Constante factor

We moeten een jaar of dertien, veertien zijn geweest. Terwijl ‘Roxanne’ door mijn kamer schalde, knipten wij fotootjes uit de Popfoto, waar we buttons van maakten. Karin koos steevast voor een afbeelding van Stewart Copeland, ik had slechts oog voor Sting. Heel prettig, want zo kregen we nooit ruzie over wie welk hoofd mocht hebben. We dreven onze moeders tot waanzin; zij moesten de papiersnippers die we overal achterlieten opruimen. Bovendien vertoonden veel van onze kledingstukken gemene gaatjes, daar achtergelaten door de speldjes van onze buttons. Onze buttonmanie verbleekte, net als de vriendschap tussen Karin en mij, maar mijn liefde voor Sting leed daar niet onder. Geld om elpees te kopen had ik niet, maar als er weer een nummer van ‘The Police’ in de top 40 stond, kwam mijn cassetterecorder goed van pas. Toen ik ging studeren, hield de band op te bestaan, maar Sting ging verder als soloartiest. Een beetje verwezen zat ik op een avond voor me uit te staren in mijn Leidse studentenkamer. Ik vroeg me af of ik wel de juiste beslissing had genomen door nu al te stoppen met mijn studie en naar Rotterdam te verhuizen. Uit de kamer naast mij klonk een vertrouwde stem. Ik klopte aan bij mijn huisgenootje en liet me troosten door ‘The Dream of the Blue Turtles’. Een dag later heb ik, hoewel mijn budget dat eigenlijk niet toestond, mijn eigen exemplaar van dat eerste soloalbum van Sting gekocht. Zijn muziek hielp me door de eerste moeilijke maanden in Rotterdam heen.

Jaren later ging ik samenwonen met mijn vriendje. Wennen aan zijn muzieksmaak kon ik maar moeilijk. ‘The Sex Pistols’ vond ik niet om aan te horen en ‘Roxy Music’ veel te clean. Voorzichtig introduceerde ik de nieuwste cd van Sting in ons huis. Tot mijn verbazing en opluchting kon hij het repertoire wel waarderen; mijn affectie voor Sting nam hij maar voor lief. Tijdens een concert in Ahoy, stonden we samen mee te zingen en te genieten. Vriendje werd echtgenoot, maar onze liefde ging uiteindelijk verloren. Ruzie over wie de cd’s van Sting na de scheiding mocht houden, hoefden we niet te maken. Sting was nog steeds van mij.

Elke nieuwe cd schaf ik aan, want de stem van deze blonde Brit weet me telkens weer in vervoering te brengen. De kans om hem opnieuw live te bewonderen, liet ik me dan ook niet ontnemen. Ik was er als de kippen bij, om kaartjes voor ‘Symphonica in Rosso’ te bemachtigen. Zeggen dat ik heb zitten genieten tijdens dat concert is veel te zwak uitgedrukt.
Een paar weken erna liet ik mijn nieuwe vriend foto’s zien van mijn tienerkamer: het hoofd van Sting sierde, in veelvoud en meer dan levensgroot, al mijn muren. Glimlachend besefte ik opeens dat vriendschappen en liefdes zijn vergaan, maar dat Sting door de jaren heen een constante factor in mijn leven is geweest.