Daar gaat ze…

Gewoon een ziekenhuisopname die er al maanden inzat, maar dat het in een sneltreinvaart zo vlug zou gaan hadden wij geen van beiden verwacht. Je kwam zelfs eerder van ons chaletje thuis waar je bezig was met de veranda. De pijn was niet te harden en door te telefoon kreeg ik te horen dat je nog niet eens had geprobeerd op auto te rijden. Het zweet brak mij uit. Gelukkig kwam je veilig thuis, met een spierwit gezicht van de pijn, wallen onder de ogen en tranen die je vrijuit liet lopen toen je eindelijk met pijn en moeite op de bank zat. Dinsdag zou je met spoed geopereerd worden, nadat een arts je twee weken van tevoren in het ziekenhuis tijdens een controle zag lopen. Hij versnelde het wachtproces door een spoedje! Wij zouden nog eens drie maanden moeten wachten, maar hij zag zelf wel in dat dit er dus niet meer inzag. Die arts moet helderziende zijn geweest, want diezelfde zaterdag ging je er dwars doorheen. Of je heup nu gebroken of gekneusd is, je krijgt een nieuwe gelukkig. Met dank aan de medische wetenschap die nu eindelijk een kunstheup meer dan 15 jaar mee kan laten gaan in plaats van de 5 jaren. Daarvoor was je altijd nog te jong, kreeg je steeds te horen, maar nu je amper kunt lopen is het nu wel tijd om heup nummer een onder handen te nemen. Je hebt tenslotte al een kunstknie en wat er in de toekomst nog bij mag komen.

Nog even en ik ben in het bezit van een bionische vrouw. Maar toen ik je net wegbracht naar het ziekenhuis en jij als een waggelende eend liep te creperen van de pijn terwijl de oudjes die geopereerd werden gewoon liepen vermoedde ik toch wel dat er meer aan de hand was dan alleen een versleten heup door je artrose. Afwachten maar totdat ze mij bellen vandaag.

Ik hielp je met uitkleden, je kleding opruimen, kastje inrichten, operatiekleding aan en toen kreeg ik te horen dat ik vrijdagmorgen om 10 uur in het ziekenhuis moest wezen omdat ik als coach thuis toch wat dingen moest doen die ik in het ziekenhuis moest leren, wilde jij goed kunnen revalideren, ongeveer een maand of 3 tot 6.
Nog een gezellige voorlichtingsfilm over het hoe en waar en hoelang en wat wel en niet mocht en ga zo maar door. Zoveel informatie in een boekje dat wij thuis al hadden, maar in het ziekenhuis was het boekje iets dikker zag ik.

Eindelijk kwamen ze je halen voor de operatie, ik kuste je gedag en met een spierwit gezicht, terwijl je toch koorts had en een verhoogde bloeddruk reden zij je weg.

In gedachten zong ik “Daar gaat ze.” Van Clousseau…
Toen ik van de ziekenzaal weg wilde lopen naar huis merkte ik dat mijn gezicht nat was.
Want toen kwamen mijn tranen…