Colour of spring (Talk Talk)

Liedjes hebben voor mij zelden nostalgische waarde. Naar bands als T-Rex en The Sweet ging ik pas luisteren toen ze hopeloos uit waren en underground disco ging ik door de komst van internet verzamelen. Maar een uitzondering wil graag maken voor [url=http://users.cybercity.dk/~bcc11425/ ]Talk Talk[/url]. Als ik ‘Dum dum girl’ of ‘Such a shame’ op de radio hoor in een zoveelste week van de jaren ’80, moet ik altijd aan Daphne denken. Ze gaf me ooit op een mooie dag in april een geweldig compliment door te zeggen dat ik op zanger Mark Hollis leek. [img align=left]http://www.ondarock.it/photo/Talktalk2.jpg[/img]Vergeleken worden met haar favoriete zanger is natuurlijk een soort liefdesverklaring, ook al is Mark Hollis niet direct moeders mooiste. Hollis is al op jonge leeftijd verslaafd aan muziek. Hij is onder de indruk van soulzanger Otis Redding die volgens hem als geen ander gevoel in zijn muziek kan leggen. Andere muzikale favorieten van hem zijn Pink Floyd en Traffic. Als hij kinderpsychologie studeert raakt hij in de ban van de punk. Het spreekt hem aan dat de emoties bij het maken van muziek belangrijker zijn dan het goed kunnen bespelen van een instrument. Hij breekt zijn studie in ‘75 af om zich in Londen te concentreren op het schrijven van songs. Hij verdient in die periode geld met allerlei baantjes achter de lopende band en is zelfs roadie voor de punkband Eddie and the Hot Rods, waarvan zijn broer Ed manager is.

Als zijn band The Reaction uit elkaar valt, richt Mark Hollis in ’81 Talk Talk op. Dankzij enkele geslaagde radio-optredens en een demo met Rolling Stones producer Jimmy Milller komt Talk Talk bij platenmaatschappij EMI terecht. Ze treden op in het voorprogramma van Duran Duran en hun debuutplaat ‘The party’s over’ is een bescheiden succes in Engeland en de VS. Hollis en zijn mannen breken 2 jaar later wereldwijd door met ‘It’s my life’. De plaat valt op, omdat de muziek van Talk Talk bijzonder gevoelig is. In een tijd waarin synthesizers bespeeld lijken door robots springt de elektronische muziek van Talk Talk er positief uit. In mijn middelbare schoolperiode heeft iedere klasgenoot een cassettebandje van het album.

Op ‘The colour of spring’ uit ’86 gooit Talk Talk het roer om. De synthesizers zijn vervangen door akoestische instrumenten. Het album bevat een aantal uitstekende nummers, zoals de singles ‘Life’s what you make it’ en ‘Living in another world’. Twee jaar later komt ‘Spirit of Eden’ uit, waarvoor de klassieke componisten Satie en Debussy de inspiratiebronnen zijn. De critici zijn laaiend enthousiast, maar het album verkoopt slecht en hitsingles levert het niet op. Door het teruglopende succes krijgt de band problemen met hun platenmaatschappij en ook onderling ontstaan er fricties. Begin jaren ‘90 verschijnt nog ‘Laughing Stock’ dat al min of meer een soloalbum is van Mark Hollis.

Pas zeven jaar later maakt Hollis zijn officiële solodebuut, maar hoge verkoopcijfers haalt hij er niet mee. Dan wordt het stil rond Mark Hollis en Talk Talk. De stilte wordt alleen verbroken als vorig jaar No Doubt in de hitlijsten staat met een cover van ‘It’s My Life’. Van mij had het succes van Talk Talk langer mogen duren. Op het moment dat de band uit de hitparades verdwijnt, verslapt Daphne’s interesse voor mij. And that’s a shame, such a shame!