Colombia (slot)

De vele gasten in het kleine kamertje gepropt tot hoog op de trap, worden voorzien van rum uit een soort melkpakken. Als de weinige glazen op zijn, wordt de drank in koffiekopjes rondgedeeld. De stemming is verwachtingsvol en lacherig. De bruid en bruidegom van morgen lijken het niet op te merken dat er iets speciaals in de lucht hangt. Ze zijn druk met hun mobieltje in de weer. De gehuurde jurk moet nog op tijd uit de stomerij worden gehaald en de fotograaf is ziek. Dan waait een windvlaag binnen. In die windvlaag verschijnen vier muzikanten, in het zwart gekleed. Met lachende gezichten. Lange jassen aan, hoeden op, gitaren in de hand of sambaballen. Een verrassing van de moeder die dit belangrijker vond dan een bruidsjurk. Pal voor Aber en Nina beginnen ze hun serenade van liederen. De zanger en kennelijke leider vraagt of ik Engels spreek en als ik bevestigend antwoord, komt hij attent vóór elk te spelen lied in het kort de inhoud in mijn oor zeggen. Maar eigenlijk begrijp ik alles, door de melodieën, het herhaalde [i]corázon[/i] en de tranen van iedereen. In een landschap kun je een enkele keer ervaren dat je er in zit, er deel van uitmaakt. Zo voelt dit voor mij.
Heel laat in de avond in de taxi naar ons hotel is mijn vriendin wat stil en verdrietig omdat haar man dit allemaal niet meer kan meemaken.

De volgende avond worden we weer verwacht in het huisje. Alle gasten die gisteren krullen hadden, zijn gestretcht en de steilharigen gekruld. Het is te zien dat de ingehuurde specialist hard aan het werk geweest. Alle beschikbare nagels van handen en tenen zijn gelakt, zelfs die van de bruidegom. Mooie strapless jurken in felle kleuren, zwarte pakken en overhemden. Iedereen is klaar voor het feest. We moeten met een aantal gasten en de bruidegom in de ‘Geit’ stappen – een hoge kleurige bus met open ramen en houten banken – die ons naar de feestplek vervoert, een uur hobbelen door het verkeer. De hartstochtelijk meegezongen salsamuziek, knipperende discolichten en niet in het minst de fles rum die broederlijk rondgaat, doet ons de ijskoude bergwind door de open ramen vergeten. Aber voert tijdens de rit onder aanmoedigend gejuich, in zijn laatste vrijgezellenuur met draaiende heupen een zwanendans uit.

Later begint de ernst, als de ingehuurde priester in de halfopen partytent zijn kazuifel en kelk uit een plastic zak te voorschijn haalt. Geassisteerd door een ‘neefje’ waar hij later op de avond, na genoeg drank, zwaar omstrengeld mee aan tafel zit. De later aangekomen bruid wordt door haar oudste broer, onze trouwe taxichauffeur, naar de bruidegom geleid. Een complete mis met inzegening, lange preek en valse zang volgt. De twee bruidskinderen, in prachtige, maar onkinderlijke kleren, laten de ringen van het kussentje rollen. Na een kwartier zoeken komen ze toch nog terecht. Ik ben intussen versteend door de koude rit en de open tent en barst van de honger.

Het is al minstens tien uur als we naar binnen gaan. Mooie gedekte tafels en een bruidstaart.
Levende muziek en dansen, veel dansen. En drank. Als ik tegen middernacht bijna flauwval en dat ten einde raad tegen de bruidegom zeg, wordt er een groot bord eten gebracht. Ik zit met schaamrood op mijn wangen als enige te eten, een uur eerder dan de anderen.
Tegen de ochtend vallen mijn vriendin en ik doodmoe in ons hotelbed. We krijgen niet eens een nachtmerrie van de taxichauffeur die na de afslag gemist te hebben, op de rondweg, doodleuk een kilometer achteruit reed tegen het toeterende verkeer in.

Twee dagen later als het vliegtuig daalt naar het koude Schiphol, besef ik bijna duizelend van de indrukken, dat dit korte bezoek aan Colombia, maar een voorfilm is geweest van de hoofdfilm die ik zeker nog eens hoop te zien.