Communicatie is moeilijk

Na mijn treinreis terug naar huis nam ik voor het laatste stukje nog de tram. Ik ging zitten naast een man van niet-Nederlandse afkomst die in een mix van Arabisch en perfect Nederlands een nogal verhitte discussie voerde via zijn mobieltje. Ik voelde me direct thuis, omdat mijn man en ik Engels en Nederlands voortdurend mixen als we met elkaar spreken. Sommige dingen zeg je makkelijker in de ene of juist die andere taal. Voor mijn buurman was dat blijkbaar ook zo. Waarschijnlijk werden de meer gevoelige, persooonlijke dingen in het Arabisch geformuleerd. Er luisterden uiteindelijk allerlei mensen mee. Ik ook. Ik had mijn boek open voor me maar het gesprek was zo intens dat ik alleen maar naar het boek kon staren.

Er was duidelijk iets in de realtionele sfeer gaande. De stem aan de andere kant was die van een vrouw. ‘Het is gewoon over’, zei mijn buurman. Maar daar was zijn gesprekspartner het duidelijk niet mee eens. Het gesprek duurde nog een tijd voort maar op een gegeven moment verbrak een van beiden de verbinding. Met een diepe zucht keerde de man zich naar mij toe en zei: Sorry mevrouw.

Ik moest lachen en sprak mijn medeleven uit: Moeilijk he, communcatie? Hij was het hartgrondig met me eens. -Wat is dat toch met vrouwen? het is uit en over en toch blijven ze naar je toe komen.-

Zelf een vrouw, sprak ik mijn begrip uit voor de emoties van die vrouwen die soms langer nodig hebben om aan de realiteit te wennen.
We raakten in een leuk gesprek gewikkeld. Hij stelde zich voor en vertelde wat hij voor zijn beroep deed en dat hij Marokkaan was. Met een hartelijke handdruk namen we afscheid.

Mijn communicatie met Ahmed was uitstekend verlopen.