Liedjes hebben voor mij zelden nostalgische waarde. Naar bands als T-Rex en The Sweet ging ik pas luisteren toen ze hopeloos uit waren en underground disco ging ik door de komst van internet verzamelen. Maar een uitzondering wil graag maken voor [url=http://users.cybercity.dk/~bcc11425/ ]Talk Talk[/url]. Als ik ‘Dum dum girl’ of ‘Such a shame’ op de radio hoor in een zoveelste week van de jaren ’80, moet ik altijd aan Daphne denken. Ze gaf me ooit op een mooie dag in april een geweldig compliment door te zeggen dat ik op zanger Mark Hollis leek. [img align=left]http://www.ondarock.it/photo/Talktalk2.jpg[/img]Vergeleken worden met haar favoriete zanger is natuurlijk een soort liefdesverklaring, ook al is Mark Hollis niet direct moeders mooiste. Hollis is al op jonge leeftijd verslaafd aan muziek. Hij is onder de indruk van soulzanger Otis Redding die volgens hem als geen ander gevoel in zijn muziek kan leggen. Andere muzikale favorieten van hem zijn Pink Floyd en Traffic. Als hij kinderpsychologie studeert raakt hij in de ban van de punk. Het spreekt hem aan dat de emoties bij het maken van muziek belangrijker zijn dan het goed kunnen bespelen van een instrument. Hij breekt zijn studie in ‘75 af om zich in Londen te concentreren op het schrijven van songs. Hij verdient in die periode geld met allerlei baantjes achter de lopende band en is zelfs roadie voor de punkband Eddie and the Hot Rods, waarvan zijn broer Ed manager is.

Als zijn band The Reaction uit elkaar valt, richt Mark Hollis in ’81 Talk Talk op. Dankzij enkele geslaagde radio-optredens en een demo met Rolling Stones producer Jimmy Milller komt Talk Talk bij platenmaatschappij EMI terecht. Ze treden op in het voorprogramma van Duran Duran en hun debuutplaat ‘The party’s over’ is een bescheiden succes in Engeland en de VS. Hollis en zijn mannen breken 2 jaar later wereldwijd door met ‘It’s my life’. De plaat valt op, omdat de muziek van Talk Talk bijzonder gevoelig is. In een tijd waarin synthesizers bespeeld lijken door robots springt de elektronische muziek van Talk Talk er positief uit. In mijn middelbare schoolperiode heeft iedere klasgenoot een cassettebandje van het album.

Op ‘The colour of spring’ uit ’86 gooit Talk Talk het roer om. De synthesizers zijn vervangen door akoestische instrumenten. Het album bevat een aantal uitstekende nummers, zoals de singles ‘Life’s what you make it’ en ‘Living in another world’. Twee jaar later komt ‘Spirit of Eden’ uit, waarvoor de klassieke componisten Satie en Debussy de inspiratiebronnen zijn. De critici zijn laaiend enthousiast, maar het album verkoopt slecht en hitsingles levert het niet op. Door het teruglopende succes krijgt de band problemen met hun platenmaatschappij en ook onderling ontstaan er fricties. Begin jaren ‘90 verschijnt nog ‘Laughing Stock’ dat al min of meer een soloalbum is van Mark Hollis.

Pas zeven jaar later maakt Hollis zijn officiële solodebuut, maar hoge verkoopcijfers haalt hij er niet mee. Dan wordt het stil rond Mark Hollis en Talk Talk. De stilte wordt alleen verbroken als vorig jaar No Doubt in de hitlijsten staat met een cover van ‘It’s My Life’. Van mij had het succes van Talk Talk langer mogen duren. Op het moment dat de band uit de hitparades verdwijnt, verslapt Daphne’s interesse voor mij. And that’s a shame, such a shame!


17 reacties

Raindog · 16 april 2005 op 12:12

Wat een ontzettende leuke column weer. Het is moeilijk om niet steeds hetzelfde te zeggen op je columns; goed, informatief, degelijk, bla bla bla. Wel wil ik deze keer opmerken dat ik de persoonlijke touch in de persoon van Petra erg leuk vind. De gedispenseerde badmintonner verruild voor de Wimbledon-winnaar by any chance?

😉

Kees Schilder · 16 april 2005 op 12:48

[quote]Ze gaf me ooit op een mooie dag in april een geweldig compliment door te zeggen dat ik op zanger Mark Hollis leek. [/quote]
[quote]Vergeleken worden met haar favoriete zanger is natuurlijk een soort liefdesverklaring, ook al is Mark Hollis niet direct moeders mooiste[/quote]
Nou haal je jezelf wel erg omlaag ouwe 😀
Ja, talk talk.Mooie muziek.
Gave column weer Ed!

