Croissantje

Stel je voor. Je bent een stakker met een gering verstandelijk vermogen en een groot ego. Wat doe je dan? Je wordt agent. Want die pet past ons allemaal. Jammer dat je dan je collega’s die wél goed bij hun hoofd zijn te kakken zet, maar helaas, het is niet anders. Veel agenten werken trouwens liever niet in Amsterdam. Te lastig publiek. Nou, wij Amsterdammers zijn ook niet zo dol op de politie. Te lastige agenten. Ik zat in de trein naar Den Haag. Telefoon. De Telegraaf. Wat ik ervan vond. Waarvan? Bulderend van de lach nam ik kennis van het bericht dat een mevrouw in de Amsterdamse metro was bekeurd. Vijftig euro boete. Niet omdat ze een medepassagier had geslagen. Niet omdat ze met haar voeten op de stoel tegenover haar had gezeten. Ook niet omdat ze een stinkende joint zat te roken, of een hoop pokkeherrie maakte met haar ghetto-blaster. Nee, mevrouw werd op de bon geslingerd omdat ze na een dag hard werken in het ziekenhuis een croissantje zat te eten…

Schei toch uit. Op de bon omdat je een croissantje eet? Je kunt nota bene op heel veel stations dat lekkers zo kopen. Dus wel lekkere hapjes verkopen, en dan klagen dat de mensen het éten? Gekker moet het toch niet worden… Ik ben niet tegen het onderweg nuttigen van eetwaar (broodje, croissantje). Wel maak ik bezwaar tegen knoeiwaar (ijs, friet met mayonnaise) of stinkwaar (haring).

Maar goed, met een verbeten trek op mijn gelaat probeerde ik me te verplaatsen in de bekrompen geest van deze smeris. Verplaatst u even mee? Opdracht van de baas: zero-tolerance in de metro. Maar ja, die grote Surinamer met die ghetto-blaster zag er wel wat te stevig uit. Daar kun je je lelijk aan bezeren, die stevige vuisten. Altijd link. Toch maar even verder kijken. Die stinkende junk die in de hoek zit te chinezen? Tsja, die heeft misschien wel een naald bij zich. Altijd link. Even verder kijken. Die meneer die zonet zijn bouvier een drol heeft laten draaien op het perron? Zo’n hond kan gemeen bijten. Altijd link. Even verder kijken. O, gelukkig, daar zit een mevrouw van een jaar of dertig een croissantje te eten. Helemaal alleen. Ja, die kan ik wel hebben. “Mevrouwtje, wat zijn we aan het doen? Wij mogen geen croissant eten in de metro, hè? Komt u even mee? U krijgt een bekeuring wegens eten in het openbaar vervoer.” De lul. En het vak ‘Nederlands’ wordt op de politieschool blijkbaar nog steeds onvoldoende gegeven. Misschien moeten ze het verschil tussen enkelvoud en meervoud eens uitleggen…

Terecht hebben ze van hogerhand de bekeuring van die mevrouw ingetrokken. Ik heb mij nog even wat verder in deze materie verdiept, want ik zoek de zaken graag tot de bodem uit. Weet u, waarde lezer, wat busmaatschappij Connexxion onlangs uitdeelde aan Zaanse reizigers toen de bus na een staking weer reed? Inderdaad: croissants. Misschien moeten ze als aandenken nog eens die mooie reclameposter voor het openbaar vervoer op het politiebureau ophangen. Weet u de tekst op die poster nog? Juist, een citaat van Tineke Netelenbos: “Krantje Croissantje”.

Zero-tolerance: laat me niet lachen. Wat een onzin. Los eerst de problemen waar het écht om gaat eens op! Maar vooruit, als mijn goede vriend Bernard Welten dat zo graag wil, kan ‘ie het krijgen ook. De eerste de beste keer dat er weer een juut zijn politiewagen schots en scheef voor de afhaalchinees parkeert stuur ik hem wel even een briefje. Dat dan weer wel.