Come up and see me, make me smile! (slot)

David Brent krijgt in de briljante Britse comedyserie ‘[url=http://www.bbc.co.uk/comedy/theoffice/]The office[/url]’ van alles naar zijn hoofd geslingerd als hij in een club het publiek trakteert op zijn flauwe grappen. Hij denkt heel populair te zijn, maar het tegenovergestelde is het geval. Zo erg is het nog niet gesteld met [url=http://www.steveharley.com/]Steve Harley[/url], over wie ik de vorige keer schreef. Hij zag zijn aanhang echter wel steeds verder slinken. Dertig jaar geleden was hij nog te zien op Pinkpop, maar vorig jaar moest hij genoegen nemen met een zaaltje vlakbij de dierentuin in Emmen. Het afgelopen weekend was het EK schaatsen in Heerenveen op tv. Ik moest denken aan de keer dat ik dat toernooi in hetzelfde Thialf stadion bijwoonde. Omdat Miranda onze relatie net had beëindigd, voelde ik me als enige bezoeker die niet verkleed of beschilderd was, uiterst ellendig in de carnavaleske sfeer. Ergens halverwege het toernooi vluchtte ik het stadion uit en reisde ik met de trein naar huis. Daar aangekomen plukte ik ‘Make me smile’ van Steve Harley & Cockney Rebel uit de kast en brulde de tekst hard mee. Een beter lied over verbroken relaties bestaat er niet. Alles valt op zijn plaats. De passionele flamenco gitaarsolo, de abrupte stiltes waardoor het lijkt alsof de stekker uit het stopcontact is getrokken, het humoristische ‘ooo lalala’-koortje (met Yvonne Keeley!) en natuurlijk de tekst (‘Blue eyes, blue eyes, how come you tell so many lies…’)

Steve Harley moet ongeveer hetzelfde gevoeld hebben als in de tweede helft van de jaren ’70 zijn carrière in een neerwaartse spiraal terechtkomt. Door de opkomst van punk, new wave en disco verkopen zijn platen steeds slechter. Tot overmaat van ramp komt er ook nog eens een einde aan zijn jarenlange relatie met Yvonne Keeley. Bovendien slaagt hij er niet in om in Amerika door te breken. Hoewel hij er een plaat opneemt met gerenommeerde namen als Marc Bolan (T-Rex), Bobby Kimball (Toto) en Michael McDonald (Doobie Brothers) vallen de verkoopcijfers enorm tegen. Hij keert vanuit het zonovergoten Beverly Hills gedesillusioneerd terug naar het regenachtige Engeland. Nadat meerdere comeback pogingen mislukken, heeft hij in ’83 een hit met het door Mike Batt (‘Lady of the dawn’) geschreven liefdeslied ‘Ballerina’. Het nummer lijkt een beetje op ‘Against all odds’ van Phill Collins en op de hoesfoto ziet Harley er uit als een tweelingbroer van de Genesis-zanger. Vervolgens maakt hij een onsuccesvol uitstapje bij platenbaas Mickie Most van het befaamde RAK-label (Mud, Suzie Quatro en Hot Chocolate). Na hoofdrollen in musicals en opnieuw gestarte live-optredens (die steevast eindigen in het luidkeels meezingen van ‘Make me smile’) treedt Harley vanaf de tweede helft van de jaren ’80 weer uit de schaduw.

In februari verschijnt van Steve Harley & Cockney Rebel een nieuw live-album. Als extraatje staat er het dance nummer ‘Sophistication’ op dat is blijven liggen tijdens de sessies met Mickie Most. Andrew Gold (‘Lonely Boy’) speelt er piano op. Een ander nummer uit die sessies (‘Heartbeat like thunder’) staat op de Canadese new wave (!) verzamelaar ‘Hardest hits’ die vorig jaar is uitgekomen. Het is mooi dat het werk van Harley nog steeds op cd uitkomt en dat hij nog regelmatig optreedt, ook al ziet de ooit met veel make-up getooide zanger er tegenwoordig uit als een geschiedenisleraar.
[email]edkq@yahoo.com[/email]

[img]http://www.paulrolandwilliams.com/Images/Steve%20Harley%20signed%20picture.jpg[/img]