Bakema_NL · 16 april 2005 op 15:50

Toen ze op hun hoogtepunt waren had ik er helemaal niets mee, zat meer in een andere hoek. Maar later…..lees iets ouder…….ben ik deze band gaan waarderen, ze hebben een paar verdomd goeie songs gemaakt.

WritersBlocq · 16 april 2005 op 16:08

Talk Talk, onwijs goed! Jouw column ook trouwens. Ik wil ook wel weer een column als de vorige, ga je afwisselen of hou je het liever bij muziek?

Eddy Kielema · 16 april 2005 op 16:52

Deze Petra was vééél mooier en liever, Raindog! 😛

Waar de volgende column over zal gaan weet ik nog niet, WritersBlocq, maar ik probeer wel af en toe een kleine personal touch toe te voegen en soms een grote als het over badminton gaat! 🙂

En Kees, ik denk nog na over een column over Wally Tax, maar de eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat ik niet zoveel met de sixties heb. Aan de andere kant is dat misschien niet helemaal waar, want Talk Talk stopte natuurlijk wel veel sixties-elementen in hun muziek.

Ma3anne · 16 april 2005 op 18:28

Muziek uit de tijd dat ik in de Sesamstraatfase zat met mijn kinderen en niet zo op de hoogte meer was van de hits, maar in de sixties en seventies bleef hangen met mijn elpees.
Heb net wat gedwonload en beluisterd van TalkTalk. Komt me vaag toch wel bekend voor, maar spectaculair vind ik het niet.

Wel leuke column, want je kreeg me toch maar mooi zo gek de muziek op te zoeken. 😉

Bakema_NL · 16 april 2005 op 18:59

Doe maar een stukje over Wally. Wat was die man naar de klote zeg, hij kwam altijd boodschappen doen in de vorige winkel waar ik werkte.

Eddy Kielema · 16 april 2005 op 19:09

Dat die Tax nog überhaupt in staat was om boodschappen te doen… Hij schudde en trilde toch aan alle kanten?

O, Ma3anne, als je denkt aan iemand die je héél erg leuk vindt, vind je de muziek van Talk Talk waarschijnlijk ook een stuk leuker! 🙂

WritersBlocq · 16 april 2005 op 19:37

Talk Talk eens verder over jouw Petra, Eddy! Ik ben een goed luisterend oog. Hmmm lekker, zo ook wat Talk Talk downloaden, goed plan van Ma3.

Eddy Kielema · 16 april 2005 op 21:01

Wellicht meer over Petra in mijn volgende column, Writersblocq!

Bakema_NL · 16 april 2005 op 23:52

Dat kun je wel stellen Eddy, hij zag er uit als iemand die al overleden was maar het zelf alleen nog niet doorhad. Als een dakloze alcoholverslaafde zeg maar.

WritersBlocq · 17 april 2005 op 00:56

Oeh Eddy, ik kan niet wachten! De wachtrij ook niet, die scheeuwt om nieuwe columns. Dus: shoot! Grrr, héérlijk! Geluid erbij wellicht?

Angelique · 17 april 2005 op 15:34

[quote]Als ik ‘Dum dum girl’ of ‘Such a shame’ op de radio hoor in een zoveelste week van de jaren ’80, moet ik altijd aan Petra denken.[/quote]

Ik altijd aan JEROEN … 😉

Door het lezen, de CD er maar weer eens bijgepakt en opgezet … genieten !!! 🙂

Eddy Kielema · 17 april 2005 op 16:14

Oei, nu wordt de druk om een leuke column te schrijven wel groot, WritersBlocq! 🙂
Maar ik zal mijn best doen. Het is i.i.g. leuk om te lezen dat je zo enthousiast bent! En dat ik jou en anderen geïnspireerd heb om nog eens naar Talk Talk te luisteren!

WritersBlocq · 17 april 2005 op 16:54

ik ga gelijk een programma opzoeken om te downloaden, krijg het niet meer uit m’n kop. En maak je niet druk om de druk, gaat helemaal goedkomen met die volgende column van je. Ciao, tot gauw, Pauline.

Li · 18 april 2005 op 13:39

Wat een heerlijke column weer.
[quote]Liedjes hebben voor mij zelden nostalgische waarde.[/quote]
Voor mij wel. Als ik summer of 69 hoor dan duikel ik meteen terug in de tijd. Zucht

Mup · 18 april 2005 op 13:46

Mijn Petra heette Rene. Daar fietste ik in weer en wind naar toe met Talk Talk en Howard Jones, soms afgewisseld met Alison Moyet op een eerste zelfgekochte walkman op casette :peace:

Groet Mup.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder