Maar tsja, als je zó wordt aangestraald, onder die grappige pet vandaan, dan bezwijk ik. Ik ga even op zoek naar wat kleingeld. En principes zijn er nou eenmaal om te laten varen, af en toe… zoals nu.’
Er klonk een grinnik, gevolgd door klinkende munten die in mijn collectebus belandden.

Schuin tegenover ons staat een huis waarvan je je afvraagt of er wel iemand woont. Het heeft vitrages waar je niet doorheen kunt kijken en soms brandt er een lichtje, maar te weinig om te duiden op leven. Ik bel aan en hoor wat, maar er gebeurt niets. Blijven staan of weglopen? Ik blijf staan. Nogmaals aanbellen of laten? Ik wacht. Na wat gerommel met sleutels zwaait de deur wagenwijd open en vult de gestalte van een lange, hoogbejaarde man met pretoogjes de opening.
‘Sorry mevrouw het duurt even, mijn kop is nog snel maar mijn benen des te minder’.

‘Goedenavond meneer, ik collecteer voor de Dierenbescherming’ en ik til de groene bus op.
‘Mevrouw, ik ben al 92 jaar. Jahaa, geboren in 1920 als de jongste van 16 kinderen. Nu ben ik nog de enige, weet u. Àlles doe ik nog mevrouw: ik bridge tweemaal per week en heb ook fysio voor mijn benen, weet u. Mijn rijbewijs is met vijf jaar verlengd. Nu ik nog, hahaha.
Ik zal zo wat voor u pakken hoor, voor onze Dierenbescherming. U doet goed werk, weet u. Zeker hier, in deze kille tijd en kille buurt want bah, er is eigenlijk niks aan’.

Beiden kijken wij de straat in. Twee paar ogen die feitelijk hetzelfde zien, en het compleet anders beleven.
Zijn ogen eisen die van mij weer op. ‘Mevrouw, het is niet te vergelijken, weet u’. Hij haalt zijn enorme schouders op. ‘Moment mevrouw, ik ga nu echt wat voor u pakken. Nou ja, moment… het duurt wel even met die benen, hahaha’.
Ons spreekwoord dat tijd geld is, gaat bij mij per direct in de ban. De intieme en interessante informatie die met mij is gedeeld over deze buurt voor, tijdens en na de oorlog, de familie en nog veel meer, is van onschatbare waarde. Bij gelegenheid bel ik zeker nog eens aan.

Bijna weer thuisgekomen zie ik door het woonkamerraam een blotebillenjochie zich enorm uitsloven voor zijn zusje en moeder. Ik kijk en word gezien dus houd ik even in – aanbellen of niet? Natuurlijk wel! Het huis ken ik al jaren en de huidige bewoners zijn er kort geleden ingetrokken.
Ik hoor een heleboel kabaal. Het meisje gluurt tweemaal door het zijraam naar buiten, ziet mij staan en komt niet meer bij van het lachen.
Het duurt even voordat moeder opendoet. Haar zoon heeft zich in een pyjamabroek gehesen, zijn zusje giechelt mij vanaf de trap charmant toe.
‘Ik zei nog tegen hem: er loopt een mevrouw in een zwarte jas op straat, met een pet op, en die ziet je blote billen, mafkees!’ en weer krijgt moeder de slappe lach. ‘Nou, ik heb niets gezien hoor’, zeg ik met een knipoog, ‘maar vind het wel beestachtig gezellig hier. Goed adres voor een donatie aan de Dierenbescherming?’
Er vallen diverse twee-euro munten in de bus. Het is gaaf hier in de straat, véél gezelliger en interessanter dan ik had gedacht.

Geldt dat ook voor mijn buren, als ik mijn blotebillengekkedingendoen-bui heb?