We moeten een jaar of dertien, veertien zijn geweest. Terwijl ‘Roxanne’ door mijn kamer schalde, knipten wij fotootjes uit de Popfoto, waar we buttons van maakten. Karin koos steevast voor een afbeelding van Stewart Copeland, ik had slechts oog voor Sting. Heel prettig, want zo kregen we nooit ruzie over wie welk hoofd mocht hebben. We dreven onze moeders tot waanzin; zij moesten de papiersnippers die we overal achterlieten opruimen. Bovendien vertoonden veel van onze kledingstukken gemene gaatjes, daar achtergelaten door de speldjes van onze buttons. Onze buttonmanie verbleekte, net als de vriendschap tussen Karin en mij, maar mijn liefde voor Sting leed daar niet onder. Geld om elpees te kopen had ik niet, maar als er weer een nummer van ‘The Police’ in de top 40 stond, kwam mijn cassetterecorder goed van pas. Toen ik ging studeren, hield de band op te bestaan, maar Sting ging verder als soloartiest. Een beetje verwezen zat ik op een avond voor me uit te staren in mijn Leidse studentenkamer. Ik vroeg me af of ik wel de juiste beslissing had genomen door nu al te stoppen met mijn studie en naar Rotterdam te verhuizen. Uit de kamer naast mij klonk een vertrouwde stem. Ik klopte aan bij mijn huisgenootje en liet me troosten door ‘The Dream of the Blue Turtles’. Een dag later heb ik, hoewel mijn budget dat eigenlijk niet toestond, mijn eigen exemplaar van dat eerste soloalbum van Sting gekocht. Zijn muziek hielp me door de eerste moeilijke maanden in Rotterdam heen.
Jaren later ging ik samenwonen met mijn vriendje. Wennen aan zijn muzieksmaak kon ik maar moeilijk. ‘The Sex Pistols’ vond ik niet om aan te horen en ‘Roxy Music’ veel te clean. Voorzichtig introduceerde ik de nieuwste cd van Sting in ons huis. Tot mijn verbazing en opluchting kon hij het repertoire wel waarderen; mijn affectie voor Sting nam hij maar voor lief. Tijdens een concert in Ahoy, stonden we samen mee te zingen en te genieten. Vriendje werd echtgenoot, maar onze liefde ging uiteindelijk verloren. Ruzie over wie de cd’s van Sting na de scheiding mocht houden, hoefden we niet te maken. Sting was nog steeds van mij.
Elke nieuwe cd schaf ik aan, want de stem van deze blonde Brit weet me telkens weer in vervoering te brengen. De kans om hem opnieuw live te bewonderen, liet ik me dan ook niet ontnemen. Ik was er als de kippen bij, om kaartjes voor ‘Symphonica in Rosso’ te bemachtigen. Zeggen dat ik heb zitten genieten tijdens dat concert is veel te zwak uitgedrukt.
Een paar weken erna liet ik mijn nieuwe vriend foto’s zien van mijn tienerkamer: het hoofd van Sting sierde, in veelvoud en meer dan levensgroot, al mijn muren. Glimlachend besefte ik opeens dat vriendschappen en liefdes zijn vergaan, maar dat Sting door de jaren heen een constante factor in mijn leven is geweest.
14 reacties
Chantalle · 9 november 2010 op 07:51
Avalanche…denk ik.
Mooi stukje.
SIMBA · 9 november 2010 op 08:14
Avalanche, inclusief kapotte panties 😀
arta · 9 november 2010 op 08:18
Ik volg Chantalle in deze, denk ook dat het Avalanche is…
Mooi geschreven!
Mien · 9 november 2010 op 08:21
Ik zie hem (en zijn maten) zo nog voor me staan op Pinkpop in zijn groene overall.
Mooie ode aan een zingende onderwijzer.
Voor de echte fan ware sacra musica.
Ben wel benieuwd of de posters nu nog steeds de slaapkamer sieren?
Ik denk ook Avalanche.
Toegift: [b][u][url=http://www.youtube.com/watch?v=upYQAg1fjpc]Roxanne (anno 1979)[/url][/u][/b]
Mientje Appelsientje
Prlwytskovsky · 9 november 2010 op 10:32
De enige constante is verandering en daarom zal het leven nooit hetzelfde zijn. Toch?
Maar wie dit heeft geschreven weet ik niet. Ik heb geen idee. Dus je hebt je goed verstopt achter je tekst. :duimop:
Avalanche · 9 november 2010 op 10:39
Dank voor de toegift, Mien. Net als de schrijver (wie ???) van deze column ben ik een enorme fan….. nog eentje dan:
[url=http://www.youtube.com/watch?v=037uSAIahho]Shape of my heart[/url]
pally · 9 november 2010 op 10:56
Ondanks de vraagtekens kan ik ook niet om Avalanche heen…Mooi geschreven!
groet van Pally
arta · 9 november 2010 op 11:05
Hmm… Het inkoppertje blijk dus een instinker 😀
WritersBlocq · 9 november 2010 op 11:17
Wie was er laatst naar Sting geweest en duwde haar boodschappenkarretje door de supermarkt ofzo? Jee, moet ik 2 x raden… maar diegene is het! Was dat Avalanche?
Erg goed geschreven trouwens!
lisa-marie · 9 november 2010 op 11:43
ik ga voor Avalache en heb hier erg van genoten 😀
Harrie · 9 november 2010 op 11:53
De politie. Zeker.
Anti · 9 november 2010 op 15:11
Mooi beschreven en geschreven.
Hoe herkenbaar! Buttons ja, van Madness en The
Police (was niet zo creatief om ze zelf te maken)op onze corduroy jasjes. The Police live gezien en ook tijdens de tour van The dream of the blue turtles. Ik ben hem later wat uit het ook verloren, maar kwam hem pas weer tegen in duet met Sheryl Crow. Nog steeds prachtige stem en prachtige man.
http://www.youtube.com/watch?v=FseuxxcTlvA
LouisP · 9 november 2010 op 17:23
Hoi Raad,
‘k vind het niet zo des Avalanche..helemaal niet..
maar ik wil winnen:Avalanche
louis
DreamOn · 9 november 2010 op 22:44
Natúúrlijk is dit Avalanche!
En een schitterende column!
DO = ook Stingfan! 😀